Ακούμε συνέχεια: "η αγάπη είναι η βασική σου ποιότητα", "είσαι φως, είσαι αγάπη" και πολλοί από μας αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν αν είμαστε εμείς οι ίδιοι φτιαγμένοι από καθαρή αγάπη να μην μπορούμε να την νιώσουμε, να την απολαύουμε…
Αυτό συμβαίνει γιατί ο καθένας από εμάς έχει τη δίκη του "πονεμένη" ιστορία. Τους δικούς του εγκλωβισμούς και έχει μάθει για να προστατεύεται, να αντιμετωπίζει, με άλλο τρόπο ο καθένας, όχι μόνο το φόβο, την απόρριψη, την απογοήτευση αλλά και το άνοιγμα στην αγάπη…
Αντί να εστιάζουμε στις απεριόριστες δυνατότητες μας, επικεντρωνόμαστε στου περιορισμούς που έχουμε βάλλει, εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, για να μην πονάμε. Και περιμένουμε τον «από μηχανής θεό» τον έρωτα, να έρθει και με ένα μαγικό ραβδάκι να αλλάξει τα πάντα.
Περιμένουμε από τους άλλους να μας δώσουν το χέρι και να μας τραβήξουν στην ευτυχία και δεν καταλαβαίνουμε ότι με τον τρόπο μας φρενάρουμε το άνοιγμα στο καινούργιο. Το άνοιγμα μας στην αγάπη!
Πως μπορεί ένας άλλος άνθρωπος να μας τραβήξει έξω από τον έλεγχο και τους περιορισμούς όταν εμείς υψώνουμε τείχη και τον προκαλούμε να τα υπερπηδήσει για να μας κερδίσει χωρίς να κάνουμε κάτι για να βγούμε έξω από αυτά;
Η ειρωνεία είναι ότι υψώσαμε αυτά τα τείχη για να προστατευτούμε και ποτέ δεν καταλάβαμε ότι με αυτόν τον τρόπο και με δική μας επιλογή, κλειστήκαμε μέσα στα τείχη της μοναξιάς… Ξένοι ανάμεσα σε ξένους…
Και έτσι κυλάει η ζωή μας… Περιμένοντας…
Τα πράγματα είναι απλά!
Αν θέλεις Αγάπη διεκδίκησε την Αγάπη!
Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να αναρωτηθούμε τι μας δίνει χαρά και όταν το συνειδητοποιήσουμε να το προσφέρουμε στους ανθρώπους που αγαπάμε. Και να μπούμε μέσα σε αυτό με την αλήθεια μας, επικοινωνώντας τον εαυτό μας…
Κι ας μην σκεφτούμε: «Πάλι εγώ!
Πάλι εγώ θα δημιουργήσω τις συνθήκες για να χαρούν οι άλλοι;» Κανείς μας δεν το κάνει για τους άλλους. Για μας το κάνουμε, για να γευτούμε εμείς την χαρά, την αγάπη.
Δεν αγαπάμε για να αγαπηθούμε.
Αγαπάμε για να αγαπάμε...
Αγαπάμε για να γίνουμε ΑΓΑΠΗ!!!
namaste
despoina palamari
