Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, οι μεταξωτοί…
Γεννήθηκαν με μεταξωτά συναισθήματα και έχουν την "Γνώση" από τα γεννοφάσκια τους. Μερικοί από αυτούς την διατήρησαν μέσα στο χρόνο. Άλλοι πάλι την έχασαν στο πέρασμα του και χρειάστηκε να βαδίσουν πολλές μέρες στα μονοπάτια της σκληρότητας και του εγωισμού, να δώσουν και να πάρουν πολύ πόνο, να πληρώσουν με κρυφά ματωμένα δάκρυα το τίμημα της λήθης μέχρι να ξανακερδίσουν την μεταξένια σκέψη τους.
Όταν βρεις έναν τέτοιον άνθρωπο μην τον υποτιμήσεις. Το ότι είναι ευαίσθητος δεν σημαίνει ότι είναι χαζός. Κατανοεί πολύ περισσότερα από αυτά που αντιλαμβάνεσαι εσύ για τη ζωή.
Έναν τέτοιον άνθρωπο δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις. Βλέπει πίσω από την εικόνα σου… τις ανάγκες σου, τους φόβους σου, τις κρυμμένες επιθυμίες σου….
Ακούει αυτά που δεν λες… Μιλά με τις σιωπές σου… Αφουγκράζεται το τραγούδι της καρδιάς σου και σου αφήνει χώρο. Έναν χώρο που δεν τον αφήνεις ούτε εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου.
Κι όταν εσύ την δύναμη του την ερμηνεύεις σαν αδυναμία και γελάς μαζί του, όταν χλευάζεις την ευαισθησία του, την απαλότητα του, εκείνος δακρύζει… Όχι γιατί πληγώνεται ο εγωισμός του ή θίγεται η αξιοπρέπεια του (όλα αυτά έτσι κι αλλιώς τα έχει ξεπεράσει προ πολλού) αλλά γιατί πονά η καρδιά του που βλέπει ότι κλείνεις τα αυτιά σου στα ψιθυρίσματα της ψυχής σου και αντιστέκεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό και στην αλήθεια που έχεις μέσα σου.
Και χωρίς κανέναν ενδοιασμό ανοίγει την αγκαλιά του μεταξωτά... Και σε αγκαλιάζει… είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι γιατί το άγγιγμα του μεταξωτού ανθρώπου δεν γίνεται με τα χέρια αλλά με την καρδιά. Και σταδιακά, χωρίς να το καταλάβεις κάτι μέσα σου σπάει. Κάτι αλλάζει και περνά φευγαλέα από το μυαλό σου η σκέψη μήπως δεν του φέρομαι καλά; Μήπως κάτι δεν κάνω καλά; Δεν τολμάς να το ξεστομίσεις και συνεχίζεις για λίγο καιρό ακόμα την προηγούμενη συμπεριφορά σου μέχρι που νιώθεις ότι δεν μπορείς άλλο. Κάτι έχει συμβεί που δεν μπορείς να το ερμηνεύσεις.
Κι ο μεταξωτός άνθρωπος χαμογελά και σε αγκαλιάζει ξανά.
Κι εσύ αρχίζεις κάτι να αισθάνεσαι. Το μεταξωτό του χάδι έχει αρχίσει να λιώνει την πανοπλία σου… Έχει αρχίσει να πλησιάζει την καρδιά σου.
Αρχίζεις να αποζητάς την παρέα του… ακούς πια καθαρά τα λόγια του… δεν έχει σημασία αν τα καταλαβαίνεις όλα, ξέρεις ότι μέσα τους κρύβουν αλήθειες… και αρχίζεις να εμβαθύνσεις στο νόημα της ζωής, της αγάπης…
Μερικές φορές επιστρέφει η αντίσταση σου. Τόση αλλαγή μαζεμένη δεν την αντέχεις. Ξαναγυρνάς στις παλιές συμπεριφορές, στις παλιές συναναστροφές… Όμως νιώθεις κενό…
Αποζητάς τη μεταξωτή συντροφιά, την μεταξωτή αγκαλιά… όλα σου φαίνονται ρηχά και άλλοτε ξαναγυρνάς στον μεταξωτό άνθρωπο που σε αφύπνισε άλλοτε βρίσκεις κάποιον άλλον για να σε ταξιδέψει στη Ζωή μέσα από το μονοπάτι της καρδιάς…
Κι τότε εκείνος, ο πρώτος μεταξωτός άνθρωπος χαμογελά πλατιά γιατί σε νιώθει… Οι καρδιές όταν δεν κλείνονται από τείχη και πανοπλίες δεν έχουν απόσταση μεταξύ τους όσο μακριά κι αν βρίσκονται. Σε αντίθεση με τα μυαλά που μπορεί να απέχουν λίγα χιλιοστά και ταυτόχρονα να βρίσκονται σε άλλα σύμπαντα.
Έτσι συμβαίνει με τους μεταξωτούς ανθρώπους. Γκρεμίζουν τείχη με την ευαισθησία τους, λιώνουν πανοπλίες με την απαλότητά τους, σε κάνουν να ενθυμηθείς την εσωτερική σου αλήθεια με την αθωότητά τους κι όλα αυτά χωρίς κόπο, χωρίς τρόπο, απλά με το να είναι μεταξωτοί…
Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη γι’ αυτήν την μεταξένια απαλότητα που άγγιξε και την δική μου καρδιά και με έβαλε στο δρόμο της ψυχής μου…
namaste
despoina palamari
