Η ενοχή που νιώθεις όταν προσπαθείς να βάλεις όρια, δεν σημαίνει ότι κάνεις κάτι λάθος. Είναι απλώς το αποτύπωμα μιας παλιάς εκπαίδευσης που σε δίδαξε — σιωπηρά ή φανερά — να εγκαταλείπεις τον εαυτό σου.
- Το να θέτεις όρια δεν είναι εγωισμός — είναι πράξη αυτοσεβασμού και αυτογνωσίας.
- Το να αναγνωρίζεις πότε κάτι σε πονά, σε εξαντλεί ή σε παραβιάζει, και να το σταματάς, είναι ηρωισμός, όχι αδυναμία.
- Το να προστατεύεις τον χρόνο σου, την ενέργειά σου, την ψυχή σου, δεν είναι σκληρότητα — είναι φροντίδα. Και το να νιώθεις ενοχές γι’ αυτό, δεν σημαίνει ότι φταις· σημαίνει απλώς ότι σου έμαθαν να μη βάζεις τον εαυτό σου ποτέ πρώτο.
Είναι καιρός να σταθείς δίπλα σου. Να σταθείς όρθιος/α. Να μάθεις πως δεν είσαι υποχρεωμένος/η να εξαντλείσαι για να αξίζεις. Ότι έχεις κάθε δικαίωμα να λες: "αυτό δεν με χωράει πια", "δεν μπορώ", "δεν θέλω", χωρίς να χρειάζεται να απολογείσαι.
Κάθε φορά που λες "όχι", δίνεις χώρο για το δικό σου "ναι" στη ζωή. Και αν η ενοχή σε πλησιάσει ξανά, μην την παρεξηγήσεις. Δεν είναι η φωνή της συνείδησής σου· είναι η ηχώ μιας παλιάς υποταγής που τώρα τελειώνει.
Μάθε να σε προστατεύεις. Μάθε να σε τιμάς. Μάθε να σε αγαπάς όπως θα άξιζε να σε αγαπήσουν.
Μάθε να σε υπερασπίζεσαι με σταθερότητα. Το να μάθεις να λες «όχι» είναι πολλές φορές η πρώτη αληθινή πράξη αγάπης προς τον εαυτό σου.
