Όταν πεθάνεις, μην ανησυχείς.

Μην ανησυχείς για το σώμα σου, γιατί οι συγγενείς σου θα αναλάβουν τα δέοντα.

Αυτοί:

Θα σου βγάλουν τα ρούχα,

θα σε πλύνουν, θα σε ξυρίσουν, θα σε μακιγιάρουν,

κούκλος θα δείχνεις,

θα κολλήσουν τα χείλη σου,

μήπως και ξεράσεις καμιά τελευταία σάχλα, ενώ σε κλαίμε,

θα σε βγάλουν από το σπίτι σου,

θα σε πάνε σηκωτό μέχρι τη δουλειά σου, αν είναι en passant,

όπου οι τεθλιμμένοι συνάδελφοι θα σε ραίνουν απ' τα παράθυρα,

με ξυστήρια, γομολάστιχες, τη σφραγίδα σου,

το αγαπημένο σου Parker,

που σου χάρισε ο θείος σου, όταν πέρασες στη Νομική,

ίσως και το υπόλοιπο απ' το προσωπικό σου ρολό υγείας

και μετά κι ενώ οι καμπάνες

θα ηχούν σε λα μινόρε για δικάμπανο,

θα σε πάνε στη νέα σου διεύθυνση.

Πολλοί θα έρθουν να σου πουν αντίο στην κηδεία σου.

Κάποιοι θα έχουν άλλα ραντεβού,

που θα τα ακυρώσουν για πάρτη σου

και άλλοι δεν θα πάνε στη δουλειά τους, λόγω του απρόοπτου.

Αν και οι περισσότεροι από αυτούς,

δεν θα άφηναν ποτέ τις δουλειές τους, όσο ζούσες,

για να έρθουν να σε δούν,

αλλά τώρα έρχονται, είτε από περιέργεια, είτε από ενοχές,

είτε από χρέος, είτε γιατί είναι great pretenders,

είτε για να σιγουρευτούν ότι ακόμα και σύ, πέθανες.

Τα υπάρχοντά σου, ακόμα και αυτά, που δεν θα δάνειζες πουθενά,

θα χαθούν, θα φύγουν χωρίς το παραμικρό τελετουργικό.

Κάποιος ίσως τους δώσει λίγη περισσότερη αξία,

κάποιος ίσως και να κρατήσει κάτι, ή να τα χαρίσει.

Ή να τα βάλει στην αγγελία. Ή και να τα πετάξει.

Ή να φωνάξει τον γύφτο να τα φορτώσει.

Για τα κλειδιά σου, τα βιβλία σου, τα βινύλια και τα CD σου,

τα σουβενίρ που κουβαλούσες κάτι δεκαετίες τώρα,

από κάθε γωνιά του κόσμου,

τις φωτογραφίες σου, τις φωτογραφίες των ερώτων σου,

τα γράμματά της, τα εσώρουχά της,

ακόμη κι εκείνο το ποιηματάκι που της έγραψες όταν σε άφηνε,

δεν εγγυώμαι.

Στον χώρο σου θα εισβάλλει κάποια βαριεστημένη βουλγάρα,

που μόνο απ΄ το ξεσκόνισμα θα μετρήσεις απώλειες ανεπανόρθωτες

Αν η οικογένειά σου έχει ανθρώπους έξυπνους, με ενσυναίσθηση,

θα τα διαθέσει στις φιλανθρωπίες,

ώστε να μπορέσουν κάποιοι να ωφεληθούν.

Αν όχι, θα σε βρίσκουμε για χρόνια στην πλατεία Αβησσυνίας,

ξεδιαλεγμένος απ' τα σκουπίδια από κάποιον μερακλή ρομά.

Και μην έχεις την εντύπωση ότι θα συνεχίσουν να σε αναφέρουν,

να σε κρίνουν ή να σε επικρίνουν ή να σε εγκωμιάζουν

για τα ασήμαντα ή σπουδαία που έκανες εν ζωή.

Και να είσαι σίγουρος:

Ο κόσμος δεν θα κλαίει αιώνια για σένα.

Η οικονομία θα συνεχίσει στο δρόμο που χάραξε ο Keynes.

Στη δουλειά σου θα αντικατασταθείς από κάποιον,

με τις ίδιες ή και καλύτερες ικανότητες,

που θα πάρει την καρέκλα και τα σφραγιδάκια σου.

Τα “αγαθά” σου θα πάνε στους κληρονόμους σου,

σύμφωνα με την τελευταία δήλωση βούλησής σου,

ή και χωρίς αυτήν, αν δεν προνόησες έγκαιρα.

Οι άνθρωποι που σε γνώριζαν μόνο εμφανισιακά,

ίσως και να πουν: Α τον καημένο, ή, την γλέντησε την ζωή του.

Οι φίλοι που σε αγάπησαν, θα κλαίνε για ώρες ή και για μέρες,

αλλά μετά θα επιστρέψουν στο καθημερινό χάβαλο.

Οι φίλοι που σε είχαν και τους είχες μόνο για να έχεις κάτι,

θα σε ξεχάσουν πιο εύκολα.

Τα κατοικίδιά σου θα χαριστούν,

θα δεθούν και θα αγαπήσουν τον νέο ιδιοκτήτη,

και σταδιακά η μνήμη σου θα διαγραφεί,

μαζί με όσες λεξούλες τους έμαθες

για να δείχνουν νοήμονα και να καμαρώνεις με τους φίλους σου.

Οι φωτογραφίες σου:

για λίγο θα κρέμονται σε έναν τοίχο, ή σε κάποια έπιπλα.

Αλλά σύντομα θα αποθηκευτούν και θα ξεχαστούν,

σε κουτιά παπουτσιών, ή στο κάτω συρτάρι ενός σκρίνιου,

ή σε κάποιο πατάρι κάτω από τα χαλιά.

Τον επόμενο μήνα, κάποιος άλλος θα πέρδεται στον καναπέ σου,

θα τρώει στο τραπέζι σου και θα κοιμηθεί στο κρεβάτι σου.

Ενδεχομένως αγκαλιά με την γυναίκα σου.

Εφόσον φυσικά έχουν κάποια αξία, αλλιώς:

Ο αγαπημένος σου καναπές, τραπέζι, ή καρέκλα, η κρεβάτι,

σίγουρα θα χαριστεί, ή θα καεί, ή θα πεταχτεί.

Για την γυναίκα σου, μόνο εσύ ξέρεις,

αν είναι υποκείμενη περαιτέρω ...νομής.

Ο “βαθύς” πόνος στο σπίτι, θα διαρκέσει μια εβδομάδα, δύο.

Ένα μήνα, δύο…

Ένα χρόνο, ή και κανένα....

Και μετά από αυτό η οικογένειά σου

θα σε εντάξει στις random - fandom αναμνήσεις της.

Και τότε η ιστορία σου, εδώ τελείωσε.

Τελείωσε για αυτόν τον κόσμο.

Τελείωσε γι ‘ αυτόν τον κόσμο, των ανθρώπων.

Αλλά η ιστορία σου με τη νέα σου πραγματικότητα, τώρα ξεκινά.

Και αυτή η πραγματικότητα είναι η νέα σου ζωή (μετά θάνατο).

Η ζωή σου και όλα τα εγκόσμια, έχασαν την αξία που είχαν.

Και τα πράγματα που θα μείνουν πίσω:

Σώμα, Εμφάνιση, Πίστωση, Κατάσταση,Τραπεζικός λογαριασμός,

Σπίτι, Αυτοκίνητο, Επάγγελμα, Καριέρα, Τίτλοι, Διπλώματα, Μετάλλια, Τρόπαια, Φίλοι, Ταξίδια, Σύζυγος, Οικογένεια,

σχέδια ανεκπλήρωτα για εξωτικά ταξίδια, σε τροπικές παραλίες,

καταμεσής του ευρωπαϊκού χειμώνα.

Και εκεί, από την άλλη πλευρά,

κανένα από αυτά τα πράγματα δεν θα σου λείψει,

ούτε και θα έχει καμία αξία και δεν θα σε εξυπηρετήσει σε κάτι.

Τίποτα από αυτά δεν είναι επικαιροποιημένο,

με τη νέα σου πραγματικότητα.

Στη νέα σου ζωή, είτε θα ξεκουραστείς για πάντα και από όλους,

είτε θα χρειαστείς μόνο την καλή μαρτυρία για σένα

που διατηρούν αυτοί που έμειναν πίσω

και τα "κουπόνια" που θα έχεις συγκεντρώσει εδώ, πριν φύγεις,

θα είναι η περιουσία που θα έχεις εκεί.

Στην δεύτερη περίπτωση,

θα υπάρξουν και μέρες στη νέα σου ζωή,

που δεν θα προλαβαίνεις να ανταποκρίνεσαι

στις ανακλήσεις μνήμης αυτών που έμειναν πίσω.

Κάποια στιγμή μπορεί και να κουραστείς. Και ν' αγανακτήσεις.

Και ν' αναρωτηθείς: μα επιτέλους "έφυγα ή δεν έφυγα",

πότε κι εγώ θα ξεκουραστώ,

πότε θα κλέψω λίγο χρόνο να επισκεφτώ τον διπλανό παράδεισο,

αυτόν με τα πιλάφια και τις παρθένες,

ή πότε επιτέλους θα συναντήσω τους δικούς μου πεθαμένους

και τους έχω πολλά νέα, που τους ενδιαφέρουν....

Ποτέ φίλε μου,

ή τουλάχιστον ποτέ όσο θα σε θυμούνται αυτοί που έμειναν πίσω.

Για αυτό αν είσαι σοφός φίλε μου,

γίνε απαραίτητος πριν περάσεις στον κόσμο των σκιών.

Γίνε μακρόθυμος. Συγχώρεσε, πριν στο ζητήσουν.

Να είσαι δίκαιος και αυστηρός μόνο με τον εαυτό σου.

Με τους άλλους, μη κρίνεις, επικρίνεις, κατακρίνεις, καταδικάζεις.

Απόλαυσε τις ευκαιρίες που σου δίνουν να τους επικρίνεις

αλλά εσύ να τις αρχειοθετείς.

Άσε τους στην τελική να αποφασίσουν εκείνοι για σένα.

Άσε τους να σε αγαπήσουν,

ή και να σε ερωτευτούν, αν τους χρειάζεται.

Ή και να φύγουν. Ή και να σε απορρίψουν.

Διώξε μακριά τους ότι τους πληγώνει και στην ανάγκη και σένα.

Ευχαρίστησέ τους, απλά και μόνο διότι υπήρξαν στη ζωή σου.

Και απόλαυσε κάθε στιγμή, που μπαινοβγαίνουν στην μέρα σου.

Χωρίς να δείχνεις ενόχληση, χαμογελώντας σε κάθε εμφάνισή τους

και δακρύζοντας αθέατα, όταν αποφασίσουν να λείψουν για καιρό, ή και για πάντα.

Και έτσι θα είναι σαν να μην έφυγες ποτέ.

~~~~~~~~~~~~

*Αυτά, δεν τα είπα εγώ,

μία σκιά, μου ανέθεσε να τα μεταφέρω,

καθώς πίναμε τα ουζάκια μας,

χθες, λίγο πλάι απ' την Ποσειδωνία,

κι ενώ οι καμπάνες ηχούσαν κάτι σε λα μινόρε για δικάμπανο

και για "περιστατικό" που δεν έχω ακόμη επαρκή ενημέρωση.

Έτσι, χωρίς να είμαι σίγουρος, ότι πράττω καλώς,

ευπειθώς μεταφέρω.

-----------------------Εμουτουιδίου