Για ποιο λόγο να το κάνω άλλωστε, για να απαρνηθώ εμένα;
Αγαπάω κάθε στιγμή της Ζωής μου και ευγνωμονώ ότι έζησα και ότι θα ζήσω.
Τι κι αν στη ζωή μου δεν ήταν όλα ανάλαφρα και ευχάριστα.
Τι κι αν μέτρησαν τα βήματά μου πόνο, τι κι αν κολύμπησα στη θάλασσα της λύπης, τι κι αν υπήρχαν οι στιγμές που ο ορίζοντας κρυβόταν μέσα σε αστραπές και μαύρα σύννεφα… Εγώ ήξερα ότι κι αυτό θα περάσει και ότι θα ξαναβγεί ο ήλιος στον ουρανό της καρδιάς μου…
Ακόμα κι όταν το χαμόγελο έλαμπε στο πρόσωπό μου, ήξερα ότι θα έρθει για άλλη μια φορά η στιγμή που θα αλλάξουν τα πράγματα. Γι΄ αυτό έκανα το χαμόγελο γάργαρο γέλιο και το ευχαριστιόμουν διπλά. Γέμιζε η Χαρά τις μπαταρίες μου και προχωρούσα…
Στην περπατησιά μου συνάντησα πολλούς ανθρώπους. Άλλοι ήρθαν για να μείνουν κι άλλοι έφυγαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, γρήγορα ή αργά. Κάποιους αδίκησα, κάποιοι με αδίκησαν… Δεν υψώνω το δάχτυλο και δεν κατηγορώ κανέναν, ούτε εκείνους αλλά ούτε κι εμένα. Τότε, τόσα ξέραμε και τόσα κάναμε…
Το ζητούμενο είναι να μαθαίνεις μέσα από τις πληγές που σκαλίζεις. Είτε ανήκουν σε σένα είτε στους άλλους. Να μαθαίνεις και να προχωράς. Να προχωράς και να αγαπάς. Ολοένα και περισσότερο. Ολοένα και πιο πολύ. Μέχρι να μάθεις ότι δεν υπάρχεις εσύ. Δεν υπάρχει ο άλλος. Ότι στην ουσία δεν πληγώνεις τον άλλον. Ότι στην ουσία δεν αγαπάς τον άλλον…
Εσένα πληγώνεις…
Εσένα αγαπάς…
Ανάλογα Τι Δίνεις, Παίρνεις…
Ότι σπέρνεις, θερίζεις λέει ο σοφός λαός. Κι εγώ έμαθα πια ότι αν θέλω να θερίζω Ήλιους, αν θέλω να θερίζω ΦΩΣ χρειάζεται να σπέρνω αγάπη ολόγυρα αλλά και μέσα μου. Χωρίς διάκριση, χωρίς ταυτότητα, χωρίς σκέψη…
Γιατί Αγάπη που σκέφτεται δεν είναι Αγάπη…
namaste
despoina palamari
