Ότι μεγαλώνει στην μοναξιά γίνεται άγριο, βλοσυρό, επιθετικό, φοβισμένο…
Νιώθει συνέχεια ότι του χρωστά η ζωή και απαιτεί τη χαρά… Τη χαρά όμως που έχει ξεχάσει να τη αναγνωρίζει, να τη γεύεται… και καθώς μένει ανικανοποίητο σκληραίνει περισσότερο… Ο θυμός του γίνεται οργή και η οργή του… μίσος… Μισεί τους πάντες και τα πάντα…
Κι αν πρόκειται για άνθρωπο γίνεται ένα θηρίο που κυκλοφορεί ανάμεσά μας…
Αν όμως πρόκειται για συναίσθημα, γίνεται ένα θηρίο που κυκλοφορεί μέσα μας, γεμίζει τη ματιά μας, το μυαλό μας, δηλητηριάζει την αγάπη μας μέχρι να γίνουμε κι εμείς οι ίδιοι θηρία που θα κυκλοφορούμε ανάμεσα σε άλλα θηρία…
Ας μη φοβόμαστε τους άλλους… Τον εαυτό μας… Τα συναισθήματά μας, τις πληγές μας….
Ας αγκαλιάσουμε το πονεμένο μέρος του εαυτού μας με αποδοχή, τρυφερότητα, κατανόηση, αγάπη… Ας του δώσουμε εμείς ότι δεν του έδωσαν οι άλλοι κι ας ξαπλώσουμε μαζί του στη λιακάδα της καρδιάς μας… Εκεί που όλα θεραπεύονται…
Κι αν στη διαδρομή συναντήσουμε μια πληγωμένη ψυχή, ας της απλώσουμε το χέρι….
Για όλους έχει χώρο η καρδιά…
namaste
despoina palamarι
