Πόσες φορές δεν έσφιξες τα χείλη για να μη φωνάξεις: «Όχι Πια» γιατί νόμιζες ότι έτσι έπρεπε...

Γιατί νόμιζες ότι έπρεπε: 
να μην ενοχλήσεις τους άλλους με τη φωνή σου...

να μην τους αναστατώσεις στην ησυχία τους...

να μην τους ενοχλήσεις με την παρουσία σου...

να μην τους πικράνεις κυνηγώντας το δικό σου όνειρο...  να μην... να... να... να...

Είμαι ευγενικός, σε ακούω να λες... Πειράζει που σέβομαι τους ανθρώπους; Πειράζει που αγαπώ τους ανθρώπους;...

ΚΙ ΕΓΩ ΣΟΥ ΛΕΩ ΟΤΙ ΑΠΛΑ ΦΟΒΑΣΑΙ...

Φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου μήπως και σ’ αγαπήσουν λιγότερο. Μήπως σε βάλουν στο περιθώριο της ζωής και μείνεις μόνος...

Λες και το να έχεις δίπλα σου κάποια άτομα που δεν σε ακούνε, που δεν σε βλέπουν, που δεν σε νιώθουν, σε βγάζει από τη μοναξιά σου...

Καλά ακόμα δεν το 'μαθες μάτια μου... 

Μεγαλώνει η μοναξιά σου με αυτόν τον τρόπο γιατί δεν ούτε εσύ δεν έχεις εσένα...

Και τι θα κάνεις με όλα αυτά τα Όχι που έχεις καταπιεί;

Τι θα κάνεις με όλα αυτά τα Γιατί που έχει ουρλιάξει μέχρι τώρα ο εαυτός σου κάθε φορά που τον τιμωρούσες με ένα Όχι που δεν έλεγες;

Τώρα που όλα έχουν χωθεί στο λαιμό και στο στήθος και δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα;

Ποτέ δεν είναι αργά μάτια μου...

Λίγη αγάπη μόνο χρειάζεται από εσένα για σένα.... 
Λίγη αγάπη και λίγο θάρρος να πεις το πρώτο όχι στους άλλους. Ένα Όχι γεμάτο από σεβασμό στον εαυτό σου... 

Μετά όλα τα όχι που έχεις κρατήσει θα γκρεμιστούνε από μόνα τους σαν ντόμινο...

namaste

despoina palamari