Η Ζωή κυλά και χάνεται…
Χάνεται πολύ εύκολα όταν την εμποδίζουμε να κυλά μέσα μας, να γίνεται ένα με το αίμα μας και να νιώθουμε την φωτιά της να καίει αναζωογονητικά τα σωθικά μας…
Χάνεται όταν κατακρεουργούμε τις στιγμές μας με τα Μα, τα Αν και Γιατί… με τα Πρέπει και Δεν Πρέπει δίνοντας χώρο στον φόβο να μας κυριεύσει. Να χρωματίζει φοβικά τις σκέψεις μας, να καθοδηγεί τα βήματά μας και να μας εμποδίζει να κτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και αγάπης με τους γύρω μας.
Κι όλα αυτά γιατί; Για να μην πληγωθούμε! Μα πληγωνόμαστε έτσι κι αλλιώς. Πληγώνουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας όταν τον κρατάμε σε αναμονή, μη διαθέσιμο για τη ζωή. Και μην νομίζεις ότι κάποιος είναι διαθέσιμος στην Ζωή όταν ελέγχει τα πάντα. Όταν όλα θέλει να γίνονται με τον τρόπο που ξέρει αυτός. Κι όταν όλοι θέλει να λειτουργούν με τον τρόπο που θέλει αυτός…
Φόβος… φόβος… φόβος…
Φόβος κι Έλεγχος… Σου θυμίζει κάτι αυτό; Μήπως αυτή είναι η ζωή σου;
Μήπως περιμένεις στη στάση της ΖΩΗΣ να πάρεις το κατάλληλο λεωφορείο για να αρχίσεις να ζεις. Μήπως περιμένεις εκείνο το λεωφορείο που θα έχει μέσα τον κατάλληλο σύντροφο για να αρχίσεις να αγαπάς;
Πόσα χρόνια περιμένεις;
Πόσα χρόνια είσαι στην αναμονή παγώνοντας την καρδιά σου, κονταίνοντας την αναπνοή σου, χάνοντας την ζωή σου; Γιατί ξέρεις, δεν περνάνε μόνο τα λεωφορεία, περνάει και η ζωή μαζί τους… και ξαφνικά ξυπνάς και έχεις χάσει μισό αιώνα ζωής και αντί να παραμείνεις ξύπνιος, ξαναμπαίνεις στο λήθαργο δημιουργώντας την πεποίθηση: ΟΤΙ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ…
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!
ΠΑΝΤΑ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗ!!
Μην αφήνεις τον φόβο, τον έλεγχο να σε διαφεντεύουν. Σταμάτα να τους δίνεις χώρο στη ζωή σου. Σταμάτα να τους παραχωρείς την δύναμή σου.
Ξέρεις, ο φόβος είναι σαν το σκοτάδι. Όταν ανάψεις το φως, το σκοτάδι εξαφανίζεται. Και το φως είναι η αγάπη... Αγάπη για σένα, για τους άλλους...
ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ…
Γιατί, δεν τον αγαπάς όταν τον αφήνεις στην αναμονή… Δεν τον αγαπάς όταν δεν χαμογελάς, όταν δεν κάνεις όμορφες σκέψεις, όταν δεν κρατάς την καρδιά σου ανοιχτή.
Και πίστεψέ με δεν μπορείς να παραδοθείς στη ζωή, δεν μπορείς να ρέεις μαζί της και να ανθίζεις με εμπιστοσύνη όταν η καρδιά σου είναι κλειστή. Η πίστη και η εμπιστοσύνη γεννιούνται στην καρδιά κι όχι στο μυαλό. Και ποτέ δεν θα αναπτυχτούν μέσα σου όταν τα παραθυρόφυλλα της καρδιάς σου είναι σφαλιστά. Μόνο ψήγματα πίστης και εμπιστοσύνης θα υπάρχουν στη ζωή σου και θα σε κυριαρχεί ο έλεγχος και ο φόβος.
Και ο φόβος πάντα θα γεννά τον έλεγχο κι ο έλεγχος θα γεννά τον φόβο… Ξανά και ξανά… Ένας αέναος φοβικός κύκλος που μπορεί να τον σπάσει μόνο η Αγάπη…
Γι’ αυτό σου λέω: ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ...
Μπες γρήγορα στο πρώτο λεωφορείο και ταξίδεψε στην εμπειρία… Άσε τον αέρα να σου ανακατέψει τα μαλλιά και την Ζωή να σου ανακατέψει τα μυαλά. Ζήσε την εμπειρία… μάθε από κάθε εμπειρία…
Παίρνε βαθιές ανάσες ζωής και μεγάλωσε ξέροντας ότι: Η Αγάπη Χρωμάτισε Τα Χρόνια Σου
namaste
despoina palamari
