Φτερουγίζοντας τις ελπίδες και τα όνειρα ξαναγεννιέσαι.
Ανεμίζοντας το λάβαρο της ελευθερίας,
βουτάς για λίγο στην μαγίστρα Ύλη,
χορταίνεις τη σάρκα σου και γελώντας ικανοποιημένη,
που κι αυτή τη φορά την ξεγέλασες,
ξαναπετάς…
Γοργόνα φεγγγαροστόλιστη, απλώνεσαι
στα ασημένια στρωσίδια του φεγγαριού πάνω στη θάλασσα
Κυλιέσαι, αναστενάζεις, επιθυμείς.
Θέλεις σάρκα και ψυχή να σε αγγίξουν.
Γίνεσαι ψυχή μέσα σε σάρκα
για να αγγιχτείς, να νιώσεις , να γευτείς.
Η μαγίστρα Ύλη απειλητικά
σε κυκλώνει, σε γοητεύει.
Όσο προλαβαίνεις ανοίγεις πάλι φτερά…
Κόκκινη λάβα συνοδεύει τα βήματα σου
Υπάρχεις μέσα στην αδυσώπητη θάλασσα
του ολοκαυτώματος
που νεκρώνει τις αισθήσεις μέσα στις παραισθήσεις
Άγονα σκιρτήματα ζωής
δημιουργούν την ψευδαίσθηση της Ύπαρξης
μέσα στην χαοτική ανυπαρξία της κενότητας
Η μαγίστρα Ύλη θα τα καταφέρει;
Αναρωτιέμαι…
Πέταξε κόρη του ανέμου,
πέτα κι έλα γίνε απάνεμο λιμάνι.
Αγκάλιασε την ένωση της νύχτας και της μέρας
στο μαβί του ορίζοντα σου.
Γίνε λιβάδι μυριστό, που χαρίζει
την ασφάλεια της αγκαλιάς στα γεμάτα χρώματα του
Γίνε έναστρος ουρανός που ερωτοτροπεί
με τα όνειρα και τις επιθυμίες των ερωτευμένων.
Γίνε τραγούδι που ξυπνά τους υπνωτισμένους
της ανέραστης ματαιόδοξης ζωής από τις παραισθήσεις.
Γίνε ανάσα κι άρπαξε την ελευθερία
από τα σεντούκια των κουρσάρων των πρέπει,
δίνοντας πνοή.
Γίνε η ίδια η Αγάπη
στο νερό, στη φωτιά, στη γη, στον αέρα
και χάρισε το δώρο της δημιουργίας
μέσα από τα απλωμένα σου χέρια...
namaste
despoina palamari
