Μήπως ήρθε ο καιρός να πετάξεις την πανοπλία σου;

Φοράς μια πολύ βαριά και δυνατή πανοπλία. 

Σε βαραίνει σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου κίνηση. Πιέζει το στήθος και την καρδιά σου, εμποδίζει την αναπνοή σου, την απόλαυση σου...

Όμως δεν την αφήνεις, δεν την αποχωρίζεσαι. 
Τρέφεσαι από αυτήν και συγχρόνως την τρέφεις, την δυναμώνεις.

Νομίζεις ότι σε προστατεύει από τους κινδύνους; 

Από τους ανθρώπους που θεωρείς απειλή; 

Από τις πράξεις των άλλων κι από τα συναισθήματα που αυτές σου γεννούν;

Δεν μπορεί να σε προστατεύσει μάτια μου μια πανοπλία. 

Δεν μπορεί να σε προστατεύσει το ¨εν ζωή φέρετρο¨ σου. 

Δεν μπορεί να σε προστατεύσει τίποτα που είναι νεκρό....

Μόνο η αγάπη μπορεί. Που είναι ζωντανή, που πάλλετε και σε καλεί να πάρεις μέρος στο χορό της...

Μην αντιδράς... 

Μη λες η αγάπη αυτό, η αγάπη εκείνο... 

Δεν το 'χεις μάθει μάτια μου ακόμα; Την αγάπη δεν την χαρακτηρίζει η χειριστικότητα, η παρεμβατικότητα, η κριτική και ο έλεγχος... 

Μόνο η ελευθερία... 

Η ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου...

Αυτή η ελευθερία θα σε προστατεύει από όλους κι από όλα...

Απλά χρειάζεται να μάθεις, να γνωρίσεις πρώτα τον εαυτό σου...

Κι ευτυχώς η πανοπλία, δεν είναι κολλημένη πάνω σου. 

Εσύ έχεις κολλήσει πάνω της. 

Όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό, όταν αρχίσεις να γνωρίζεις τον εαυτό σου και να τον εμπιστεύεσαι θα μπορέσεις με ευκολία να την παρατήσεις. 

Αν δεν την κουβαλάς εσύ, αυτή απλά θα εξαφανιστεί. 

Και τότε μάτια μου θα γνωρίσεις 

τι θα πει να ανασαίνεις ελεύθερα, 

να κινείσαι ελεύθερα, 

να γελάς ελεύθερα, 

να αγαπάς ελεύθερα...

Να είσαι ο εαυτός σου ελεύθερα....

namaste

despoina palamari