Μεγαλώνοντας η εγκατάλειψη συνέχιζε να υπάρχει στη ζωή μου σε άλλη μορφή. Άλλαζε ονόματα λεγόταν Γιάννης, Γιώργος, Θανάσης, Κρίτωνας… αλλά η πίκρα που άφηνε στα χείλη, στην καρδιά έμενε πάντα η ίδια…
Κι έτσι αποφάσισα να ξενιτευτώ από την καρδιά μου, από τα συναισθήματα μου…
Να “μικρύνω” μέσα στην ουσία μου και να ασχολούμαι με πράγματα επιφανειακά. Με καταστάσεις και ανθρώπους που δεν γρατζουνούσαν την πανοπλία μου και με αφήναν στην ασφάλεια του “δεν αισθάνομαι”…
Κι όπως ήταν φυσικό και επόμενο δεν πάγωσε μόνο το χαμόγελο στα χείλη μου αλλά και τα δάκρυα στα μάτια μου…
Κάθε μέρα με έχανα ολοένα και περισσότερο ώσπου ξέχασα ποια είμαι, τι θέλω, ποια ήταν εκείνα τα πρώτα μου όνειρα που με έκαναν να μην φοβάμαι τους ανθρώπους, τη Ζωή…
Έχασα την αίσθηση της αφοβίας, της εμπιστοσύνης, της αγάπης όχι μόνο για τους άλλους αλλά και για μένα την ίδια…
Γιατί δεν αγαπάς τον εαυτό σου όταν του υψώνεις τείχη προστασίας που δεν σε αφήνουν να συμμετέχεις στη ζωή…
Δεν αγαπάς τον εαυτό σου όταν τον κλείνεις μέσα σε μια γυάλα και περιμένεις μέσα από αυτήν να αγγιχτείς, να αγαπηθείς…
Δεν αγαπάς τον εαυτό σου όταν του στερείς τη ζωή, όταν τον εγκαταλείπεις μέσα στις φυλακές του μυαλού σου…
Και τώρα που κουράστηκα να πληθαίνω τη μοναξιά μου μέσα στο πλήθος… που κουράστηκα να ζω σαν πλαστικό ανέραστο λουλούδι…
Τώρα που θέλω να συμμετέχω στη Ζωή… που θέλω να με εμπιστευτώ, να με αγκαλιάσω, να με αγαπήσω…
Τώρα που θέλω να κλάψω όλα τα δάκρυα που δεν έκλαψα δεν μπορώ… πέτρωσαν πια τα δάκρυα μου όπως κι η καρδιά μου…
Κι αναρωτιέμαι τι με πονά περισσότερο η ζωή που έζησα ή η ζωή που έχασα;
Αυτό είπα και δάκρυσα…
namaste
despoina palamari
