Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν μια πραγματικά παθιασμένη φύση και είναι σε θέση να παραδώσουν τον εαυτό τους, το μυαλό τους, το σώμα τους και την ψυχή τους στα συναισθήματα και στις πράξεις τους. Έχουν μια ικανότητα για πάθος, η οποία εκδηλώνεται στη λάμψη των ματιών τους, στο χρώμα της φωνής τους, στην έκφραση του προσώπου τους, στη ζωντάνια του σώματός τους και στη μεγαλοσύνη της κίνησής τους. Είναι οι άνθρωποι που αγαπάνε τη ΖΩΗ και χαίρονται την κάθε στιγμή τους.
Ένας άνθρωπος είναι πραγματικά υγιής όταν μπορεί να αισθάνεται το πάθος, πάθος για τη ζωή, τον έρωτα… Όταν επιτρέπει να τον γεμίζουν ολοκληρωτικά οι στιγμές του. Όταν δεν αντιστέκεται ούτε στη χαρά αλλά ούτε στη λύπη του. Όταν είναι ελεύθερος να εκφράσει ολοκληρωτικά τον εαυτό του και μπορεί να παραδοθεί μέσα στα συναισθήματά του. Όμως η εποχή μας, η εποχή της ταχύτητας και του ελέγχου μας αποτρέπει με πολλαπλούς τρόπους να παθιαζόμαστε με τη ζωή και μας απομακρύνει από την υγεία μας.
Στη σύγχρονη ζωή μας υπάρχουν λίγες πραγματικές απολαύσεις και λίγες ή καθόλου χαρές. Οι άνθρωποι γύρω μας συνήθως έχουν πρόσωπα σκυθρωπά, τα σαγόνια τους είναι σφιγμένα και τα μάτια είναι σκοτεινά, ψυχρά ή φοβισμένα. Και ενώ προσπαθούν να κρύψουν τον πόνο και τη λύπη τους φορώντας τις μάσκες τους ωστόσο η “ακαμψία” τους είναι φανερή, σχεδόν νεκρική. Τα σώματα τους είναι παγωμένα. Είτε πολύ παχύσαρκα είτε πολύ αδύνατα, είναι ή δυσκίνητα, ή άκαμπτα ή υπό κατάρρευση. Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις όμως η αληθινή ομορφιά και η πραγματική χάρη σπανίζουν.
Έχουμε μεταβληθεί σε έναν πολιτισμό που εστιάζει στην δύναμη και στα υλικά αγαθά υπονομεύοντας τις εσωτερικές αξίες, την αξιοπρέπεια, την ομορφιά και την χάρη. Έχουμε μεταβληθεί, άντρες και γυναίκες καρικατούρες του εαυτού μας, της φύσης μας. Χρόνια καταπίεσης μας αποπροσανατολίζουν από την πραγματική μας δύναμη και μας βάζουν αντιμέτωπους στην αρένα ξεχνώντας το ποιοι είμαστε, το τι θέλουμε.
Ανεβάσαμε την ενέργεια στο κεφάλι μας και όλα πια τα κάνουμε νοητικά. Μαχόμαστε ο ένας τον άλλον κλειδώνοντας τα σώματά μας και θυσιάζοντας τα συναισθήματα μας προς χάριν του σκοπού μας. “Δύναμη και Εξουσία” το σύνθημά μας και τρέχουμε για να προλάβουμε το χρόνο σε αυτόν τον ανελέητο κόσμο μας.
Βαδίζουμε αγκαζέ με την αγωνία, το άγχος, το στρες, τον πανικό και τον πόνο έχοντας μια μόνιμη αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Με το μυαλό μας μόνιμα να φωνάζει: “προσπάθησε πιο πολύ, πιο πολύ” και το σώμα να διαμαρτύρεται γιατί δεν αντέχει άλλο.
Κλειδωμένο σώμα, κλειδωμένα συναισθήματα, κλειδωμένη απόλαυση, κλειδωμένη ζωή… Είμαστε φυλακισμένοι και δεν το ξέρουμε…
Άραγε, πως μπορούμε να αντέξουμε τον πόνο, τη λύπη, πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το φόβο ζώντας μια ζωή όπου δεν υπάρχει χαρά και ευχαρίστηση. Ακόμα και η ερωτική πράξη, δεν είναι πια επικοινωνία μεταξύ δύο ατόμων που χορεύουν τον ιερό χορό της ζωής. Για τους περισσοτέρους έχει γίνει μια παράσταση και ένα ταξίδι του Εγώ.
Παραδοθήκαμε στο Εγώ μας και εγκαταλείψαμε τον Εαυτό μας…
Κλειδωμένη ζωή, κλειδωμένα συναισθήματα, κλειδωμένη απόλαυση, κλειδωμένο σώμα…
Κι αν θέλουμε να φύγουμε από την ακαμψία και να ξαναμπούμε στη ζωή χρειάζεται το Εγώ να παραδοθεί στο σώμα και στο συναίσθημα μας. Και για να γίνει αυτό ο τρόπος είναι απλός.
Κίνηση και Αναπνοή
Κίνηση και Αναπνοή
Χρειάζεται να ξυπνήσουμε το σώμα μας και να το φέρουμε πάλι στο προσκήνιο. Να του δώσουμε χώρο και χρόνο, να έρθουμε σιωπηλά σε επαφή μαζί του νιώθοντας το, ακούγοντας το. Να του επιτρέψουμε να κινηθεί και να εκφραστεί για να αρχίσει να ξεκλειδώνει και να μας οδηγήσει στη χαρά και στην ευχαρίστηση.
Περισσότερο απ’ όλα τα μέρη του σώματος χρειάζεται να εστιάσουμε στην περιοχή του στήθους, των ώμων και της λεκάνης. Ο συνδυασμός των παρακάτω ασκήσεων μπορούν να βοηθήσει να ξεκλειδώσει το σώμα, να ξεπαγώσει η καρδιά και να επανέλθει η επαφή μας μαζί τους.
Εφαρμογή
Χρειάζεται να έχουμε ένα μεγάλο μαξιλάρι, ένα μικρό σκαμπό, ένα στρώμα και φυσικά να έχουμε φάει τουλάχιστον 2-3 ώρες πριν.
Η άσκηση θα ολοκληρωθεί σε 5 πεντάλεπτα στάδια γι’ αυτό είναι καλό να βρείτε πέντε μουσικά κομμάτια διαρκείας 5’ το καθένα ώστε να ξέρετε πότε θα πάτε στο επόμενο στάδιο. Κι αν έρχονται σκέψεις όπως “δεν αντέχω, δεν μπορώ”, μην εγκαταλείψετε. Ο κατασκευασμένος εαυτό σας, το Εγώ σας, προβάλλει αντίσταση για να σας αποτρέψει για την αλλαγή. Όταν έρχεται το “δεν αντέχω, δεν μπορώ” είναι καλυτέρα να εστιάζεται στην αναπνοή.
1ο στάδιο: Γρήγορο τρέξιμο ή έντονος χορός.
2ο στάδιο: Γονατίζουμε μπροστά στο μαξιλάρι και σηκώνουμε ψηλά τα χέρια, γροθιές, πάνω από το κεφάλι. Τα κατεβάζουμε με ταχύτητα και χωρις σκέψη γρονθοκοπώντας το μαξιλάρι ασταμάτητα.
Μην ξεχνάτε να έχετε χαλαρά τα σαγόνια και να αναπνέετε.
3ο στάδιο: Βάζουμε το μαξιλάρι πάνω σε ένα στενό σκαμπό και ξαπλώνουμε πάνω του με τέτοιο τρόπο ώστε η πλάτη να ακουμπά στο μαξιλάρι και τα πέλματα να πατάνε στο έδαφος. Ανοίγουμε τα χέρια αναπνέοντας βαθιά αφηνώμενοι με εμπιστοσύνη στη στιγμή και στην Ύπαρξη. Μπορούμε να φανταζόμαστε ότι αυτή που αναπνέει είναι η καρδιά μας.
Αν έρθουν κάποια συναισθήματα στην επιφάνεια είναι καλό να τα αφήσουμε να εκδηλωθούν. Είναι καιρός να φύγουν από την παγωνιά τους και να ελευθερωθούν.
4ο στάδιο: Γίνεται με δυο τρόπους. Ή στεκόμαστε σε όρθια θέση με λυγισμένα γόνατα και πηγαίνουμε προς τα πίσω τη λεκάνη εισπνέοντας και μετά τη φέρνουμε πάλι μπροστά εκπνέοντας. Ή ξαπλώνουμε με λυγισμένα γόνατα και στην εισπνοή πιέζουμε την λεκάνη στο έδαφος και στην εκπνοή την φέρνουμε προς τον ουρανό σφίγγοντας το περίνεο. Δεν είναι απαραίτητο ειδικά στην αρχή να ξεκολλά η λεκάνη από το έδαφος κατά τη διάρκεια της εκπνοής. Η αναπνοή όμως χρειάζεται να είναι βαθιά και ολοκληρωτική.
5ο στάδιο: Ξαπλώνουμε στη σιωπή νιώθοντας και παρατηρώντας το σώμα μας
Αυτός ο συνδυασμός ασκήσεων μπορεί να ενεργοποιήσει την ζωτική μας ενέργεια, να ξεκλειδώσει το σώμα μας, να απελευθερώσει σωματικές εντάσεις και να αφυπνίσει τη σεξουαλικότητα μας αν γίνει καθημερινά για 21 ημέρες
Alexander lowen: «Όταν το πνεύμα μας βρίσκεται χαμηλά, το συναίσθημα βρίσκεται επίσης χαμηλά. Όταν αυτό ανεβαίνει αντανακλάται σε δυνατά συναισθήματα. Είναι το πνεύμα μέσα μας που μας παρακινεί να ερωτευτούμε, να δακρύσουμε, να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε.
Είναι το πνεύμα μέσα στον άνθρωπο που φωνάζει για δικαιοσύνη, μάχεται για την ελευθερία και αγαλλιάζει μπροστά στην ομορφιά όλης της φύσης. Το πνεύμα είναι επίσης που μας κάνει να θυμώνουμε. Η πνευματική δύναμη ενός ανθρώπου αντανακλάται στην ένταση των συναισθημάτων του.
Όταν το πνεύμα είναι δυνατό, το άτομο έχει παθιασμένη ροή. Σε τέτοια άτομα, η φλόγα της ζωής είναι ολοζώντανη και αισθάνονται ότι το πνεύμα τους αντανακλά την αγάπη του Θεού.»
namaste
despoina palamari
