Μαργαρίτα Σ: «Καλησπέρα, επειδή συζητώ με πολύ κόσμο σχεδόν καθημερινά θα σας μεταφέρω την εμπειρία μου που προκύπτει από τις συζητήσεις αυτές με ανθρώπους που κάνουν τέτοιους διαλογισμούς. Πολλές φορές άνθρωποι μου έχουν αφηγηθεί την εμπειρία τους με διαλογισμούς που τους φέρνουν σε καταστάσεις φόβου και ψυχωσικών επεισοδίων.
Δεν είναι ο διαλογισμός κατάλληλος για όλους τους ανθρώπους και πιστεύω ότι όταν προτείνουμε τέτοιες τεχνικές οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί γιατί δεν γνωρίζουμε τα προβλήματα των άλλων.
Χρειάζεται υπευθυνότητα και θα σας πω συγκεκριμένο παράδειγμα που μου αφηγήθηκε πριν από μήνες μια γυναίκα, μου είπε ότι κάποια στιγμή στη διάρκεια του διαλογισμού είδε το μισό σώμα της, από τη μέση και κάτω να βρίσκεται στην άλλη άκρη του δωματίου της. Έχω και άλλες ιστορίες εξίσου σοκαριστικές.»
Αυτά γράφτηκαν όταν κάποια στιγμή μοιράστηκα μαζί σας μια διαλογιστική τεχνική του OSHO, το κάψιμο του σώματος, που οδηγεί κάποιον στο να ξεχωρίσει τον εαυτό του από το σώμα του και να δημιουργήσει μια απόσταση μεταξύ τους ούτως ώστε να μπορεί να ζει τα διάφορα γεγονότα και τις καταστάσεις στη ζωή του χωρίς όμως να ταυτίζεσαι με τα συναισθήματα που βγαίνουν από αυτές. Τις περισσότερες φορές βιώνοντας κάποια συναισθήματα μπερδευόμαστε και νομίζουμε ότι είμαστε ο θυμός, είμαστε η λύπη, είμαστε η χαρά… και δεν καταλαβαίνουμε ότι άπλα είμαστε αυτός που θυμώνει, αυτός που λυπάται ή χαίρεται και ανά πάσα στιγμή έχουμε την δυνατότητα να αλλάξουμε συνειδητά την όποια κατάσταση βιώνουμε.
Η Μαργαρίτα Σ. διαβάζοντας αυτόν τον διαλογισμό αντέδρασε έντονα και έγινε η αφορμή να γράψω κάποια πράγματα πιο αναλυτικά για την διαλογιστική διαδικασία της αυτο-θεραπείας.
Ο διαλογισμός λοιπόν για κάποιους δεν είναι μια απελευθερωτική διαδικασία αλλά μια σοκαριστική εμπειρία. Κομμένα σώματα, πεταμένα κεφάλια, "δράκοι" που πετάγονται από σκοτεινά τούνελ, δυστυχία και φοβικότητα…. Μόνο που όλα αυτά δεν είναι διαλογισμός αλλά οι φαντασιώσεις ενός βασανισμένου μυαλού που κυριαρχείται από το φόβο και παρερμηνεύει ότι συμβαίνει κατά την διάρκεια μιας θεραπευτικής διαδικασίας. Γιατί όλα αυτά δεν λέγονται από κάποιους που βιώνουν την διαλογιστική διαδικασία αλλά από εκείνους που θέλοντας να τη βιώσουν και ο φόβος δεν τους αφήνει, παρερμηνεύουν ότι ακούν, απλά και μόνο για να επιβεβαιώσουν ότι είναι τυχεροί που αντιστέκονται σε αυτό το διαλογιστικό κύμα που έχει πλήξει τα πάντα.
Ο διαλογισμός είναι πολύ μακριά από απειλητικούς δράκους και εξωγήινους-τέρατα που έρχονται να σε αρπάξουν. Ουσιαστικά η διαλογιστική διαδικασία σε βγάζει από την κατάσταση όπου κυριαρχούν οι αδυσώπητες σκέψεις, όπου κυριαρχεί το παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον και σε πάει κάπου όπου η δυστυχία ή η ευτυχία είναι απομακρυσμένες καταστάσεις. Σε οδηγεί στη μη σκέψη. Σε οδηγεί στο κενό ή καλύτερα στην κενότητα. Μια κενότητα όμως που είναι γεμάτη γαλήνη και ησυχία. Που είναι γεμάτη παρουσία. Παρουσία Εαυτού… ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΓΙΝΕΣΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗ…
Στην καθημερινότητα υπάρχουν πολλές φωνές τριγύρω σου. Άλλες σε εξορκίζουν να μην πέσεις στα "δίκτυα του σατανά" κάνοντας διαλογισμό κι άλλες σε προσκαλούν στον σιωπηλό κόσμο του…
Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι ότι όλοι μας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουμε περάσει μέσα από διαλογιστική διαδικασία στην καθημερινότητα μας. Συνέβη εκείνες τις στιγμές που νιώσαμε ασφάλεια και αφεθήκαμε σιωπηλά στη στιγμή είτε απολαμβάνοντας μια αγκαλιά, είτε αγναντεύοντας τη θάλασσα, είτε κάνοντας προσευχή με λόγια που έβγαιναν από την καρδιά μας, είτε χορεύοντας έναν εκστατικό χορό, είτε ακούγοντας τους ήχους της φύσης, είτε παρακολουθώντας απλά την αναπνοή μας…
Πάρα πολλές είναι οι ευκαιρίες που έχουμε καθημερινά για να διαλογιστούμε κι ας μην το ξέρουμε… Ο διαλογισμός δεν χρειάζεται συγκεκριμένη στάση σώματος για να συμβεί. Δεν χρειάζεσαι να επαναλαμβάνεις κάποιο Μάντρα για να αρχίσει το διαλογιστικό ταξίδι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι ολοκληρωτικά παρών στην στιγμή… στην όποια στιγμή βρίσκεσαι…
Όπως εκπαιδεύτηκε το μυαλό μας να γεννά δράκους εκεί που υπάρχουν μικρά σαυραδάκια με τον ίδιο τρόπο χρειάζεται να εκπαιδευτεί κάποιες στιγμές να σταματήσει να γεννά, να σταματήσει να σκέφτεται… και ο καλύτερος τρόπος είναι να γίνουμε παρατηρητές… παρατηρητές των σκέψεών μας, του σώματός μας, του πως αισθανόμαστε…
Αν θέλεις τώρα, αυτήν την στιγμή άρχισε να παρατηρείς την αναπνοή σου… εισπνοή – εκπνοή…. εισπνοή – εκπνοή… συνέχισε για λίγα λεπτά… ήδη το μυαλό σου έχει αρχίσει να ηρεμεί… το σώμα σου έχει αρχίσει να ηρεμεί… κάτι έχει αλλάξει και εσύ είσαι εκεί και παρατηρείς… χωρίς σκέψεις… χωρίς κρίσεις… μια παρουσία… αυτό είναι διαλογισμός!
Άφησε τις σκέψεις να κυλάνε και να φεύγουν όπως τα σύννεφα στον ουρανό… όπως ένα φύλλο που πέφτει και κυλά στο δροσερό νερό του ποταμού… Φαντάσου ότι οι σκέψεις είναι σύννεφα στον εσωτερικό σου ουρανό… Άφησέ τες να έρχονται και να φεύγουν χωρίς να αρπάζεσαι από πάνω τους και χωρίς να τις μεγενθύνεις… Απλά δεν ασχολείσαι μαζί τους…
Αν ασχοληθείς με τις σκέψεις σου αρχίζεις πάλι να γεμίζεις το μυαλό σου και του επιτρέπεις να κυριαρχήσει πάνω σου με τον συνηθισμένο του τρόπο… ανάλυση… ανάλυση… ανάλυση… παραπλάνηση…
Αν δεν κάνεις τίποτα με τις σκέψεις σου τότε το μυαλό σταδιακά αδειάζει και μπαίνεις σε διαλογιστική διαδικασία…
Η εμμονική διάθεση για ανάλυση και ο φόβος είναι οι μεγαλύτεροι "δράκοι" που αντιμετωπίζουμε καθημερινά και μας κατασπαράζουν χωρίς να το καταλαβαίνουμε γιατί δεν έχουμε σχηματίσει την εικόνα τους στο μυαλό μας. Και αν κάποιος μας πει για ένα κομμένο κεφάλι που περιφερόταν ή για μια σπονδυλική στήλη που περπατούσε καταπάνω του, επειδή δεν είναι από εμάς βιωμένη εμπειρία, κάνουμε δεκάδες φοβικά σενάρια "αποτάσσοντας τον σατανά" που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο διαλογισμός και η θεραπεία.
Ας μιλήσουμε όμως και για αυτές τις "φοβικές" εικόνες που αναδύονται στην εσωτερική μας οθόνη συνήθως κατά την διάρκεια μιας διαλογιστικής θεραπευτικής μεθόδου. Αυτές οι εικόνες είναι κωδικοποιημένα μηνύματα που έρχονται να μας δείξουν πράγματα για τον εαυτό μας.
Θυμάμαι την περίπτωση της Ελένης Μ. που έπρεπε να υποβληθεί σε παρακέντηση μυελού των οστών για να διαπιστωθεί αν είχε ακόμη λευχαιμία στο αίμα. Είχε προηγηθεί μια σειρά από χημειοθεραπείες και το άγχος της ήταν μεγάλο.
Η διαδικασία που επρόκειτο να υποβληθεί ήταν επίπονη, επικίνδυνη και η αγωνία της έδενε το στομάχι κόμπο. Θα μάθαινε αν τα κακοήθη κύτταρα είχαν εγκαταλείψει οριστικά το σώμα της ή θα συνέχιζαν να την κατασπαράζουν και να την οδηγούν προς το θάνατο αργά και βασανιστικά. Αυτά ήταν τα λόγια της όταν ήρθε να με συναντήσει και να κάνει μαζί μου Νεοκρανιοϊερή θεραπεία. (Με την Νεοκρανιοϊερή θεραπεία μπαίνεις διαλογιστικά στο σώμα σου και βλέποντας το, ακούγοντας το σου δίνεται η ευκαιρία να το θεραπεύσεις.)
Με πολύ άσχημη ψυχολογία λοιπόν ξεκίνησε η θεραπευτική διαδικασία μαζί μου και αυτό που βίωσε ήταν πολύ ιδιαίτερο. Περιγράφοντας τη συνεδρία είπε:
Αρχικά ένα όμορφο όραμα βάλθηκε να με χαλαρώσει. Ταξίδευα σε όμορφα λιβάδια... Μετά ήρθε η μεγάλη στιγμή...
Ξαφνικά, όπως το έβλεπα με την εσωτερική μου ματιά, παρουσιάστηκε, έξω από το σώμα μου, ένας ανθρώπινος σκελετός. Άρχισε να με πλησιάζει... Ολόλευκος και άρτιος...
Όσο πλησίαζε τόσο έτεινε να γίνει ίσος με το ύψος μου. Στο τέλος έγινε ένα μαζί μου και προσαρμόστηκε μέσα στο σώμα μου. Ήταν ο σκελετός μου. Ως δια μαγείας από τα λιβάδια και τις ραχούλες του οράματος είχα καταφέρει να μεταπηδήσω μες το σώμα μου και να αρχίσω να βλέπω με λεπτομέρειες τα πάντα...τα οστά, τα όργανα... Τα πάντα... Και το άλλο; Όλα λειτουργούσαν άψογα...
Στο τέλος, αφού περιηγήθηκα στα περισσότερα τμήματα του σώματος και έκανα διάλογο μαζί τους, ήρθε και η στιγμή να επισκεφτώ και τη σπονδυλική μου στήλη. Κι εκεί έγινε η αποκάλυψη. Γιατί ένα ποτάμι υγειών κυττάρων έρεε αρμονικά και γαλήνια σε όλο το μήκος της χωρίς ούτε ένα κακοήθες στοιχείο. Δεν άντεξα, δάκρυσα...
Δάκρυσα γιατί μάθαινα από τον εσωτερικό μου γιατρό πως ήμουν ήδη καλά, είχα θεραπευτεί και πως η ταλαιπωρία είχε ήδη λάβει τέλος. Τέρμα οι χημειοθεραπείες, τέρμα τα τρυπήματα, τέρμα τα νοσοκομεία...
Όταν τελείωσε η θεραπεία, άνοιξε τα μάτια και είπε: Είμαι μια χαρά, δεν έχω λευχαιμία! Είδα τον μυελό μου να ρέει και είναι πεντακάθαρος σαν γάργαρο νερό!
Την επόμενη όταν έγινε η παρακέντηση πανέτοιμη και χαλαρή δέχτηκε αμέσως τον πόνο που προκάλεσε η βελόνα στη μέση, τον έζησε και εξοικειώθηκε μαζί του. Τελικά, δεν της φάνηκε τόσο τραγική η εξέταση (την πρώτη φορά που είχε υποβληθεί σε παρακέντηση είχε νιώσει πολύ άσχημα και από τότε είχε τεράστια φοβία όταν θα ερχόταν η επέτειος της εξέτασης).
Σε λίγες ημέρες βγήκαν και τα αποτελέσματα. Με πήρε τηλέφωνο λέγοντας μου: Λευχαιμία μηδέν. Είμαι πάλι γερή και υγιής... μου το επιβεβαίωσαν, εγώ όμως ήδη το ήξερα από πριν...
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με τις "δύσκολες" εικόνες που αναδύονται. Ένα σώμα πεταμένο άψυχο σαν κούκλα κάτι έχει να πει για τον τρόπο που φέρεσαι Εσύ στο σώμα σου… Ένα κεφάλι που περιφέρεται αδιάφορο για το τι συμβαίνει στο υπόλοιπο σώμα κάτι έχει να δείξει για τον τρόπο που χρησιμοποιείς ή μάλλον σε χρησιμοποιεί το μυαλό σου… Ένα παιδάκι εγκλωβισμένο μέσα σου, με κλειστά τα μάτια και ταλαιπωρημένο κάτι έχει να σου πει για την σχέση σου με το εσωτερικό σου παιδί…
Χιλιάδες εικόνες μπορούν να αναδυθούν και χιλιάδες μηνύματα μπορούν να δοθούν και σίγουρα αυτά δεν είναι ψυχωτικά επεισόδια…
Ο διαλογισμός είναι κατάλληλος για όλους τους ανθρώπους όμως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να κάνουν διαλογισμό. Χρειάζεται να μείνουν λίγο παραπάνω με τον φόβο τους, να κυκλοφορήσουν λίγο ακόμα αγκαζέ με την δυστυχία τους, να περιφέρουν τον πόνο τους δεξιά και αριστερά μέχρι να αποφασίσουν ότι αυτή η ζωή δεν τους αξίζει. Τότε είναι έτοιμοι να ανοίξουν την πόρτα του διαλογισμού. Όταν αποφασίσουν ότι χρειάζεται να αλλάξει η ζωή τους.
Ολοκληρώνοντας θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια λόγια από τον OSHO.
«Μην καταδικάζετε, να μην καταδικάζετε ποτέ. Ένας καταδικαστικός νους δεν θα μπορέσει να κατανοήσει ποτέ τη ζωή. Μην κρίνετε ποτέ. Μην αξιολογείτε ποτέ. Να είστε ένας απλός παρατηρητής. Επειδή από τη στιγμή που θα κάνετε μια κριτική, μετά δεν θα επιτρέψετε στο μυαλό σας να σας ανοιχτεί τελείως - η κριτική σας γίνεται εμπόδιο.»
namaste
despoina palamari
Την βιωματική εμπειρία της Ελένης μπορείτε να την βρείτε στο:
