Όταν εξαφανίζεται η επιθυμία, εμφανίζεται η ευτυχία.

OSHO: Τι αναζητάς; Ευτυχία, μακαριότητα, χαρά – αυτό αναζητάς. Το αναζητάς εδώ και χιλιετηρίδες και δεν το έχεις βρει ακόμη. Ήρθε η στιγμή, η σωστή στιγμή για να σκεφτείς και πάλι, να διαλογιστείς και πάλι. Έχεις αναζητήσει τόσο πολύ, έχεις προσπαθήσει τόσο πολύ – μήπως δεν τα καταφέρνεις ακριβώς επειδή προσπαθείς; Ίσως να είναι η προσπάθεια εκείνο που σε κρατά μακριά από την ευτυχία; 


Ας το σκεφτούμε, ας το συλλογιστούμε αυτό. Κάνε μια μικρή παύση στην αναζήτησή σου – σκέψου το ξανά. 

Είσαι σε αναζήτηση εδώ και πολλές ζωές. Δεν θυμάσαι τις άλλες ζωές, δεν υπάρχει λόγος – σε τούτη όμως τη ζωή είσαι σε αναζήτηση, αυτό αρκεί. Και δεν το έχεις βρει: κανείς δεν βρήκε ποτέ μέσω της αναζήτησης, κάτι λάθος υπάρχει στην ίδια την αναζήτηση. Με την αναζήτηση είναι φυσικό να ξεχνάς τον εαυτό σου΄ αρχίζεις να κοιτάς παντού, οπουδήποτε αλλού. Κοιτάς βόρεια και ανατολικά και δυτικά και νότια και στον ουρανό και κάτω από τις θάλασσες και ψάχνεις συνέχεια παντού. Η αναζήτηση γίνεται όλο και πιο πολύ γεμάτη απελπισία, γιατί όσο ψάχνεις και δεν βρίσκεις, εμφανίζεται μεγάλο άγχος. Λες:

"Θα τα καταφέρω αυτή τη φορά ή θα αποτύχω και πάλι;''

Όλο και πιο πολλή απόγνωση, όλο και πιο πολλή δυστυχία, όλο και πιο πολλή παραφροσύνη – τρελαίνεσαι. Κι η ευτυχία παραμένει το ίδιο μακριά όσο και πάντα, απομακρύνεται μάλιστα περισσότερο από σένα. Όσο πιο πολύ ψάχνεις τόσο πιο μικρή είναι η πιθανότητα να τη βρεις, διότι βρίσκεται μέσα σου. Η ευτυχία είναι λειτουργία της συνειδητότητάς σου όταν είναι αφυπνισμένη, η δυστυχία είναι η λειτουργία της συνειδητότητάς σου όταν είναι κοιμισμένη. Η ασυνειδησία είναι ο καθρέφτης σου φορτωμένος με πολλή σκόνη και με αποσκευές και με το παρελθόν.

Ευτυχία είναι όταν πετάς εκείνο το βάρος και βρίσκεις ξανά τον καθρέφτη. Ο καθρέφτης σου μπορεί να αντικατοπτρίσει και πάλι τα δέντρα και τον ήλιο και την άμμο και τη θάλασσα και τα αστέρια. Όταν έχεις ξαναγίνει αθώος, όταν έχεις και πάλι τα μάτια ενός παιδιού – με την καθαρότητα εκείνη είσαι ευτυχισμένος.

Διάβαζα μερικές όμορφες γραμμές του Μάικλ Άνταμ: 
"Ίσως ακόμη κι οι προσπάθειες να προκαλούν δυστυχία. Ίσως ο όλος θόρυβος των επιθυμιών μου να κρατά μακριά από τους ώμους μου το παράξενο πουλί. Προσπάθησα για την ευτυχία πολύ καιρό και πολύ κραυγαλέα. Έψαξα σε μέρη μακρινά. 
Πάντοτε φανταζόμουν ότι η ευτυχία είναι ένα νησί μέσα σε έναν ποταμό Ίσως να είναι ο ίδιος ο ποταμός. Νόμιζα ότι η ευτυχία είναι το όνομα ενός πανδοχείου στο τέλος του δρόμου. Ίσως να είναι ο ίδιος ο δρόμος. Πίστευα ότι η ευτυχία ήταν πάντοτε το αύριο και το αύριο και το αύριο. Ίσως να βρίσκεται εδώ. Ίσως να είναι τώρα. Έψαξα σε κάθε άλλο μέρος.

Έτσι λοιπόν: εδώ και τώρα.

Όμως το εδώ και τώρα είναι ξεκάθαρα δυστυχία. Ίσως τότε, να μην υπάρχει κάτι σαν την ευτυχία. Ίσως η ευτυχία να μην είναι υπαρκτή, να είναι ένα όνειρο που το δημιούργησε ένας δυστυχισμένος νους. Ασφαλώς δεν μπορεί να είναι όπως δυστυχισμένα την φαντάζομαι. Εδώ και τώρα δεν υπάρχει ευτυχία. Επομένως δεν υπάρχει η ευτυχία. Δεν χρειάζεται λοιπόν να σπαταλώ τον εαυτό μου σε κάτι που δεν υπάρχει. Μπορώ λοιπόν να ξεχάσω την ευτυχία, μπορώ να πάψω να νοιάζομαι κι αντίθετα να ασχοληθώ με κάτι που πράγματι γνωρίζω, αισθάνομαι και ζω πλήρως. 

Η ευτυχία είναι ένα νωθρό όνειρο. Τώρα είναι πρωί. Μπορώ να ξυπνήσω και να μείνω με τη δυστυχία, με εκείνο που είναι πραγματικό κάτω από τον ήλιο τούτη τη στιγμή. Και βλέπω τώρα πόση από τη δυστυχία μου προερχόταν από την προσπάθεια να είμαι ευτυχισμένος΄ μπορώ ακόμη κι εγώ να δω ότι η προσπάθεια αποτελεί δυστυχία. Η ευτυχία δεν προσπαθεί….

Βρίσκομαι επιτέλους εδώ και τώρα. Είμαι επιτέλους αυτό που είμαι. Είμαι ανυπόκριτος, ήσυχος. Είμαι δυστυχισμένος -και λοιπόν; Από αυτό προσπαθώ να ξεφύγω; Είναι πράγματι αυτό η δυστυχία;"

Σκέψου το, διαλογίσου πάνω σε τούτο.

"Κι όταν παύω να προσπαθώ να είμαι ευτυχισμένος ή οτιδήποτε άλλο, όταν δεν είμαι πια σε αναζήτηση, όταν δεν με νοιάζει να πάω κάπου, να βρω κάτι, τότε φαίνεται πως έχω ήδη φτάσει σε ένα παράξενο μέρος: είμαι εδώ και τώρα. Όταν βλέπω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ότι όλες μου οι πράξεις αποτελούν το ίδιο όνειρο, τη στιγμή που το βλέπω αυτό, ο νους μου, ο γέρο ονειροπόλος και περιπλανώμενος, είναι για μια στιγμή ακίνητος και παρών."

Φυσικά. Αν δεν είσαι σε αναζήτηση, αν δεν ψάχνεις, δεν επιθυμείς, δεν ονειρεύεσαι, για μια στιγμή πέφτει σε σιωπή ο νους, μένει ακίνητος. Δεν υπάρχει τίποτε να το επιζητεί, τίποτε για το οποίο να κάνει φασαρία, τίποτε να περιμένει και τίποτε με το οποίο να έχει απογοητευτεί. Για μια στιγμή ο νους σταματάει το συνεχές κυνηγητό του. Εκείνη τη στιγμή της ακινησίας, βρίσκεσαι σε έναν παράξενο τόπο, βρίσκεσαι σε έναν παράξενο, άγνωστο τόπο που δεν είχες γνωρίσει ποτέ πριν. Έχει ανοίξει μια καινούργια πόρτα κι εκείνη τη στιγμή ο νους είναι ακίνητος και παρών.

Αυτή τη στιγμή, εδώ και τώρα, ο πραγματικός κόσμος φανερώνεται και βλέπω. Το εδώ και τώρα υπάρχει ήδη και πάντοτε καθώς και όλα όσα αναζητούσα και τα οποία αγωνιζόμουν να βρω σε άλλα μέρη και μακριά. Ακόμη περισσότερο: κυνηγούσα σκιές, η πραγματικότητα βρίσκεται εδώ, σε τούτο το ηλιόλουστο μέρος, σε τούτο το κάλεσμα του πουλιού τώρα. Ήταν η αναζήτησή μου της πραγματικότητας που με απομάκρυνε από αυτήν. Η επιθυμία με έκανε να κωφεύω. Το πουλί κελαηδούσε εδώ όλο αυτό τον καιρό…

"Αν είμαι ακίνητος και δεν νοιάζομαι να βρω την ευτυχία, τότε η ευτυχία φαίνεται πως μπορεί να βρει εμένα. Υπάρχει, αν είμαι πραγματικά ακίνητος, τόσο ακίνητος όσο ο θάνατος - αν είμαι τελείως νεκρός, εδώ και τώρα."

Ξαφνικά πηδάει πάνω σου η ευτυχία. Όταν εξαφανίζεται η επιθυμία, εμφανίζεται η ευτυχία. Όταν δεν αγωνίζεσαι πια, βλέπεις για πρώτη φορά ποιος είσαι. Η γνώση αυτή είναι εκείνο που εννοεί ο Βούδας: Έλα και δες…

Για πού σε καλεί με το έλα και δες; Σε καλεί να βγεις από τις επιθυμίες σου. Έχεις απομακρυνθεί πολύ από το σπίτι σου, έχεις χάσει τη βάση σου και δεν βρίσκεσαι εκεί που φαίνεται πως βρίσκεσαι. Το όνειρό σου σε έχει πάει σε μακρινούς κόσμους της φαντασίας, απατηλούς, δημιούργημα δικό σου.

Osho

This Very Body the Buddha

 Ομιλία 1