Κάποιες ψυχές θαρρείς και περιπλανήθηκαν αιώνες πριν ανάμεσα σε ζωές και κόσμους. Ώριμες ψυχές πια κατέληξαν στη γη, στο δικό μας σήμερα. Δεν πέρασαν δεινά, δεν έζησαν καταστάσεις που τους έφερε στην τωρινή τους μορφή, απλά από τότε που θυμούνται τους εαυτούς τους διαφέρουν χωρίς να το αποζητούν. Έχουν ένα όνειρο, ένα σκοπό και για αυτό πολεμούν. Κουβαλάνε μια σοφία, εκπνέουν μια σιγουριά που πολλές φορές δε συνάδει με την ηλικία τους.
Δεν κυνηγάνε την επιβεβαίωση στα μάτια των άλλων και ούτε επιτρέπουν στους άλλους να τους μειώνουν την έμφυτη ευτυχία τους. Η αυτοπεποίθησή τους είναι στα ύψη και είναι ταμένοι να κάνουν αυτό που τους αρέσει και τους εκφράζει.
Ώριμη ψυχή που πάντα εξυπηρετείται τελευταία στη ουρά του σούπερ μάρκετ, αφήνοντας να της πάρουν τη σειρά αυτοί που βιάζονται, αυτοί που έχουν παιδιά, αυτοί που την ξεπερνάνε στα χρόνια. Πάντα υπομένει καρτερικά στα τραπέζια και δεν ενοχλείται αν της μείνει το τελευταίο αζήτητο κομμάτι.
Ώριμη ψυχή που δε γοητεύεται από τους επίπλαστους αγγέλους, από τις εφήμερες απολαύσεις, από τους κραυγαλέους ανθρώπους. Δε την αγγίζει η δική μας πολυτέλεια γιατί κάπου μέσα της ξέρει πως αυτή διαφέρει από χρόνο σε χρόνο και κάπου στο βάθος ίσως και να μας χλευάζει που κυνηγάμε τον παράδεισο ενώ ο παράδεισος βρίσκεται μέσα μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε και είναι η ίδια η ζωή. Μια ζωή που νομίζουμε πως είναι ατέλειωτη και όμως αυτή μετρά αντίστροφα.
Ώριμη ψυχή και όχι γερασμένη. Την απαξιώνουμε πολλές φορές αλλά αυτή δε λογαριάζει. Προσπαθεί να στριμωχτεί ανάμεσα μας και δε χωρά μα δεν ξέρει το γιατί. Ώριμη ψυχή μα συνάμα και καταραμένη να μην μπορεί να εξηγήσει γιατί αυτή να χαμογελά από μακριά ήρεμα και εμείς οι υπόλοιποι να ταλαιπωριόμαστε και να αναλωνόμαστε σε μια παρτίδα σκάκι που είμαστε ο βασιλιάς και η βασίλισσα μα επιλέγουμε το ρόλο του στρατιώτη.
Τάμι Γκεκτσιάν
