Πως θα μπορούσα άλλωστε όταν όλα γύρω μου βροντοφωνάζουν ότι είσαι ψεύτικος. Όταν ενώ ακούω δεξιά και αριστερά για την μαγεία των Χριστουγέννων, αυτό που συναντώ είναι παγωνιά και αδιαφορία…
Συνοφρυωμένα πρόσωπα, αδιάφορα βλέμματα, σφιγμένα χείλη, παγωμένα χαμόγελα λες και το κρύο που υπάρχει γύρω μας έχει περάσει μέσα στην καρδιά τους και την έχει παγώσει.
Όλοι τρέχουν σαν τρελοί να προλάβουν να στολίσουν το σπίτι τους, να φορέσουν τη γιορτινή στολή της καλοσύνης και να κάνουν ότι γνωρίζουν τι είναι αγάπη…
Αυτό τους λέω ψιθυριστά μα όλοι με προσπερνάνε γιατί η φωνή μου μόλις που ακούγεται. Στο κεφάλι τους επικρατεί τόση οχλαγωγία, τόσες δυστυχισμένες σκέψεις ουρλιάζουν στην σιωπή, κάνοντας την δική μου φωνή να γίνεται ένας αμυδρός ψίθυρος που ακούγεται αχνά τα βράδια όταν κοιμούνται…
Πάρε ένα κουτάκι σπίρτα σε παρακαλώ, τους ψιθυρίζω… πάρε να φωτίσεις τα όνειρα σου… μήπως έτσι ανακαλύψεις το δρόμο για να συναντήσεις την χαμένη σου αθωότητα… μήπως έτσι ανακαλύψεις το δρόμο για να συναντήσεις Εμένα…
Λυπάμαι άγιε Βασίλη… λυπάμαι πολύ
Κατάφερα να γίνω ένα συγκινητικό παραμύθι, «το κοριτσάκι με τα σπίρτα»… έκανα αρκετά μάτια να δακρύσουν, αρκετές καρδιές να με νιώσουν μέσα από τις λέξεις… εγώ όμως θέλω να με νιώθουν βλέποντας με, ακούγοντας με…
Είμαι συνέχεια δίπλα τους… Αλλάζω χρώμα στα μαλλιά, στο δέρμα, φοράω διαφορετικά ρούχα κάθε φορά αλλά πάντα παραμένω εκείνο το “Θείο Βρέφος” που γεννήθηκε στον στάβλο της Βηθλεέμ.
Ένα κουτάκι σπίρτα… πάρτε σας παρακαλώ…
Βαρυχειμωνιά… άσχημος καιρός για μικρά παιδιά… όχι μόνο για τα παιδιά που υπάρχουν εκεί έξω αλλά και για όλα αυτά τα μικρά παιδιά που υπάρχουν εδώ μέσα… στην καρδιά…
Ας ανάψω άλλο ένα σπίρτο… μπορεί να φωτίσω ένα όνειρο, να ζεστάνω μια καρδιά, να γλυκάνω ένα χαμόγελο…
Ας ανάψω κι άλλο σπίρτο… μπορεί αυτή η μικρή φλογίτσα να κάνει το θαύμα της και να λάμψει σαν το Άστρο των Χριστουγέννων φωτίζοντας το δρόμο…
Παγωνιά…
Θα ανάβω συνέχεια σπίρτα… δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την παγωνιά της καρδιάς… δεν θα την αφήσω να παγώσει… δεν θα την αφήσω να βλέπει ενήλικες εικόνες… δεν θα την αφήσω να μεγαλώσει, να γεράσει…
Η βαρυχειμωνιά μέσα μας είναι η πιο επικίνδυνη…
Γι’ αυτό σου γράφω Άγιε μου Βασίλη…. για να μην αφήσω την καρδιά μου να παγώσει…
Σε όποιον θέλει αλλά και σε όποιον νομίζει ότι δεν θέλει…
Κάνε τον να ξανανιώσει εκείνη τη σπιρτάδα που είχε όταν ήταν παιδί…
Κάνε τον να με βρει όπου με έχει καταχωνιάσει, να με ξανανιώσει, να με ξαναγαπήσει έτσι ώστε να μπορεί να με αντικρίσει μέσα στο κάθε βλέμμα που συναντά, στο κάθε άγγιγμα που μοιράζεται…
Και δεν πειράζει που τώρα καίω το τελευταίο μου σπίρτο…
Ίσως αυτό να κάνει την αρχή και να φωτίσει διαφορετικά όλον τον κόσμο…
Ίσως αυτό να κάνει την αρχή και να φωτίσει διαφορετικά όλον τον κόσμο…
namaste
despoina palamari
