Μεταμορφώνοντας τα αρνητικά συναισθήματα

Από τη Δέσποινα Παλαμάρη

Όλοι έχουμε ζήσει στιγμές στις οποίες πλημμυρίζουμε από έντονα συναισθήματα (θυμού, φόβου, ζήλειας, ανησυχίας) αλλά τις περισσότερες φορές δεν τα εκφράζουμε. Έτσι, χωρίς να το θέλουμε τα κρατάμε σφραγισμένα μέσα μας επιτρέποντάς τους να μας “δηλητηριάζουν”.

Τα συναισθήματα είναι ενέργεια σε κίνηση και μπορούν να γίνουν αν το θελήσουμε σύμμαχοί μας. Αν αυτά δεν τα καταπιέσουμε και δεν τα ρίξουμε στον καιάδα του υποσυνείδητού μας αλλά τα εκφράσουμε φέρνοντάς τα στο συνειδητό μας τότε μπορούμε να απελευθερωθούμε από το πόνο και την αρνητικότητα στην οποία μας εγκλωβίζουν. 

Διαλογιστική άσκηση με τη γλώσσα των “Τζίμπερις”

Υπάρχει μια γλώσσα που άλλοι τη γνωρίζουν σαν “μαύρη γλώσσα”, άλλοι σαν “Τζίμπερις” και άλλοι σαν ακαταλαβίστικα. Με αυτήν φτιάχνουμε αυθόρμητα λέξεις και φράσεις που δεν έχουν κανένα νόημα, όμως λέγοντάς τες συνεχόμενα, χωρίς καμιά σκέψη, σταδιακά εμβαθύνουμε και αρχίζουμε να εκφράζουμε ό,τι έχει εγκλωβιστεί μέσα μας. Δεν υπάρχει κανένας κανόνας γραμματικής στη σύνθεση αυτής της γλώσσας. 

Μπορούμε να πούμε κάτι που ακούγεται σύνθετο όπως: Ακιου βακιπελα στο κακι βα χτουπαρατσε... Ή κάτι πολύ απλό όπως: λαλαλα κουκουκου βαβαβα. Η μόνη δέσμευση που υπάρχει είναι οι λέξεις να σχηματίζονται αβίαστα και συνεχόμενα χωρίς κενά σιωπής μεταξύ τους.

Όταν αρχίσουμε να το απολαμβάνουμε και να παίρνουμε «το κολάι», μπορούμε να διευρύνουμε την γκάμα με τους ήχους. Μπορεί να φτιάξουμε ήχους που μοιάζουν να προέρχονται από άγνωστη γλώσσα αλλά στην πραγματικότητα, εκφράζουν αυτό που αισθανόμαστε.

1ος τρόπος: Αποφόρτιση από αρνητικές ενέργειες

Οδηγίες: Μπορούμε απλώς να μιλάμε ή να φωνάζουμε ή να τραγουδάμε και γενικά να κινούμαστε και να εκφραζόμαστε με όποιον τρόπο θέλουμε με τη γλώσσα των “Τζίμπερις”. Σταδιακά θα συνειδητοποιήσουμε ότι θα αρχίσουμε να εξωτερικεύουμε ό,τι έχουμε κλείσει μέσα στην κοιλιά μας, στη σκοτεινή σκιά μας, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον εαυτό μας να αποφορτιστεί από αρνητικές ενέργειες και συναισθήματα που μας μπλοκάρουν και μας αποδυναμώνουν.

Αν μιλήσουμε “Τζίμπερις” δέκα λεπτά για παράδειγμα, χρειάζεται οπωσδήποτε μετά να ξαπλώσουμε στη σιωπή για άλλα δέκα λεπτά, επιτρέποντας στο σώμα και το μυαλό να ηρεμήσουν, να συνειδητοποιήσουν και να αφομοιώσουν τις ενεργειακές αλλαγές...

Αν βρισκόμαστε σε μια περίοδο μεγάλης πίεσης, είναι καλό να το κάνουμε καθημερινά στο χρόνο που χρειαζόμαστε. Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι ο χρόνος “ομιλίας” και σιωπής να είναι ίδιος.

2ος τρόπος: Ενδυναμώνοντας το κέντρο της δύναμης μας

Οδηγίες: Παίρνουμε ένα κουκλάκι ή ένα ζώο ή ένα μαξιλάρι ή απλώς μια καρέκλα, που όμως θα συμβολίζει ένα πρόσωπο για το οποίο έχουμε θυμό και η παρουσία του δυσκολεύει γενικώς την έκφρασή μας. Το τοποθετούμε απέναντί μας και αρχίζουμε να εκφραζόμαστε με τη γλώσσα των “Τζίμπερις” χτυπώντας αν θέλουμε και παλαμάκια, για να εκτονώσουμε την ενέργεια της βίας που μπορεί να μας παρουσιαστεί. Απαγορεύεται να το αγγίξουμε, γιατί ο στόχος δεν είναι να το καταστρέψουμε αλλά να εκτονώσουμε και να μεταμορφώσουμε το θυμό σου.

Είναι καλό να φερθούμε όπως θα συμπεριφερόμασταν σε μια ζωντανή συζήτηση. Μα υπερασπιστούμε τη θέση μας κουνώντας τα χέρια και το κεφάλι μας. Να φανταστούμε τις αντιδράσεις του ανθρώπου με τον οποίο επικοινωνούμε μέσα από αυτήν την άσκηση. Να βγάλουμε τους ήχους, τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις που θα είχαμε απέναντι του. Να αφεθούμε  απολύτως ελεύθεροι. 

Ας εκφραστούμε για όσο χρόνο χρειαζόμαστε βγάζοντας ήχους ή “λέξεις” που έρχονται κατευθείαν από την κοιλιά μας. Όταν πούμε όσα έχουμε να πούμε τότε χρειάζεται να μείνουμε εντελώς ακίνητοι και σιωπηλοί, αναπνέοντας βαθιά και παρατηρώντας τον εαυτό μας σε σχέση με την ενέργεια του θυμού που υπήρχε πριν μέσα μας. 

Απολαμβάνοντας αυτή τη στιγμή της μεταμόρφωσης ακούμε τη σιωπή ανάμεσα στους ήχους που μας περιβάλλουν. Ακούμε τους χτύπους της καρδιάς μας, τον εσωτερικό μας ήχο και  νιώθουμε ότι εί­μαστε στο κέντρο του άηχου ήχου. 

namaste