Τα χέρια σου, μου φάνταζαν τεράστια όταν στα πρώτα μου βήματα απλωνόταν προστατευτικά να με αγγίξουν…
Μου φαινόταν το ίδιο τεράστια όταν με προέτρεπαν να τολμήσω, να δοκιμάσω, να σταθώ στα πόδια μου και να προχωρήσω…
Όσο μεγάλωνα τα παρατηρούσα περισσότερο…
Δυνατά χέρια, κουρασμένα, γεμάτα αλμύρα… οι μπουνάτσες και τα μποφόρ που είχες γευτεί διαγραφόταν στις αυλακιές τους…
Το άγγιγμά τους όμως πάντα τρυφερό, σταθερό, προτρεπτικό…
Ήταν σαν να μου έλεγε: Ζήσε, ζήσε τη ζωή σου όπως τη θες εσύ και μη φοβάσαι τις φουρτούνες, ένα πέρασμα είναι για να ξαναβρείς γαλήνη…
Ανοίγοντας τα δικά μου πανιά, ζώντας τις δικές μου εμπειρίες, περνώντας από τις δικές μου θαλασσοταραχές, ήξερα ότι τα χέρια του θα ήταν πάντα ένα απάνεμο λιμάνι για μένα…
Μέσα τους θα ξαναγινόμουν πάλι παιδί και θα γέμιζα αγάπη, ζωή…
Τώρα που επέλεξε η ψυχή του να είναι μακριά μας ακόμα τα νιώθω. Έρχεται τα βράδια και μου χαϊδεύει τα μαλλιά…
Μη φοβάσαι, μου λέει το άγγιγμά τους, προχώρα μπροστά κι εγώ θα 'μαι δίπλα σου σε κάθε βήμα, σε κάθε κύμα, σε κάθε απανεμιά…
Κι εγώ ψιθυρίζω ¨μπαμπά¨ και γίνομαι για άλλη μια φορά το κοριτσάκι που κοιτάζει θαρρετά τη ζωή…
namaste
despoina palamari
