Και πραγματικά όταν η αγάπη μας αγκαλιάζει ανθίζουν οι καρδιές μας σαν λουλούδι και μοσχοβολούν ολόγυρα αρώματα ευτυχίας.
Πως όμως μπερδεύτηκαν τα πράγματα μέσα στους αιώνες και καταλήξαμε να περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν το πρώτο βήμα και να έρθουν να μας αγκαλιάσουν, να μας πουν όμορφα λόγια, να μας αγαπήσουν, να μας πουν πρώτοι σ’ Αγαπώ…
Πως είναι δυνατόν να έχουμε παραχωρήσει τέτοια δύναμη στους άλλους; Να περιμένουμε μέσα από τα μάτια τους να γίνουμε όμορφοι, αρεστοί… Το δικό τους χαμόγελο να κάνει τα δικά μας χείλη να χαμογελάσουν και μέσα από τη δική τους ευθυμία να αποκτήσουμε πάλι ενδιαφέρον για τη ζωή…
Βάλαμε τις ζωές μας σε αναμονή, δώσαμε στην αγάπη μας πατερίτσες και την βγάλαμε ζητιάνα στους δρόμους…
Ζητιανεύουμε ψίχουλα αγάπης έξω από εμάς όταν ο πραγματικός πλούτος της είναι μέσα μας. Εκεί στα παλάτια της καρδιάς μας. Και γινόμαστε ζητιάνοι, ξεχνώντας την δική μας δύναμη, τη δική μας ομορφιά και απλώνουμε το χέρι ζητιανεύοντας, ψάχνοντας να βρούμε κάποιον να χρήσουμε βασιλιά της ζωής μας αντί να στέψουμε τον εαυτό μας βασιλιά στα παλάτια της καρδιάς μας
Δεν μπορεί κανένας έξω από εμάς τους ίδιους να γεμίσει τα κενά μας και να θεραπεύσει τις πληγές μας. Ο καθένας εκεί έξω έχει το δικό του πόνο να γαληνέψει, τα δικά του δάκρυα να κλάψει…
Γι’ αυτό, ας μην ζητιανεύουμε την αγάπη…
Δεν αγαπάμε για να μας αγαπάνε. Αγαπάμε γιατί εμείς οι ίδιοι γεμίζουμε από την μαγευτική, την θεραπευτική ενέργεια της αγάπης. Αγαπάμε γιατί γινόμαστε καλύτεροι, λαμπερότεροι, ομορφότεροι, ολόκληροι…
Κι αν το μυαλό μας λέει πρόσεχε, μην εμπιστεύεσαι, οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι, ο έρωτας είναι επικίνδυνος, τότε χρειάζεται να ξέρουμε ότι τον πραγματικό κίνδυνο για τον καθένα από εμάς τον δημιουργεί το μυαλό του…
Αυτό μας κλείνει, μας υψώνει τείχη και μας περιορίζει στο λίγο, στο μικρό. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε μας αναγκάζει να απλώνουμε το χέρι και να ζητιανεύουμε παρουσία, αγάπη…
Όταν συναντιούνται δυο άνθρωποι και περιμένουν τα διαπιστευτήρια αγάπης για να εκδηλωθούν, να μοιραστούν, να νιώσουν τότε μόνο η δυστυχία και η "ένταση" χτυπά την πόρτα της καρδιάς τους. Μόνο τα παιχνίδια του μυαλού και της κυριαρχίας γεμίζουν τις στιγμές τους και ο κόσμος γύρω τους γίνεται θαμπός…
Ενώ, όταν δυο άνθρωποι ξεδιπλώνονται "αφύλαχτα" για να αφεθούν, να μοιραστούν, να ενωθούν… όταν ρέουν ο ένας μέσα στον άλλον χωρίς πυξίδες λογικής και μετρονόμους δοσίματος… όταν κι οι δυο είναι αγάπη τότε η Ολοκλήρωση και η Πληρότητα τους χαμογελούν και τους καλούν να παίξουν μαζί τους το παιχνίδι της Ζωής
Γι' αυτό είναι καλό να την απλώνουμε την αγάπη μας και να τα ξοδεύουμε τα σ’ αγαπώ μας για να μην γίνουν μουχλιασμένοι σπόροι στα θησαυροφυλάκια του μυαλού μας αλλά ανθισμένα φυτά στα λιβάδια της καρδιάς μας που θα μοσχοβολάνε ολόγυρα…
namaste
despoina palamari
