Είμαι ένα μεγάλο παιδί και έτσι θέλω να μείνω...

Διάλεξα μια ηλικία και έμεινα εκεί, μη με ρωτήσετε πόσο... ένα νούμερο είναι εξάλλου τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο... 

Η ηλικία είναι η ψυχή λένε... και νομίζω πως αυτό διάλεξα! 

Να ακολουθώ την ψυχή μου κι όχι τα χρόνια μου... 

Όσο περνούσαν τα χρόνια, δεν προχωρούσα μπροστά... έκοβα ταχύτητα! 

Χαλασμένο ''αμάξι;'' Όχι, φοβισμένο ίσως... Ένας φόβος να μην χάσω την αισιοδοξία μου για την ζωή, το γέλιο και την χαρά που πάντα με χαρακτήριζαν... 

Ένας φόβος να μην χάσω την αγνότητά μου!

Όσο κι αν προσπαθούν να μου ''φυτέψουν'' στο μυαλό καταιγίδες και τέρατα... εγώ επιμένω ΠΑΙΔΙ! 
Ένα παιδί, που τον κάκτο τον βλέπει τριαντάφυλλο και τα αγκάθια τους προέκταση της φυσικής ομορφιάς τους... 
Ένα παιδί που όταν βρέχει, τρέχει κάτω απ' την βροχή να μουσκέψει το πρόσωπό του... να το πλύνει απ' τις στεναχώριες των ενηλίκων... απ' την ''μουντζούρα'' της θλίψης τους και να γελάσει και πάλι, να ξεκαρδιστεί στα γέλια... να το ακούσουν οι άνθρωποι, τα ζώα, τα πουλιά, η πλάση όλη... να ξυπνήσουν απ' τον θόρυβο αυτό... 

Ίσως έτσι, το ξημέρωμα κάθε μέρα να έρχεται πιο γρήγορα... τόσο απλά απ' τον αντίλαλο της φωνής του!

Είμαι ένα μεγάλο παιδί και έτσι θέλω να μείνω... 

Ένας μικρός ενήλικας και έτσι θέλω να νιώθω... 

Διάλεξα ένα τρένο και μπήκα στο τελευταίο βαγόνι, πάντα φτάνω στον προορισμό μου, αλλά ''αργοπορημένα...'' 

Και τελικά, δεν φοβάμαι μην γεράσει το πρόσωπό μου, αλλά μη γεράσει η ψυχή μου... γιατί μόνο τότε εγώ θα πεθάνω! 

Εγώ δεν είμαι σίγουρη αν έλειπα απ' την ζωή... δεν ξέρω καν, αν η ίδια η ζωή με ήθελε μαζί της... 

Αυτό που σίγουρα όμως ξέρω, είναι ότι παιδί γεννήθηκα και παιδί θέλω να πεθάνω! 

Ένα παιδί με πλήρη αυτογνωσία της αθωότητάς του... 

Ένα παιδί που τους αγαπάει όλους... κι ας το καταστρέφουν...!

Νίκη Τάγκαλου
"Μάχη Ερώτων"