Το Ναι και το Όχι είναι κάτι περισσότερο από το «παραμονή ή έξοδος» από την Ευρώπη, είναι κάτι περισσότερο από το «ευρώ ή δραχμή»...
Είναι κάτι πολύ βαθύτερο και σε επίπεδο ψυχής αφορά το πόσο μπορούμε να δούμε την ¨κόλαση¨ και τον ¨παράδεισο¨ μέσα μας…
Δεν μπορώ να κάνω πολιτικές αναλύσεις, μπορώ όμως να μοιραστώ τις σκέψεις μου, τον τρόπο που βλέπω και νιώθω τα πράγματα…
Γαλουχηθήκαμε με τον φόβο, τον βυζάξαμε από το πρώτο μας το γάλα… Μη, Όχι, Δεν Πρέπει, καταπίναμε γουλιά, γουλιά…
Να ‘σαι καλό παιδί, να ακούς τους μεγαλύτερους, να ακούς αυτούς που ξέρουν, να… να… να… και ακόμα προσπαθούμε να χωνέψουμε αυτά τα δηλητηριώδη ¨Να¨…
Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ξεχάσαμε να βλέπουμε τον κόσμο με τα παιδικά μας μάτια αλλά αρχίσαμε να τον βλέπουμε με τα μάτια των γονιών μας, των ¨δασκάλων¨ μας, των ιερέων και των πολιτικών…
Κάναμε το φόβο μας σημαία και αρχίσαμε να βλέπουμε τον εαυτό μας με τα μάτια των άλλων. Σταδιακά κλείσαμε την καρδιά μας, ξεπουλήσαμε την αθωότητα μας, σταματήσαμε να εμπιστευόμαστε, να αγαπάμε, να μοιραζόμαστε και εγκαταστήσαμε το φόβο στα παλάτια του μυαλού μας. Το άγχος, ο πανικός, η αρνητικότητα σκοτείνιασαν τις σκέψεις μας και έκαναν το μυαλό μας να πονά μαζί με το σώμα μας…
Το ¨μπράβο¨ απέκτησε τεράστια σημασία στη ζωή μας λες και χωρίς αυτό το ¨μπράβο¨ δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε, να αγαπήσουμε, να κοινωνήσουμε τη ζωή! Λες και αυτό το ¨μπράβο¨ θα μπορούσε να καθορίσει τα ταλέντα και τα χαρίσματα που μας δόθηκαν από τη στιγμή που η ψυχή μας ντύθηκε τη σάρκα και το αίμα μας…
Νιώθουμε όμορφοι μόνο όταν ο άλλος μας θαυμάζει. Νιώθουμε ανύπαρκτοι όταν ο άλλος δεν μας κοιτάζει. Δειλιάζουμε να διεκδικήσουμε τα όνειρά μας, τον έρωτα, τη χαρά και βολευτήκαμε σε έναν άνετο καναπέ, ζώντας μια ψεύτικη ζωή μέσα από μια οθόνη…
Αρχίσαμε να ερωτευόμαστε ηλεκτρονικά, να φλερτάρουμε και να κάνουμε έρωτα ηλεκτρονικά, να ζούμε μετρώντας τα like και τον αριθμό των facebookικων φίλων…
Είπαμε χωρίς να το καταλάβουμε ¨Απεταξάμην¨ στη ζωή και φέραμε την κόλαση στο μυαλό μας…
Ξεχάσαμε να αναπνέουμε ελεύθερα και κοντύναμε τις αναπνοές μας. Φορέσαμε τη στολή του εγώ και της δηθενιάς παριστάνοντας τους σπουδαίους ενώ μέσα μας κλαίμε σαν μικρά παιδιά και εκλιπαρούμε το φόβο να μην μας κλείσει στην ντουλάπα…
Ξεχάσαμε ότι τα ωραία πράγματα στη ζωή δεν κοστολογούνται σε ευρώ ή δραχμές αλλά προσφέρονται δωρεάν σε όλους…
Αποκτήσαμε γερασμένα μάτια και με αυτά βλέπουμε τη Ζωή…
Για μένα όλο αυτό που περνάμε είναι μια δοκιμασία και μια ευκαιρία να αντικρύσει ο καθένας μας ότι τον ακινητοποιεί, τον υποδουλώνει, του καθορίζει την συμπεριφορά και δεν τον κάνει να ακτινοβολήσει το φως της ψυχής του…
Η δοκιμασία αυτή είναι ουσιαστικά μια εσωτερική διαμάχη ανάμεσα σε αυτό που έχω γίνει και σε αυτό που θα μπορούσα να είμαι. Και όποιο κι αν είναι το γενικό αποτέλεσμα εμένα κανένας δεν μου στερεί την ευκαιρία να με ΔΩ, να με αποδεχτώ, να με πάρω από το χέρι και να περπατήσω στην επόμενη μέρα με βαθιά κατανόηση για την δύναμη και την αδυναμία όλων μας…
Η τριβή με τη ζωή, μας δυναμώνει και μας μεστώνει… αρκεί να έχουμε το σθένος να μας κυττάξουμε βαθιά, και να περάσουμε από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη αλώβητοι, ολόκληροι, συνειδητοί, ξέροντας ακριβώς ποιοι είμαστε και τι θέλει η Ψυχή μας…
namaste
despoina palamari
