Να φεύγεις - αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς...
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο...
Να τρέχεις μακρυά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι...
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο...
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε...
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας - αποδέξου το)
.Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας...
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι - από 'κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε....Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας...
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες...
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με Ουρανό κι Αλάτι!
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη...
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη...
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι...
Να φεύγεις από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο...
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω - δεν τους το χρωστάς!
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου!
Μην πιστεύεις αυτά που λένε - η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει...
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει...
Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετάνοιας...
Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετάνοιας...
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους...
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση, την κοροϊδία...
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι όχι να του δίνεις γλυφιτζούρι, μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο...
Και...
Να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες...
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα...
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι' αληθινά...
Μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά...
το κείμενο είναι της Χριστίνας και όχι του Μενέλαου Λουντέμη. «Γράφει η τάδε April 8, 2015 at 10:15 PM: ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ (Να μάθεις να φεύγεις...) ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ. Θέλετε να με ονομάσετε η τάδε, θέλετε να με ονομάσετε Χριστίνα, δεν αλλάζει κάτι.
Το έγραψα ΕΓΩ, η κάτοχος αυτού του μπλογκ (messornot.blogspot.gr), στις αρχές του Ιουλίου του 2014 και το δημοσίευσα λίγο αργότερα. Το έγραψα σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για μένα (ίσως κάτι να αχνοφαίνεται) με συγκεκριμένες αφορμές και συγκεκριμένα συναισθήματα και σκέψεις.
Γνωρίζω και έχω ανεχτεί το γεγονός ότι κυκλοφορεί, κλεμμένο, σε κάθε λογής μπλογκ, σε όλο το διαδίκτυο, αλλά να τιτλοφορεθεί και σαν κείμενο του Λουντέμη ξεπερνάει κάθε φαντασία!
Λίγη ντροπή στο DOC.TV για την παραπληροφόρηση και την τρομερή αυτή αναλήθεια και περισσότερη ντροπή σε αυτόν που έκανε την ανάρτηση χωρίς καν να περάσει από το μυαλό του να τσεκάρει την πηγή. Αν ζούσε ο Λουντέμης φαντάζομαι θα γελούσε για βδομάδες.»
Πηγή: www.sophia-ntrekou.gr / αέναη επΑνάσταση
http://www.sophia-ntrekou.gr/2014/11/na-matheis-na-feygeis-casablanca.html
