Η καταπίεση είναι ένας τρόπος για να καταστρέψεις τον εαυτό σου.

Καταπίεση είναι το να κάνεις πράγματα που ποτέ δεν ήθελες να κάνεις.

Καταπίεση είναι το να υποκρίνεσαι πως είσαι αυτός που δεν είσαι. 

Η καταπίεση είναι ένας τρόπος για να καταστρέψεις τον εαυτό σου. Η καταπίεση είναι αυτοκτονία — πολύ αργή ασφαλώς, αλλά είναι ένα πολύ σίγουρο, αργό δηλητήριο. Γιατί; Γιατί ο άνθρωπος καταπιέζεται τόσο πολύ, που γίνεται άρρωστος; Επειδή η κοινωνία σε διδάσκει να ελέγχεις, όχι να μεταμορφώνεις. Και η μεταμόρφωση είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση με τον έλεγχο, αλλά είναι το ακριβώς αντίθετο. Μέσα από την καταπίεση, ο νους διχάζεται. Το κομμάτι που αποδέχεσαι γίνεται το συνειδητό και το κομμάτι που αρνείσαι γίνεται το ασυνείδητο.

Αποδέξου και την λύπη και την χαρά σου

Ερώτηση: Την τελευταία βδομάδα, νιώθω μέσα μου μια μεγάλη πάλη. Νιώθω ότι η καρδιά μου αρχίζει να ανοίγει και να ρέει κι ύστερα ξαφνικά κολλάει. Νιώθω λοιπόν άλλοτε χαρούμενη κι άλλοτε λυπημένη.

OSHO: Απόλαυσε τα και τα δύο και μην επιλέγεις. Από τη στιγμή που επιλέγεις, είσαι έτοιμη για μπελάδες. Η λύπη είναι μέρος της ζωής, όπως είναι και η χαρά. Δεν πρέπει να την αρνείσαι καθό­λου. Είναι κάτι όμορφο, αν μπορεί να ταιριάζει μέσα στη συνολική αρμονία.

Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να είναι λυπημένος, χάνει κάτι. Η χαρά του δα είναι απλώς επιφανειακή. Η λύπη σου δίνει βάθος.

Το μπλοκάρισμα στην καρδιά και στην κοιλιά φέρνει αναισθησία στα συναισθήματα.

Συναισθηματικά δύσκολες καταστάσεις έχουμε βιώσει όλοι. Έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που τους εμπιστευτήκαμε, τους αγαπήσαμε, τους επιτρέψαμε να αγγίξουν την καρδιά μας και μετά “προδοθήκαμε”. Ο πόνος της προδοσίας, της απόρριψης και της εγκατάλειψης σκέπασε την καρδιά μας και για αρκετό καιρό κλειστήκαμε στον εαυτό μας.

Κάποιοι από εμάς ξαναδοκίμασαν και αφέθηκαν στον έρωτα και στην αγάπη. Κάποιους η “αγάπη” τους ταξίδεψε στη χαρά και άλλους πάλι τους ξαναθύμισε τα συναισθήματα του πόνου και της εγκατάλειψης. Οι περισσότεροι από αυτούς τότε έκλεισαν την καρδιά τους και την έβαλαν σε μια “κατάσταση προστασίας” φοβούμενοι την αγάπη και τα επακόλουθα της.

Οχύρωσαν την καρδιά τους πίσω από ένα ισχυρό περίβλημα και άρχισαν να τροφοδοτούν με πολλή ενέργεια το μυαλό τους ξοδεύοντας “φαιά ουσία” σε αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις, κάνοντας αρνητικές και φοβικές σκέψεις για το τι μπορεί να τους συμβεί και σχεδιάζοντας προσεχτικά το κάθε τους βήμα. Απέκτησαν με τον καιρό ερωτική σχέση με τον έλεγχο και ελέγχοντας τους πάντες και τα πάντα, ειδικά τους ερωτικούς τους συντρόφους, άρχισαν να ξοδεύουν την ζωή τους.

Γιατί οι άνθρωποι θυμώνουν.

Yogesh Sharda: Πάντα αναρωτιόμουν γιατί οι άνθρωποι θυμώνουν.

Την πρώτη φορά που είδα δυο ενήλικες να μαλώνουν και να φωνάζουν ο ένας στον άλλον, ήταν σαν να μάλωναν δυο σκυλιά. Κάτι τέτοιο δεν φαινόταν καθόλου έξυπνο. Και αναρωτιόμουν γιατί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο... Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος για να λύνουμε τις διαφορές μας.

Και πολλές φορές το καταλαβαίνετε και εσείς από τη ζωή σας, ότι κάτι μπορεί να είναι πολύ εύκολο να το συγχωρήσετε και κάποιες φορές αναζητάτε εκδίκηση. Σύμφωνα με το δικό μου βίωμα και την εμπειρία μου, όταν η μπαταρία της ψυχής είναι γεμάτη και είναι φορτισμένη τότε είναι εύκολο να μπορούμε να συγχωρούμε και να βγαίνουν προς τα έξω οι καλές συμπεριφορές. 

Το έντονο μπλοκάρισμα στην καρδιά φέρνει αναισθησία στα συναισθήματα

 Μέρος 2ο

ΘΥΜΟΣ, ΦΟΒΟΣ & ΠΟΝΟΣ: 

Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ

Τα συναισθήματα είναι μια σφαίρα, στον πυρήνα της οποίας υπάρχει η αγάπη. Στα εξωτερικά στρώματα της σφαίρας θα συναντήσουμε τον θυμό. Προχωρώντας προς το κέντρο θα βρούμε πρώτα τον φόβο και μετά τον πόνο. Χρειάζεται να περάσουμε μέσα από όλα αυτά τα στρώματα για να έρθουμε στο κέντρο μας. Για να μπορέσουμε να βιώσουμε ολοκληρωτικά την αγάπη χρειάζεται να μπορούμε να βιώνουμε τα συναισθήματα της επιβίωσης που είναι ο θυμός, ο φόβος και ο πόνος.

Αν αντιμετωπίσουμε τον θυμό, τον φόβο και τον πόνο, αλλάζει όλη η ενέργεια και ανοίγει ο δρόμος για να φτάσουμε στην πηγή μας που είναι φτιαγμένη από αγνή, καθαρή αγάπη.

Το έντονο μπλοκάρισμα στην καρδιά φέρνει αναισθησία στα συναισθήματα

 Μέρος 1ο

Στη ζωή μας σε άλλες στιγμές νιώθουμε τέλεια και σε άλλες όχι. Αυτό όμως είναι που συμβαίνει στη "ροή". Τίποτε δεν είναι μόνιμο και σταθερό. Όλα στο Σύμπαν κυλάνε. Όπως η μέρα διαδέχεται τη νύχτα, έτσι και η χαρά διαδέχεται τη λύπη. Το μόνο σίγουρο και σταθερό στο Σύμπαν είναι η Αλλαγή. Και η καρδιά μας το ξέρει αυτό. Το γνωρίζει πολύ καλά και δεν ανησυχεί.

Το δύσκολο είναι να γνωρίζουμε εμείς τι νιώθουμε μέσα στην καρδιά μας, επειδή τις περισσότερες φορές η καρδιά μας δεν είναι ανοικτή για να μπορούμε να έχουμε επαφή μαζί της. Τις πιο πολλές φορές βρισκόμαστε σε μια "κατάσταση προστασίας". Μπαίνουμε στο μυαλό και αναλύουμε καθετί που συμβαίνει με όλους τους πιθανούς τρόπους, ζώντας σε μια εικονική πραγματικότητα και κρατώντας την καρδιά μας κλειστή.

Η εμπιστοσύνη δεν γνωρίζει από διευθύνσεις.

Η εμπιστοσύνη είναι μια εσωτερική ιδιότητα. Δεν γνωρίζει από διευθύνσεις. Δεν απευθύνεται κάπου. Αν υπάρχει, υπάρχει.

Είναι σαν να φέρνεις ένα φως, μια λάμπα μέσα στο δωμάτιο. Τώρα το φως δεν θα πέφτει μόνο πάνω στο τραπέζι, θα πέφτει και πάνω στην καρέκλα. Και δεν θα πέφτει μόνο στην καρέκλα, θα πέφτει και πάνω στους τοίχους και στους πίνακες που κρέμονται στους τοίχους. Δεν θα πέφτει μόνο στους τοίχους, θα πέφτει και στο πάτωμα και στο ταβάνι επίσης. 

Όταν φέρνεις φως μέσα στο δωμάτιο, το φως απλά πέφτει πάνω στο κάθε τι που βρίσκεται εκεί.

Έχεις καταπιέσει πολλά που θα μπορούσες να τα είχες πετάξει πολύ εύκολα με κάποια διαφορετική παιδεία

Εκείνο που καταπιέζεις πρέπει πράγματι να το πετάξεις έξω, όχι να το καταπιέσεις. Έχει συσσωρευτεί μέσα σου επειδή το καταπιέζεις συνεχώς. Η όλη διαπαιδαγώγηση, ο πολιτισμός, η παιδεία είναι καταπιεστική. 

Έχεις καταπιέσει πολλά που θα μπορούσες να τα είχες πετάξει πολύ εύκολα με κάποια διαφορετική παιδεία, με μια πιο συνειδητή παιδεία, με περισσότερη επίγνωση εκ μέρους των γονέων. Με μια καλύτερη επίγνωση τού εσωτερικού μηχανισμού τού νου, θα μπορούσε ο πολιτισμός να σου επιτρέψει να πετάξεις πολλά πράγματα.

Δεν είναι για τους δειλούς ο φόβος, επιτρέψτε του να υπάρχει

Ο φόβος είναι μέρος της ευφυΐας σας· δεν είναι κάτι κακό. Ο φόβος απλώς δείχνει ότι υπάρχει θάνατος, και εμείς, τα ανθρώπινα πλά­σματα, είμαστε εδώ μόνο για μερικά λεπτά. Αυτό το ρίγος λέει ότι δεν θα είμαστε εδώ για πάντα, δεν είμαστε εδώ αιώνια, μερικές ημέρες ακόμη, και θα έχετε φύγει.

Στην πραγματικότητα λόγω του φόβου του θανάτου τα ανθρώ­πινα πλάσματα αναζητούν σε βάθος τι σημαίνει η θρησκευτικό­τητα· διαφορετικά δεν θα είχε κανένα νόημα. Κανένα ζώο δεν είναι θρησκευόμενο, επειδή κανένα ζώο δεν ζει στον φόβο. Κανένα ζώο δεν μπορεί να είναι θρησκευόμενο, επειδή κανένα ζώο δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τον θάνατο.

Τα ανθρώπινα πλάσματα έχουν συνείδηση του θανάτου. Κάθε λεπτό ο θάνατος είναι εκεί, σας πε­ριβάλλει από παντού - οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να φύγετε. Αυ­τό σας δίνει ένα ρίγος. Γιατί να αισθάνεστε αμηχανία, ριγήστε! Αλλά και πάλι το εγώ λέει, ‘Όχι - εσύ, φοβάσαι; Όχι, αυτό δεν είναι για εσένα, αυτά είναι για τους δειλούς. Εσύ είσαι γενναίος”.

Μαθαίνοντας την ΜΗ ΤΑΥΤΙΣΗ

Μήπως ήρθε η ώρα να ξεκολλήσεις από την καρέκλα της ανασφάλειας και να καθίσεις στην καρέκλα της γαλήνης;

Πόσες φορές έχεις χαθεί μέσα σε φοβικές σκέψεις και τους έχεις επιτρέψει να σε πλημμυρίσουν;

Πόσες φορές το συναίσθημα του θυμού ή της Μη Έκφρασης σε έχει πνίξει;

Πόσες φορές η αρνητικότητα σε έχει καταπιεί; 

Πόσες φορές έχεις παραδώσει την ζωή σου, το παρόν σου στο παρελθόν σου;

O φόβος πάντα θα γεννά τον έλεγχο κι ο έλεγχος θα γεννά τον φόβο

 Η Ζωή κυλά και χάνεται…

Χάνεται πολύ εύκολα όταν την εμποδίζουμε να κυλά μέσα μας, να γίνεται ένα με το αίμα μας και να νιώθουμε την φωτιά της να καίει αναζωογονητικά τα σωθικά μας…

Χάνεται όταν κατακρεουργούμε τις στιγμές μας με τα Μα, τα Αν και Γιατί… με τα Πρέπει και Δεν Πρέπει δίνοντας χώρο στον φόβο να μας κυριεύσει. Να χρωματίζει φοβικά τις σκέψεις μας, να καθοδηγεί τα βήματά μας και να μας εμποδίζει να κτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και αγάπης με τους γύρω μας. 

Κι όλα αυτά γιατί; Για να μην πληγωθούμε!  Μα πληγωνόμαστε έτσι κι αλλιώς. Πληγώνουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας όταν τον κρατάμε σε αναμονή, μη διαθέσιμο για τη ζωή. Και μην νομίζεις ότι κάποιος είναι διαθέσιμος στην Ζωή όταν ελέγχει τα πάντα. Όταν όλα θέλει να γίνονται με τον τρόπο που ξέρει αυτός. Κι όταν όλοι θέλει να λειτουργούν με τον τρόπο που θέλει αυτός… 

Φόβος… φόβος… φόβος… 

Φόβος κι Έλεγχος… Σου θυμίζει κάτι αυτό; Μήπως αυτή είναι η ζωή σου;

«Φοβού τους “μυαλωμένους” και δώρα φέροντας»

 Στη ζωή μας σε άλλες στιγμές νιώθουμε τέλεια και σε άλλες όχι. Αυτό όμως είναι που συμβαίνει στη "ροή". Τίποτε δεν είναι μόνιμο και σταθερό. Όλα στο Σύμπαν κυλάνε. Όπως η μέρα διαδέχεται τη νύχτα, έτσι και η χαρά διαδέχεται τη λύπη. Το μόνο σίγουρο και σταθερό στο Σύμπαν είναι η Αλλαγή. Και η καρδιά μας το ξέρει αυτό. Το γνωρίζει πολύ καλά και δεν ανησυχεί.

Το δύσκολο είναι να γνωρίζουμε εμείς τι νιώθουμε μέσα στην καρδιά μας, επειδή τις περισσότερες φορές η καρδιά μας δεν είναι ανοικτή για να μπορούμε να έχουμε επαφή μαζί της. Τις πιο πολλές φορές βρισκόμαστε σε μια "κατάσταση προστασίας". Μπαίνουμε στο μυαλό και αναλύουμε καθετί που συμβαίνει με όλους τους πιθανούς τρόπους, ζώντας σε μια εικονική πραγματικότητα και κρατώντας την καρδιά μας κλειστή. 

Κάνετε τον θυμό σας μια ολοκληρωτική πράξη μέσα στον δια­λογισμό και δείτε τι συμβαίνει.

Θυμηθείτε: διοχετεύουμε την ενέργειά μας μέσα στον θυμό· μόνο τότε γίνεται ζωντανός. 

Ο θυμός δεν έχει δική του ενέργεια, εξαρτάται από τη συνεργασία μας. Με την παρατήρηση η συνεργασία διακόπτε­ται· δεν τον συντηρείτε πλέον. Θα υπάρξει για μερικά λεπτά, με­ρικά λεπτά, και μετά θα φύγει. 

Εάν δεν βρει ρίζες μέσα σας, εάν δεν σας βρει διαθέσιμους, βλέποντας ότι είστε μακριά, ότι είστε ένας παρατηρητής στους λόφους, θα διαλυθεί, θα εξαφανιστεί. Και αυτή η εξαφάνιση είναι όμορφη. Αυτή η εξαφάνιση είναι μια μεγάλη εμπειρία.

Βλέποντας τον θυμό να εξαφανίζεται, αναδύεται μεγάλη γαλήνη: η σιωπή που ακολουθεί την καταιγίδα.

Ο θυμός και η λύπη είναι οι δύο όψεις της ίδιας κα­ταπιεσμένης ενέργειας.

Οι άνθρωποι που βλέπετε στους δρόμους και είναι θλιμμένοι, τόσο μόνιμα θλιμμένοι που τα πρόσωπά τους έχουν πάρει ένα συ­γκεκριμένο σχήμα, είναι οι άνθρωποι που είναι τόσο αβοήθητοι, τόσο χαμηλά στα σκαλιά της κλίμακας, που δεν μπορούν να βρουν κάποιον για να θυμώσουν μαζί του. Αυτοί είναι οι θλιμμένοι άν­θρωποι, και πιο ψηλά στην κλίμακα θα βρείτε τους θυμωμένους ανθρώπους. Όσο πιο ψηλά πηγαίνετε, τόσο πιο θυμωμένους αν­θρώπους θα συναντήσετε. Όσο πιο χαμηλά πηγαίνετε, τόσο πιο θλιμμένους.

Ο θυμός και η λύπη είναι δύο όψεις της ίδιας ενέργειας, της κα­ταπιεσμένης ενέργειας.

Χρησιμοποιήσε τον θυμό σου και μεταμόρφωσε την Ζωή σου

Κάποιος σας προσέβαλε. Ο θυμός ξαφνικά εκρήγνυται, είστε σε έξαψη. Ο θυμός κυλάει προς αυτόν που σας έχει προσβάλει. Τώρα θα προβάλετε ολόκληρο αυτόν τον θυμό πάνω στον άλλο. Δεν έχει κάνει τίποτε. Εάν σας έχει προσβάλει, τί έχει κάνει; Απλώς σας έχει ερεθίσει, έχει βοηθήσει τον θυμό σας να αναδυθεί- αλλά ο θυμός είναι δικός σας.

Ο άλλος δεν είναι η πηγή· η πηγή βρίσκεται πάντοτε μέσα σας. Ο άλλος στοχεύει στην πηγή, αλλά εάν δεν υπάρχει θυμός μέσα σας, δεν μπορεί να αναδυθεί. Εάν χτυπήσετε έναν βούδα, θα ανα­δυθεί μόνο συμπόνια, επειδή μόνο συμπόνια υπάρχει μέσα του. Δεν θα αναδυθεί θυμός, επειδή δεν υπάρχει θυμός. 

Εάν πετάξετε έναν κουβά μέσα σ’ ένα ξερό πηγάδι, δεν θα πιάσετε τίποτε. Σ’ ένα πηγάδι γεμάτο νερό, πετάτε τον κουβά και βγάζετε νερό, αλλά το νερό είναι από το πηγάδι. Ο κουβάς απλώς το βοηθάει να βγει επά­νω. Έτσι, κάποιος που σας προσβάλει απλώς πετάει έναν κουβά μέσα σας, και μετά ο κουβάς θα βγει γεμάτος με θυμό, οργή ή φω­τιά που υπήρχε μέσα σας. Εσείς είστε η πηγή, να το θυμάστε.

Το βάρος των σκέψεων μπορεί να σε τρελάνει

Μπορεί να νομίζεις ότι ο θυμός συμβαίνει μόνο με­ρικές φορές. Αυτή η ιδέα είναι ψεύτικη. Είσαι θυμω­μένος είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Με­ρικές φορές είναι μεγαλύτερος, μερικές φορές είναι μικρότερος, όμως είσαι θυμωμένος είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.

Με την ελάχιστη ευκαιρία, ο θυμός θα βγει στην επι­φάνεια. Ψάχνει να βρει την ευκαιρία. Ο θυμός είναι έτοι­μος μέσα σου. Απλώς ψάχνει να βρει μια ευκαιρία απ’ έξω, για να σου δώσει την αφορμή να είσαι θυμωμένος. Αν θυμώνεις χωρίς αφορμή, τότε οι άνθρωποι θα νομί­ζουν πως είσαι τρελός. Αν όμως δεν σου δίνονται αφορ­μές, θα αρχίσεις να θυμώνεις ακόμα και χωρίς κανένα λόγο. Είναι πιθανό να μην το ξέρεις αυτό.

Η ενέργεια του θυμού μπορεί να γίνει η καύσιμη ύλη για την μεταμόρφωσή σου…

"Ο θυμός είναι αρνητικό συναίσθημα… 

Οι πνευματικοί άνθρωποι, οι καλοί άνθρωποι δεν θυμώνουν…"

Αυτά σκέφτεσαι και αμέσως λες στον εαυτό σου: "Δεν θα ξαναθυμώσω. Ο θυμός είναι δηλητήριο".

Αυτήν τη φράση άκουσες κάποτε και σου φάνηκε όμορφη, εντυπωσιακή, οπότε την επαναλαμβάνεις. Όπως επαναλαμβάνεις και το "εγώ δεν θα ξαναθυμώσω" και το λες δυνατά, τόσο δυνατά ώστε να το πιστέψεις. Να το πιστέψεις και να το καταφέρεις… 

Και την ώρα που το λες η Ζωή ξεκαρδίζεται από τα γέλια. Της φαίνεται τόσο αστείο γιατί ξέρει ότι όσο κι αν το λέει και το ξανάλεει το μυαλό σου, θα έρθει εκείνη η στιγμή που εκείνη, θα κάνει τα μαγικά της και οι δηλώσεις σου θα πάνε περίπατο. Και τότε δυο πράγματα μπορούν να συμβούν.

Όλα τα αρνητικά συναισθήματα τρέφονται από την ενέρ­γειά σου, σε αποστραγγίζουν.

Οι άνθρωποι αισθάνονται ευτυχείς με τη δυστυχία τους. Κι εγώ επίσης αναρωτιέμαι μερικές φορές: Εάν εξαφανιζόταν η δυστυχία τους, τι θα έκαναν; 

Θα έμεναν χωρίς κάτι ν’ ασχοληθούν που απλώς θα αυτοκτονούσαν. Και έχω παρατηρήσει πως εάν τους βοηθήσεις να βγουν από τη δυστυχία τους, την επόμενη ημέρα θα επιστρέφουν με κάτι διαφορετικό. Τους βοηθάς να βγουν από το ένα πράγμα, και έχουν και πάλι έτοιμο κάτι άλλο, λες και υπάρχει μια βαθιά προσκόλληση στη δυστυχία. Κερδίζουν κάτι από αυτήν είναι μια επένδυση και αποδίδει.

To Εγώ και τα Συναισθήματα

Δεν είσαι εσύ το γέλιο, δεν είσαι εσυ το δάκρυ

Δεν είσαι εσύ η χαρά, δεν είσαι εσύ η θλίψη

Είσαι αυτός που μπορεί να γελάσει, να κλάψει, να θυμώσει, να χαρεί, να φοβηθεί, να εκστασιαστεί...

Είσαι αυτός που ορίζει ανά πάσα στιγμή τη νοητική και τη συναισθηματική σου κατάσταση.

Όταν τα συναισθήματα σου βγαίνουν από το κέντρο της κοιλιάς σου ή της καρδιάς σου εκδηλώνονται και φεύγουν όπως τα σύννεφα στον ουρανό.

Όταν όμως τα συναισθήματα μεταφέρονται στο κέντρο του κεφαλιού σου,  όταν σταματάς να τα νιώθεις και αρχίζεις να τα σκέφτεσαι τότε μπορούν να κρατήσουν μέρες, χρόνια...

Έρευνες έχουν δείξει ότι το συναίσθημα του θυμού κρατά 30 δευτερόλεπτα κάθε δευτερόλεπτο παραπάνω αφορά ένα μετασχηματισμένο συναίσθημα θυμού που βγαίνει από το κεφάλι σου... 

Ένα ισχυρό εγώ ανακατεμένο με πολύ μυαλουδίλα φτιάχνουν "βεντέτες" που κρατάνε χρόνια. 

Αποδυναμώνοντας το αίσθημα του Θυμού

Ερώτηση: Αισθάνομαι μεγάλη επαφή με το σύμπαν όταν με περιβάλλει η φύση. Έχω όμως ένα πρόβλημα που πρέπει να δουλέψω. 
Όταν δεν είμαι συνειδητή, αν κάποιος με προκαλέσει, νιώθω τρομερό θυμό. Βλέπω την απόλυτη ανοησία και τη γελοιότητα, δεν μπορώ όμως να βγω απ' αυτό!

OSHO: Μην προσπαθείς να βγεις απ’ αυτό.
Ερώτηση: Τότε όμως θυμώνω ολοένα και περισσότερο.