Μοιράζομαι μαζί σας μια εμπειρία που είχα από τα εσωτερικά ταξίδια που έκανα με την Νεοκρανιοϊερή θεραπεία όταν συναντούσα τον "πονεμένο" εαυτό μου και μάθαινα απο την αρχή πως να φέρω πάλι την χαρά και την αγάπη στην ζωή μου
Σκέψεις, πλοκάμια του μυαλού,
λαβύρινθου παιχνίδια,
χωρίς να θέλω είσαστε της μοναξιάς στρωσίδια…
Αυτό το στιχάκι τριγυρνούσε συνέχεια στο μυαλό μου και από αυτό πιανόμουν για να πάρω δύναμη. Όχι, δεν θέλω άλλο τη μοναξιά στη ζωή μου. Όχι, δεν θέλω άλλο να μείνω στην κατάσταση του φόβου που με κρατά δεμένη με τον πόνο και τη δειλία.
Θέλω να ζήσω και για να το κάνω πρέπει να απελευθερωθώ…
Ξαπλώνω στο θεραπευτικό κρεβάτι έτοιμη να βουτήξω μέσα μου…
Μια θάλασσα με πλησιάζει και με σκεπάζει. Μια θάλασσα γεμάτη από άσπρους γυρίνους. Παραξενεύομαι αλλά εξακολουθώ να παρατηρώ ό,τι συμβαίνει.
Ξαφνικά καταλαβαίνω ότι δεν είναι άσπροι γυρίνοι αλλά σπέρματα. Ο φόβος ξυπνάει πάλι. Δεν την θέλω αυτή τη θάλασσα όμως η κατάσταση έχει ξεφύγει πια από το δικό μου έλεγχο. Έχει αναλάβει τώρα το σώμα μου…