Είμαστε ότι επιτρέπουμε και γινόμαστε ότι με προθυμία ξεπερνάμε

Εκείνη την στιγμή που νομίζουμε ότι το ′′έχουμε", η ζωή χαμογέλα πονηρά και γυρίζει τον κόσμο μας ανάποδα, ζητώντας μας να κοιτάξουμε με διαφορετική ματιά τα πράγματα και να προχωρήσουμε ακόμα πιο μακριά, να πάμε ακόμα πιο βαθιά μέσα μας, ακόμη πιο πρόθυμα.

Συχνά στη ζωή τολμάμε να ξύσουμε μόνο την επιφάνεια της καθώς ο φόβος για το άγνωστου δεν μας επιτρέπει να παραδοθούμε ολοκληρωτικά σε αυτήν. Γιατί αν της παραδοθούμε χρειάζεται να περάσουμε την αλχημεία του θανάτου και της αναγέννησης και κάποιοι αυτό το θεωρούν πολύ επώδυνο.  Έτσι κολλάμε στις άνετες ιστορίες μας για την αλήθεια, για το ποιοι είμαστε και τι είναι δυνατό να συμβεί στην ζωή.

Προτιμούμε να  μένουμε κολλημένοι και  στάσιμοι και να σπινθηρίζουμε που και που την φωτιά της ζωής  παρά κυλήσουμε μαζί της με προθυμία, να πεθάνουμε και να γεννηθούμε σε αυτή τη ζωή, ξανά και ξανά και ξανά…

Ξυπνάς νωρίς το πρωί; Αναρωτιέσαι γιατι;

Για μερικές εβδομάδες, ΟΛΟΙ όσοι εργαζόμαστε με το Φως και όσοι εστιάζουν στην πνευματική τους εξέλιξη δυσκολευόμαστε να κοιμηθούμε, δεν μπορούμε να ξεκουραστούμε σωστά.

Μερικές φορές ξυπνάμε μεταξύ 2 και 4 το πρωί, σε αυτή τη σύντομη περίοδο της νύχτας ο Κόσμος ανοίγει και πολλοί ξυπνούν για να μπορέσουν να διαλογιστούν, να συνδεθούν με τις Θείες ενέργειες ή με τον Οδηγό Φωτός τους.

Βιώνουμε επίσης ότι ο χρόνος περνά πιο γρήγορα και αυτό γιατί ο ήλιος είναι πιο ενεργός από ποτέ. Ένα άλλο σύμπτωμα είναι η αίσθηση έντονης ενέργειας, αυτό συμβαίνει επειδή προσαρμόζετε την ύλη σας και όλα τα ενεργειακά σας πεδία σε μια υψηλότερη δόνηση.

Δεν είναι για τους δειλούς ο φόβος, επιτρέψτε του να υπάρχει!

Κοιτάξτε τον παραλογισμό των ερωτήσεων που κάνουν οι άνθρωποι: Πώς να αγαπήσω, πώς να χορέψω, πώς να διαλογιστώ; Πώς να ζήσω; 

Παράλογες ερωτήσεις, αλλά δείχνουν τη φτώχια, την εσωτερική φτώχια του ανθρώπου. Ανέβαλε τα πάντα και σιγά-σιγά λησμόνησε.

Κάθε παιδί γνωρίζει πώς ν’ αγαπά, και κάθε παιδί γνωρίζει να χορεύει, και κάθε παιδί γνωρίζει πώς να ζει. Κάθε παιδί έρχεται στον κόσμο αυτόν πλήρες, με όλα πάνω του έτοιμα. Απλώς πρέπει ν’ αρχίσει να ζει.

Το έχετε παρατηρήσει; 

Εάν κλαίτε και ένα μικρό παιδί σας πα­ρακολουθεί, θα σας πλησιάσει. Δεν μπορεί να πει πολλά, δεν μπο­ρεί να σας πείσει να σταματήσετε να κλαίτε, αλλά θα βάλει το χέρι του στο χέρι σας. Έχετε αισθανθεί το άγγιγμα;

Πόσο χρόνο από την ζωής σου τον περνάς περιμένοντας;

Μήπως είσαι "εθισμένος στην αναμονή"; Πόσο μέρος της ζωής σου περνάς περιμένοντας; 

Η αναμονή είναι μια κατάσταση του νου. Βασικά, σημαίνει ότι θέλεις το μέλλον, δε θέλεις το παρόν. Δε θέλεις αυτό που έχεις και θέλεις αυτό που δεν έχεις. Με κάθε είδος αναμονής δημιουρ­γείς ασυνείδητα μια εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στο εδώ και τώρα σου, όπου δε θέλεις να είσαι, και στο προβαλλόμενο μέλλον, όπου θέλεις να είσαι. Αυτό μειώνει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα της ζωής σου, κάνοντάς σε να χάνεις το παρόν.

Μέσα σε τι είδους ψέματα ζεις!

Ο άνθρωπος ζει με το ψέμα — κάθε άνθρωπος. Το ψέμα είναι πολύ βολικό και άνετο. Η αλήθεια είναι σκληρή, δύσκολη, δυσάρεστη.

Όταν λες ψέματα, είναι σαν να πηγαίνεις προς τα κάτω. Πηγαίνεις εύκολα, με πό­δια που χορεύουν. Η αλήθεια είναι ανάβαση. Πηγαίνει όλο και πιο ψηλά. Είναι δύσκολη, κοπιαστική, ιδρώνεις, δεν είναι εύκολη.

Τα ψέματα είναι βολικά και άνετα. Μπορείς να τα φτιάξεις, να τα εφεύρεις. Μπορείς να εφεύρεις το ψέμα που σου ταιριάζει, δεν μπορείς όμως να εφεύρεις την αλήθεια. Αυτό είναι το πρόβλημα, αυτό είναι το εμπόδιο.

Συγγνώμη Έλληνα αλλά δεν μπορώ να γιορτάσω μαζί σου…

Η επέτειος του ΟΧΙ έφτασε. Η Ελλάδα γαλανοστολισμένη τιμά τους προγόνους της. Γιορτές στα σχολεία, παρελάσεις, όλα όπως πρέπει. Κι όμως, Τίποτα Δεν Είναι Όπως Πρέπει…

Αν θέλουμε να τιμήσουμε τους προγόνους μας, αν θέλουμε πραγματικά να τους Τιμήσουμε θα πρέπει η φωνή μας να είναι το ίδιο βροντερή όπως η δική τους. Να λέμε τα ΟΧΙ μας και να τα εννοούμε… να μην ξεπουλάμε τους εαυτούς μας στην όψη του δυνατού…

Ο άλλος ο κάθε άλλος έχει τη δύναμη που εμείς του δίνουμε κι αν τον κοιτάζουμε γονατισμένοι ενώ αυτός ορθώνει το ανάστημά του τότε θα μας φανεί τεράστιος…

Γιατί δεν μπορώ να βελτιωθώ; Γιατί νιώθω τέτοια έλλειψη αυτοπεποίθησης;

Ερώτηση: Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να βελτιωθώ. Μπορεί να ξέρω, αλλά δεν είναι πολύ ωραίο... Να νιώθω τέτοια έλλειψη αυτοπεποίθησης... Δεν ξέρω. Πάντοτε ένα μέρος του εαυτού μου εναντιώνεται στο άλλο. Πάντοτε! Έχω μπουχτίσει πια.

Osho: Όχι πραγματικά. Αλλιώς δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα!

- Μα, γιατί συνεχίζεται;

Osho: Επειδή δεν έχεις μπουχτίσει πραγματικά. Αν όντως είχες, τότε δεν δα χρειαζόταν τίποτε άλλο. Αυτό δα ήταν αρκετό από μόνο του. Αν είσαι πραγματικά μπουχτισμένη, το εγκαταλείπεις, δεν υπάρχει τί­ποτε άλλο να κάνεις! Ακόμη και η προσπάθεια να το εγκαταλείψεις, δείχνει ότι εξακολουθείς να είσαι προσκολλημένη. Μιλάει κανείς για αλλαγή, αλλά δεν θέλει πραγματικά να αλλάξει.

Φοβάμαι μήπως είμαστε υπερβολικά υπάκουοι για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο

Φοβάμαι όσα βολέματα βαφτίσαμε ευτυχία, τις σκηνές με δανεικά κοστούμια και τους ηθοποιούς που απαγγέλουν μηχανικά τα λόγια τους. Φοβάμαι τους σεμνότυφους, που σκορπούν με το τσουβάλι την ηθική τους αλλά μυστικά φθονούν τους Ζορμπάδες του κόσμου μας.

Φοβάμαι τον χρόνο που τρέχει, τις κυλιόμενες σκάλες που μας οδηγούν πιο γρήγορα στη δύση, τους επιβάτες που σπρώχνονται για ένα κάθισμα στο μετρό και για μια θέση στο δημόσιο.

Φοβάμαι τα μάτια που δεν συνοδεύουν τα χαμόγελα, τους τέλειους που πνιγμένοι στο αψεγάδιαστο ποτάμι τους δεν αναθεωρούν, δεν αλλάζουν και δεν βλέπουν πέρα από τη μικροαστική τους μύτη.

Έρχεται η αλλαγή στη ζωή σου, το νιώθεις;

Η ζωή έρχεται με τις δικές τις απροσδόκητες ανατροπές και στροφές. Αυτή που μπορεί να φαίνεται μια ταραχώδης περίοδος μπορεί να μετατραπεί γρήγορα σε γαλήνια και το αντίστροφο. Οι μεγάλες αλλαγές στη ζωή δεν προηγούνται ποτέ από εξωτερικές ενδείξεις. Απλώς συμβαίνουν και προσαρμοζόμαστε αναλόγως.

Πρέπει να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι, γιατί οι μεγάλες αλλαγές στη ζωή ποτέ δεν σταματούν να έρχονται στον δρόμο μας. Μας διαμορφώνουν στο ποιοι είμαστε ως άτομα και στο είδος ιδιοσυγκρασίας που έχουμε. Οπότε, για να δεχτούμε αυτές τις μεταβολές της ζωής με τον καλύτερο τρόπο, πρέπει να προσέχουμε για τα παρακάτω σημάδια:

Ο ρόλος σου στον κόσμο είναι απλώς να πιάνεις τόπο;

Όπως έζησες, έζησες…

Το πως θα ζήσεις όμως από εδώ και πέρα μπορείς να το επιλέξεις. Να μην επιτρέψεις στις καταστάσεις και στους ανθρώπους που εμπλέκονται συναισθηματικά μαζί σου να σε παρασύρουν να ζεις μια ζωή που δεν είναι δική σου γιατί μέσα σε αυτήν δεν υπάρχεις εσύ, υπάρχουν μόνο οι άλλοι…

Ποτέ δεν είναι αργά κι αυτή εδώ η στιγμή είναι η κατάλληλη στιγμή για να αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου και να αναρωτηθείς: ΤΙ ΘΕΛΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ;

Κάθε αλλαγή δημιουργεί φόβο

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αισθάνομαι μόνος, πράγμα που είναι καλό, αλλά είμαι μπερδεμένος. Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Τα πράγματα αλλάζουν μέσα μου κι έτσι μερικές φορές νιώθω τρομαγμένος, μερικές φορές έχω την αίσθηση πως επιπλέω.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ (Από τον Osho):
Είναι φυσικό. Όποτε νιώθεις τρομαγμένος, χαλάρωσε. Αποδέξου το γεγονός ότι βρίσκεται εκεί ο φόβος, αλλά μην κάνεις τίποτε σχετικά με αυτόν. Αγνόησέ τον…