Το βάρος των σκέψεων μπορεί να σε τρελάνει

Μπορεί να νομίζεις ότι ο θυμός συμβαίνει μόνο με­ρικές φορές. Αυτή η ιδέα είναι ψεύτικη. Είσαι θυμω­μένος είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Με­ρικές φορές είναι μεγαλύτερος, μερικές φορές είναι μικρότερος, όμως είσαι θυμωμένος είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.

Με την ελάχιστη ευκαιρία, ο θυμός θα βγει στην επι­φάνεια. Ψάχνει να βρει την ευκαιρία. Ο θυμός είναι έτοι­μος μέσα σου. Απλώς ψάχνει να βρει μια ευκαιρία απ’ έξω, για να σου δώσει την αφορμή να είσαι θυμωμένος. Αν θυμώνεις χωρίς αφορμή, τότε οι άνθρωποι θα νομί­ζουν πως είσαι τρελός. Αν όμως δεν σου δίνονται αφορ­μές, θα αρχίσεις να θυμώνεις ακόμα και χωρίς κανένα λόγο. Είναι πιθανό να μην το ξέρεις αυτό.

Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος μπορεί να είναι κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο και να του παρέχεται κά­θε διευκόλυνση και να του ζητηθεί να καταγράψει ό,τι αλλαγές συμβαίνουν στο νου του. Όταν τις καταγράφει, θα βρει ότι μέσα σ’ αυτό το κλειστό δωμάτιο, μερικές φορές νιώθει καλά, χωρίς κανένα λόγο, μερικές φορές νιώθει άσχημα. Άλλοτε γίνεται λυπημένος, άλλοτε γίνε­ται χαρούμενος, άλλοτε νιώθει θυμό, άλλοτε δεν νιώ­θει θυμό. Δεν υπάρχουν αφορμές εκεί. Η κατάσταση μέσα στο δωμάτιο είναι συνεχώς η ίδια. Τι συμβαίνει όμως μέσα του; 

Γι' αυτό το λόγο ο άνθρω­πος φοβάται τόσο πολύ να είναι μόνος, επειδή μέσα στη μοναχικότητα δεν υπάρχουν αφορμές απ έξω. Θα πρέπει να παραδεχτεί όλα τα πράγματα που βρίσκονται μέσα του. Οποιοσδήποτε άνθρωπος κρατηθεί στην απομόνωση, δεν μπορεί να παραμείνει υγιής για περισσότερο από έξι μήνες. Θα τρελαθεί.

Κι εσύ θα τρελαινόσουν. Οι άλλοι άνθρωποι σου δίνουν ευκαιρίες, γι’ αυτό και δεν τρελαίνεσαι. Βρίσκεις μια ευκαιρία: «Αυτός ο άνθρωπος με πρόσβαλλε, γι’ αυτό είμαι θυμωμένος.» Κανένας δεν είναι θυμωμένος, επειδή κάποιος τον πρόσβαλλε. Ο θυμός είναι παρών, μέσα σου. Η προσβολή είναι απλώς η αφορμή για να βγει έξω ο θυμός.

Ένα πηγάδι είναι γεμάτο νερό. Αν ρίξεις τον κουβά μέσα στο πηγάδι και τον τραβήξεις, το νερό θα βγει έξω από το πηγάδι. Αν δεν υπάρχει νερό στο πηγάδι, τότε όσες φορές κι αν ρίξεις τον κουβά, δεν μπορεί να βγει τίποτα. Αν δεν υπάρχει θυμός μέσα σου, αν δεν υπάρχει μίσος μέσα σου, τότε καμία δύναμη στον κόσμο δεν μπορεί να βγάλει θυμό ή μίσος από μέσα σου. Στη διάρκεια αυτών των στιγμών, στο ενδιάμεσο, όταν κανένας δεν ρίχνει τον κουβά μέσα στο πηγάδι, μπορεί κανείς να τρέφει την αυταπάτη ότι δεν υπάρχει νερό μέσα στο πηγάδι.

Όταν κάποιος ρίχνει τον κουβά μέσα του, μπορεί να τραβηχτεί το νερό. Όταν όμως το πηγάδι δεν χρησιμοποιείται, κάνουμε το λάθος να νομίζουμε ότι τώρα δεν υπάρχει νερό μέσα του. Με τον ίδιο τρόπο, αν κανένας δεν μας δίνει την ευ­καιρία, τότε ούτε θυμός ούτε μίσος ούτε φθόνος βγαί­νει από μας. Μη νομίζεις όμως πως δεν υπάρχει νερό μέσα στο πηγάδι σου. Το νερό βρίσκεται εκεί, μέσα στο πηγάδι και περιμέ­νει κάποιον να έρθει με ένα κουβά και να το βγάλει έξω. Εμείς όμως θεωρούμε αυτές τις κενές ενδιάμεσες στιγμές ότι είναι στιγμές αγάπης, στιγμές ειρήνης. Αυ­τό είναι λάθος.

Το βάρος των σκέψεων δεν μπορεί να πάει τον άνθρωπο πουθενά αλλού, παρά μόνο στο τρελοκομείο. Ολόκληρη η ζωτική μας ενέργεια έχει αρχίσει να κινείται γύρω από τον εγκέφαλο. Ο διαλογιστής πρέπει να φέρει αυτή τη ζωτική ενέρ­γεια πιο βαθιά, να την κατεβάσει πιο πολύ προς τα κά­τω, πιο πολύ προς το κέντρο, πρέπει να τη γυρίσει πίσω. Πώς μπορεί να τη γυρίσει πίσω; Για να κατανοηθεί αυ­τό, πρέπει να κατανοήσουμε κάτι σχετικά με το σώμα, το οποίο είναι το πρώτο βήμα.

Το σώμα δεν θεωρείται ούτε όχημα για το πνευματι­κό ταξίδι ούτε ναός του θεϊκού ούτε όργανο για την α­νακάλυψη του κέντρου της ζωής. Το σώμα αντιμετω­πίζεται είτε από την άποψη της απόλαυσης είτε από την άποψη της μετενσάρκωσης. Και οι δύο αυτές προσεγγίσεις όμως είναι λανθασμένες. Το μονοπάτι προς οτιδήποτε είναι σπουδαίο στη ζωή και προς οτιδήποτε αξίζει να φτάσεις σ’ αυτό βρίσκεται μέσα στο σώμα και πηγαίνει μέσα από το σώμα.

Το σώμα δεν γίνεται αποδεκτό ως ναός, ως πνευμα­τικό μονοπάτι. Και όσο έχουμε τέτοια στάση ζωής, είτε είμαστε παραδομένοι στις απολαύσεις είτε το απαρνιόμαστε. Και στις δύο περιπτώσεις, η συμπεριφορά μας προς το σώμα δεν είναι ούτε σωστή ούτε ισορροπημένη.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Osho 

"Tαξίδι προς τα μέσα"