ΣΕ ΑΓΑΠΩ Ή ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ;

Όταν έχεις απεγνωσμένα ανάγκη από χρήματα και έχεις εξαντλήσει όλους τους τρόπους να βρεις μια αξιοπρεπή δουλειά σύμφωνα με τα προσόντα σου χωρίς αποτέλεσμα, προκειμένου να αποφύγεις τις συνέπειες της απόλυτης φτώχειας ρίχνεις τα «στάνταρ» σου και συμβιβάζεσαι με μία εργασία που έχεις δει σημάδια ότι δεν θα σε σέβονται, δεν σου παρέχουν καμία εξασφάλιση, θα εξουθενωθείς ψυχικά και σωματικά, σχεδόν σίγουρα θα χάσεις χρήματα, και με βεβαιότητα θα είναι μία «αρπαχτή» - για εσένα, για τον "εργοδότη" σου, ή και για τους δύο. 

Ο πόνος μπορεί να τραφεί μόνο με πόνο.

Όσο δεν έχεις πρόσβαση στη δύναμη του Τώρα, κάθε συναισθηματικός πόνος που βιώνεις αφήνει πίσω του ένα "κατακάθι" πόνου που συνεχίζει να ζει μέσα σου. Ενώνεται με τον πόνο από το παρελθόν, που υπήρχε ήδη, και εγκαθίσταται στο νου και στο σώμα σου. Αυτό, φυσικά, περιλαμβάνει και τον πόνο που υπέφερες όταν ήσουν παιδί, που τον προκάλεσε η έλλειψη συνειδητότητας που υ­πήρχε στον κόσμο μέσα στον οποίο γεννήθηκες.

Αυτός ο συσσωρευμένος πόνος είναι ένα αρνητικό ενεργειακό πεδίο που καταλαμβάνει το σώμα και το νου σου. Αν τον βλέπεις σαν μια αόρατη αυτοτελή οντότητα, πλησιάζεις πολύ στην αλήθεια. Είναι το συναισθηματικό πονόσωμα, που έχει δύο τρόπους ύπαρ­ξης: τον αδρανή και τον ενεργό. Ένα πονόσωμα μπορεί να είναι αδρανές στο 90% του χρόνου· όμως σ' έναν βαθιά δυστυχισμένο άνθρωπο, μπορεί να είναι ενεργό μέχρι και στο 100% του χρόνου.

Χρειάζομαι αγάπη και όχι πόνο

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ένα υπέροχο καθήκον: 
Να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να ανακαλύψουμε την συναισθηματική μας φύση. Να πλησιάσουμε και να καταφέρουμε να αγγίξουμε την καρδιά μας, που είναι η πηγή της αγνής αγάπης.

Η αγάπη και η ελευθερία πάνε μαζί. 

Δεν μπορείς να διαλέξεις τη μια και να αφήσεις την άλλη. Ο άνθρωπος που γνωρίζει την ελευθερία είναι γεμάτος αγάπη. Και ο άνθρωπος που είναι γεμάτος αγάπη είναι πάντα διαθέσιμος να δώσει ελευθερία.

Ένα σημαντικό στοιχείο που βοηθά στην εξερεύνηση του εαυτού είναι η ικανότητα να μπορούμε να νιώθουμε, να μπορούμε να βιώνουμε την αγάπη. Το να μπορούμε να βιώνουμε την αγάπη είναι ο σκοπός της ζωής κάθε ανθρώπου. 

Κουράστηκα να κουβαλώ τόσα «και αν...». Πνίγηκα μέσα τους.

Μάζεψα σε μια βαλίτσα όλα τα «και αν...» της ζωής μου.

Τα κοίταξα ένα ένα και τα χάιδεψα τρυφερά. Μείναν μαζί μου πολύ καιρό.

Κάποια τα κουβαλάω από παιδί. Μεγαλώσαμε μαζί... μόνο που όσο παίρναγε ο καιρός μεγάλωναν εκείνα, και μίκραινα εγώ.

Τα πήρα στα χέρια μου προσεκτικά. Δεν τα μισώ, δεν θέλω να εξαφανιστούν, δεν θέλω να ρίξω πάνω τους λάθη και ανάθεμα. Πορευτήκαμε χρόνια ολόκληρα μαζί κι ας μην καταλάβαινα ποτέ πώς καταφέρνουν να πολλαπλασιάζονται.

Ένα ένα τα έβαλα μέσα στην μπλε βαλίτσα. 

Εκείνη την κατά-ταλαιπωρημένα από τα ταξίδια μου. Τους άφησα και χώρο μεταξύ τους για ν’απλωθούν αν θέλουν... Τους άφησα και μια φωτογραφία μου μαζί, μην τυχόν και τους λείψω, κι έκλεισα την βαλίτσα. Έβαλα τον κωδικό που κουβαλώ από τα εφηβικά μου χρόνια.. και την έβαλα στο πατάρι. 

Πόσο αγαπάς τον εαυτό σου;

Η αποδοχή και η επιδοκιμασία του εαυτού μας είναι το μαγικό κλειδί που ανοίγει την πόρτα για τις θετικές αλλαγές μας.

"Μα πώς θα αλλάξω αν δεν κάνω την αυτοκριτική μου"; σε άκουσα να λες. Δεν χρειάζεσαι αυτοκριτική μάτια μου αλλά κατανόηση και αποδοχή. Χρειάζεσαι αυτοαγάπη...

Η αυτοκριτική δεν είναι παρά σκέψεις που ακολουθούν την παλιά τους τακτική. Μας έχουν υψώσει πολλές φορές το δάχτυλο, όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μας. Μας έχουν κρίνει, επικρίνει, τιμωρήσει και στο τέλος μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι μόνο αν συμμορφωνόμαστε και αν υψώνουμε και εμείς με τη σειρά μας το δάχτυλο στον εαυτό μας γινόμαστε καλοί άνθρωποι.

Το γιατί πίσω από εμένα και εσένα

Το πιο συχνό ερώτημα που απευθύνουμε στους εαυτούς μας είναι το Γιατί. Γιατί σε διάλεξα, γιατί μένω, γιατί κάνω ό,τι κάνω. Μα όσο το αναζητούμε, τόσο έχουμε κλειστά τα αφτιά μας στην απάντηση που κραυγάζει παρούσα σε κάθε επιλογή μας. Γιατί θυμώνω μαζί σου; Γιατί θλίβομαι; Γιατί σε φοβάμαι; Γιατί μένω μαζί σου αφού με ταλαιπωρείς; Μα αυτό το γιατί τσάμπα το γυρεύω σε σένα, καθώς δεν υπάρχει εκεί, αλλά σε εμένα.

Αν έμαθα ότι η αγάπη είναι στέρηση, στη στέρηση θα πέφτω. Αν έμαθα ότι η αγάπη είναι θυσία, θα θυσιάζω πάντα τον εαυτό μου. Αν έμαθα ότι αγάπη είναι να με πνίγεις, τότε στον πνιγμό θα κολυμπώ μία ζωή. Όπως με αγάπησαν στα πρώτα χρόνια της ζωής μου, έτσι θα αγαπώ κι εγώ, κι αυτή την αγάπη θα γυρεύω από τον άλλο.

Η πιο όμορφη ηλικία για μια γυναίκα αρχίζει όταν είναι ο εαυτός της

Η πιο όμορφη ηλικία για μια γυναίκα αρχίζει όταν σταματά να περιμένει την ευτυχία από έναν άντρα ή από κάποια εξωτερική πηγή και αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού της. Διατηρεί τον σεβασμό της σε ό,τι κάνει και με όποιον συνδέεται, γνωρίζοντας πως ο σεβασμός στην προσωπκότητά της είναι αγάπη.

Απολαμβάνει τη μοναχικότητά της με δημιουργικό τρόπο και εκπληρώνει τις επιθυμίες της.

Τολμάει να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή ως μοναδική. Δεν κυνηγά την ευτυχία, αλλά δένεται με την κάθε στιγμή και εκείνη την ανταμείβει, επιστρέφοντας της αυτό που εκπέμπει.

Το να είσαι ο δυνατός όλη την ώρα μπορεί να είναι πολύ εξαντλητικό

Αγαπητές όμορφες και θαρραλέες ψυχές.

Θέλω να σας χειροκροτήσω για όλο το κουράγιο και την δύναμη σας. Είμαι σαν και εσάς. Ή τουλάχιστον πιστεύω πως είμαι.

Είμαι κάποια που δεν ησυχάζω στην ζωή και εκμεταλλεύομαι κάθε ευκαιρία που μου δίνεται. Κάποια που δεν φοβάται να πάρω ρίσκα για να εκπληρώσω τις επιθυμίες μου.

Είμαι κάποια που πιστεύει πως οι αποτυχίες δεν ορίζουν ένα άτομο. Έχω αποτύχει πολλές φορές. Η καρδιά μου ράγισε και τα όνειρα μου κατέρρευσαν πολλές φορές και πάντα κατάφερνα να σταθώ στα πόδια μου και δεν άφηνα τον πόνο να με αλλάξει.

Αν αγαπάς τον εαυτό σου δεν τον αφήνεις στην αναμονή. Ζεις την κάθε στιγμή!

Η Ζωή κυλά και χάνεται…

Χάνεται πολύ εύκολα όταν την εμποδίζουμε να κυλά μέσα μας, να γίνεται ένα με το αίμα μας και να νιώθουμε την φωτιά της να καίει αναζωογονητικά τα σωθικά μας…

Χάνεται όταν κατακρεουργούμε τις στιγμές μας με τα "Μα", τα "Αν" και "Γιατί"… με τα "Πρέπει και Δεν Πρέπει" δίνοντας χώρο στον φόβο να μας κυριεύσει. Να χρωματίζει φοβικά τις σκέψεις μας, να καθοδηγεί τα βήματά μας και να μας εμποδίζει να κτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και αγάπης με τους γύρω μας.

Κι όλα αυτά γιατί; Για να μην πληγωθούμε! 

Μα πληγωνόμαστε έτσι κι αλλιώς. Πληγώνουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας όταν τον κρατάμε σε αναμονή, μη διαθέσιμο για τη ζωή. Και μην νομίζεις ότι κάποιος είναι διαθέσιμος στην Ζωή όταν ελέγχει τα πάντα. Όταν όλα θέλει να γίνονται με τον τρόπο που ξέρει αυτός. Κι όταν όλοι θέλει να λειτουργούν με τον τρόπο που θέλει αυτός…

Ποιος ορίζει το σωστό και το λάθος; Ποιος μπορεί να σου πει πως να ζήσεις την Ζωή σου;

Η αποδοχή και η επιδοκιμασία του εαυτού μας είναι το μαγικό κλειδί που ανοίγει την πόρτα για τις θετικές αλλαγές μας.

"Μα πώς θα αλλάξω αν δεν κάνω την αυτοκριτική μου"; σε άκουσα να λες.
Δεν χρειάζεσαι αυτοκριτική μάτια μου αλλά κατανόηση και αποδοχή. Χρειάζεσαι αυτοαγάπη...

Η αυτοκριτική δεν είναι παρά σκέψεις που ακολουθούν την παλιά τους τακτική. Μας έχουν υψώσει πολλές φορές το δάχτυλο, όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μας. Μας έχουν κρίνει, επικρίνει, τιμωρήσει και στο τέλος μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι μόνο αν συμμορφωνόμαστε και αν υψώνουμε και εμείς με τη σειρά μας το δάχτυλο στον εαυτό μας γινόμαστε καλοί άνθρωποι.

Μην απαιτείς από το παιδί σου να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι...

Ο νέος άνθρωπος χαρακτηρίζεται από επιθυμία. Η επιθυμία γεννιέται, όταν νιώσει ασφάλεια στα πρώτα του βήματα, αισθανθεί εμπιστοσύνη στο βλέμμα των γονιών του και νιώσει τη λαχτάρα στο βλέμμα τους για κείνον ή για κείνη, μια λαχτάρα που θα απευθύνεται στο ίδιο το παιδί, με τα χαρακτηριστικά που έχει, με το φύλο που το κάνει ξεχωριστό, με τα συναισθήματα, τις ανάγκες, τις ιδιαίτερες ικανότητες και τις αδυναμίες του.

Αν αισθανθεί από εκείνους πως αγαπιέται για τη μοναδικότητα του,  εδραιώνεται μέσα του η  ανάγκη να αναπτύξει έναν εαυτό που θα χαρακτηρίζεται από τα δικά του χαρακτηριστικά, συνθέτοντας τα με αυτό που μιμείται από τους γονείς του.

Να φεύγεις... μη μένεις ούτε λεπτό παραπάνω

Να φεύγεις…

από ότι δε σε αντιπροσωπεύει. Καταστάσεις και άτομα. Όταν βλέπεις ότι συμβιβάζεσαι με το λίγο ενώ θες πολύ περισσότερα.

Να φεύγεις...

από νοσηρές καταστάσεις, απ’ ότι σου χαλάει την ηρεμία. Όταν τριγυρνούν το μυαλό σου πολλά «γιατί». Κάτι δεν πάει καλά. Κανείς δεν είναι τρελός ή του μπαίνουν έτσι ιδέες. Όσο και αν προσπαθούν μερικοί να σε πείσουν για το αντίθετο γιατί αυτό τους συμφέρει.

Να φεύγεις...

από τους δειλούς που σε έχουν δεύτερη επιλογή ή τρίτο άτομο. Από δανεικές αγκαλιές και χάδια. Μερικά αδηφάγα λεπτά που κλέβεις από μια άλλη ζωή. Γιατί δε σου ανήκει πραγματικά. Ποτέ δε σου ανήκε και δε θα γίνει ούτε τώρα ούτε ποτέ. Το ξέρεις αλλά δε θες να το δεις. 
Είναι τελικά η μοναξιά που σε πειράζει; 
Αφού και πάλι μόνος είσαι!

Υποκριτής ή “καλό παιδί”, ιδού η απορία

Έβαλες το πιο καλό σου χαμόγελο και περιφέρεσαι αυτάρεσκα. Κινείσαι ανάμεσά μας μαλακά, ήσυχα, σχεδόν διακριτικά, φροντίζοντας όμως να κάνεις αισθητή την παρουσία σου…

Γνέφεις συγκαταβατικά και συνεχίζεις να χαμογελάς…

Μην ανησυχείς λες, εγώ είμαι εδώ, άστο επάνω μου… Και μόλις περάσει λίγος καιρός και νιώσεις τον άλλον να χαλαρώνει, να εμπιστεύεται αρχίζεις τα: Αυτό να κάνεις… Αυτό που σου λέω εγώ… Εσύ δεν ξέρεις… 

Και σταδιακά παίρνεις τα ηνία, τον έλεγχο και αρχίζεις να διαφεντεύεις τις ζωές όλων των ανθρώπων γύρω σου χωρίς να χάσεις ούτε μια στιγμή το χαμόγελό σου… 

Εμένα όμως δεν με ξεγελάς! 

Δεν μπορεί να με ξεγελάσει αυτό το χαμόγελο και ξέρεις γιατί; Γιατί πάντα παραμένει ίδιο. Έχει πάντα το ίδιο μέγεθος, το ίδιο σχήμα…. Ούτε μεγαλώνει, ούτε μικραίνει… Δίνει πάντα το ίδιο χρώμα, τον ίδιο ήχο… 

Το χαμόγελο του “υποκριτή”. 

Τι είναι αυτό που μας κάνει να αμφισβητούμε την Αξία μας

Πόσο συχνά βάζεις τις προτεραιότητες των άλλων πάνω από τις δικές σου;
Πόσο συχνά σκύβεις το κεφάλι και λες ναι εκεί που ολόκληρη η ύπαρξη σου λαχταρά να φωνάξει όχι;
Πόσο συχνά γίνεσαι ο αρνητής του εαυτού σου επικρίνοντας την κάθε σου πράξη;
Πόσο συχνά βρίσκεις δικαιολογίες και κατασκευάζεις εμπόδια για να μην ανακαλύψεις εσένα;

Πόσο συχνά;

“Το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ένα καλό για το τίποτα κορόιδο, δεν είναι ταπεινοφροσύνη, αλλά χαμηλή αυτοεκτίμηση, δηλαδή ακριβώς το αντίθετο.”

Ααρόν Μος

Οι άλλοι έχουν τα όπλα… εμείς έχουμε τα λουλούδια…

Τα γεγονότα τρέχουν, οι μέρες η μια μετά την άλλη ματώνουν, οι σκέψεις οργιάζουν και ο φόβος… ο φόβος πανηγυρικά εγκαθίσταται μέσα μας… Οι φωνές που προσπαθούν να δώσουν μια άλλη πραγματικότητα, ισχνές… δεν ακούγονται καν… γιατί όλοι είμαστε εθισμένοι πια στην τρομοκρατία…

Υποκλινόμαστε στο φόβο και την αρνητικότητα και αφού τους επιτρέψουμε να κυλίσουν μέσα μας ρυπαίνοντας το είναι μας γινόμαστε και μείς με τη σειρά μας τρομοκράτες των ¨ενόχων¨ αλλά και όσων έχουν αντίθετη άποψη από τη δική μας… Βρίσκουμε ευκαιρία να ξεσπαθώσουμε εκδηλώνοντας όλον αυτόν το θυμό που έχουμε κρατήσει μέσα μας για ότι μας έχουν αναγκάσει να υποστούμε κι αυτό, γιατί πιστεύουμε ότι για κάθε κατάσταση που περνάμε πάντα, φταίει κάποιος άλλος…

Επιτρέπουμε στο σκοτάδι να κυριαρχήσει όχι μόνο γύρω μας αλλά και μέσα μας.

Η υποχρέωση στον εαυτό σου είναι να τον αγαπάς…

Να σε αγαπάς!

Αν αγαπάς τον εαυτό σου τότε χρειάζεται να ξέρεις ποια είναι τα δικαιώματα και ποιες οι υποχρεώσεις σου απέναντί του ώστε να γίνεται πιο πλούσια η ζωή σου καθημερινά.

• Το ναι και το όχι στη ζωή μας είναι επιλογή κι όχι υποχρέωση. Χρειάζεται να ξέρεις ποιος είσαι, τι θέλεις και να έχεις το θάρρος να εκφράσεις την αλήθεια σου. Ποτέ μην δέχεσαι να κάνεις κάτι που δεν θέλεις και ποτέ να μην πιέζεις να κανει κάποιος «κάτι» αν πραγματικά δεν το επιθυμεί. Μην αναλαμβάνεις την ευθύνη κανενός άλλου παρά μόνο του εαυτού σου!

• Μην γίνεσαι ο ¨κάδος απορριμμάτων¨ για τα ενεργειακά απόβλητα, τους φόβους, την δυστυχία, τις καταστροφικές εικόνες και τις ¨πονεμένες¨ ιστορίες που σε αποπροσανατολίζουν, σε αποκόπτουν από το κέντρο σου και σε απομακρύνουν από την πραγματική σου δύναμη. Όσο αυτοί προσπαθούν να σε εκπαιδεύσουν στη δυστυχία εσύ εκπαίδευσε τον εαυτό σου στη χαρά!
  
  

Απόρριψη και Εγκατάλειψη

Υπάρχουν δυο μεγάλα τέρατα που οι περισσότεροι από εμάς νιώθουν την απειλή τους είκοσι τέσσερεις ώρες το 24ωρο και ο φόβος της παρουσίας τους μας αναγκάζει να έχουμε πολύ συγκεκριμένες σκέψεις και συμπεριφορές. Υποδυόμαστε ρόλους, φοράμε χαρακτήρες κατά το πως μας θέλουν οι άλλοι, εκπληρώνουμε επιθυμίες που συνήθως δεν έχουν καμία σχέση με τα θέλω μας λέμε  Ναι εκεί που θέλαμε να βροντοφωνάξουμε Όχι, κι όλα αυτά γιατί; 

Για να αποφύγουμε να συναντήσουμε τις δυο σύγχρονες Σκύλλα και Χάρυβδη, την Απόρριψη και την Εγκατάλειψη.

Έχουμε εκπαιδευτεί από πολύ μικρά παιδιά, με πάρα πολλούς τρόπους (π.χ κριτική και απογοητεύσεις που έχουμε βιώσει από γονείς, από το φιλικό περιβάλλον, το σχολείο, την  κοινωνία) να πιστεύουμε ότι δεν μας αξίζει να αγαπηθούμε ή ότι δεν είμαστε κατάλληλοι να μας αγαπήσουν γι’ αυτό που είμαστε. Και αναγκαστήκαμε να δημιουργήσουμε μια ταυτότητα και να περιοριστούμε μέσα σε κάποιον ρόλο ζητιανεύοντας την αποδοχή, την αγάπη. Αυτή η κατασκευασμένη ταυτότητα δεν αρκεί όμως για να μας αποδεχτούν όλοι και γι’ αυτό το λόγιο φτιάχνουμε και μια δεύτερη και μια τρίτη, μια τέταρτη… ώσπου στο τέλος ξεχνάμε ποιοι πραγματικά είμαστε.

Οι φυλακές του μυαλού μας

Η φυλακή του καθενός  μας έχει πολλές ποιότητες, πολλές αποχρώσεις αλλά η χειρότερη από όλες είναι η φυλακή του μυαλού μας. Εκεί που οι σκέψεις, μας περικυκλώνουν αδυσώπητα και μας κόβουν την ανάσα, μας στερούν το όνειρο…

Εκεί όπου ο φόβος και η ανασφάλεια πολλαπλασιάζονται με υπερβολική ταχύτητα…

Εκεί όπου η ζωή παίρνει σκοτεινά χρώματα και γεμίζει μαύρα σύννεφα απελπισίας…

Κι αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός που μας βάζει μέσα σ’ αυτή τη φυλακή; Είναι άραγε κάποιος έξω από εμάς ή εμείς οι ίδιοι φυλακίζουμε την ελευθερία μας μέσα στα πρέπει, τα γιατί, τα δεν μπορώ;

Μήπως εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να ζούμε τη δυστυχία και έχουμε κάνει το φόβο και τη ¨μη εμπιστοσύνη¨ σύντροφους πιστούς σε κάθε μας βήμα;

Μήπως εμείς οι ίδιοι ξεχάσαμε να ακούμε το τραγούδι της καρδιάς μας και παραδοθήκαμε στο ανελέητο μουρμουρητό του μυαλού μας;
Και που βρίσκεται άραγε το κλειδί για την ελευθερία, τη λύτρωση;

Ποιος κρύβεται κάτω από τη Μάσκα;

Η Μελανί είναι σαράντα δύο ετών, με επισκέπτεται εδώ και δυο χρόνια. Θέλει βοήθεια για να ελευθερωθεί από την υπερβολική δειλία της. Της εξηγώ την άσκηση του «σαν να»... Από εκείνη τη στιγμή μέχρι την επόμενη συνεδρία, είκοσι λεπτά την ημέρα, θα προσποιείται ότι έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της, να κάνει «σαν να» ήταν άνετη. Μπορεί να κάνει την άσκηση όπου και όποτε θέλει, μόνη στο σπίτι της, μέσα στο λεωφορείο, στον τόπο της δουλειάς της... Όταν ξανάρχεται μετά από δεκαπέντε μέρες, μου λέει πόσο ωραία ένιωσε αυτές τις δεκαπέντε φορές, στο διάστημα των είκοσι λεπτών.

«Αισθανόμουν σιγουριά, παρατήρησα ότι ανέπνεα πιο εύκολα, ακόμα και ο χρόνιος πόνος στην πλάτη μου θαρρείς και είχε εξαφανιστεί. Στη δουλειά ήμουν πολύ πιο αποδοτική. Κατάλαβα ότι απομνημόνευα καλύτερα!» Έφτασε, μάλιστα, να κάνει την άσκηση σε ένα μάθημα χορού και πήρε συγχαρητήρια από τους καβαλιέρους της. «Πρώτη φορά χόρευα με ρυθμό, θυμόμουν τα βήματα πολύ πιο εύκολα. Είναι θαυμάσιο να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου!» μου είπε.

Χρειάζομαι αγάπη και όχι πόνο

Όταν βρισκόμαστε συνειδητά στο εδώ και το τώρα. τότε δεν αντιμετωπίζουμε προβλήματα αλλά γεγονότα. 

Το να μην υπάρχει δουλειά, δεν είναι πρόβλημα. Είναι γεγονός. 

Το να μην υπάρχουν λεφτά, δεν είναι πρόβλημα αλλά γεγονός. 

Δεν έχουμε προβλήματα αλλά γεγονότα. Γεγονότα που μας δίνουν την ευκαιρία στην επιλογή. Στην επιλογή να ορίσουμε τη ζωή μας.

Κανένας δεν μπορεί να ορίσει τη ζωή κανενός άλλου παρά μόνον τη δική του. Ούτε οι γονείς του μπορούν ούτε οι γύρω του ούτε η κυβέρνηση κάθε κράτους, παρά μόνο ο εαυτός του. Κι αν υπάρχει κάποιο θέμα που χρειάζεται να επιλυθεί, ο μοναδικός δρόμος για να γίνει αυτό ώστε να φέρει γαλήνη και ισορροπία είναι ο δρόμος της καρδιάς.