Μήπως επιτρέπεις στα βάσανα να κυριαρχούν στην Ζωή σου;

ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ! 

Σε παρακαλώ Άκουσέ με…

Έχεις ντυθεί τον μανδύα του Αχ! περιφέροντας την δυστυχία σου και φορώντας το στέμμα της αυτολύπησης. Καμαρώνεις μυστικά που "γονατίζεις". Καμαρώνεις μυστικά που δυστυχείς γιατί έτσι έχεις την ψευδαίσθηση ότι κάτι γίνεται στη ζωή σου. Ότι αφού η Ζωή σε καταδικάζει ίσως σε φοβάται, ίσως είσαι ξεχωριστός…

 

Και με αυτόν τον τρόπο επιτρέπεις στα βάσανα να κυριαρχούν και μεγαλώνοντας τη δυστυχία σου μεγαλώνεις και το βαθμό της αξίας σου. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. 

Κανένας δεν ενδιαφέρεται για σένα παρά μόνον εγώ. Τη μέρα σου μαζί μου την περνάς. Τα βράδια μαζί μου ξαπλώνεις. Κι εγώ σου λέω "Δεν Αντέχω Άλλο". Δεν αντέχω άλλο την καταπίεση που μου επιβάλλεις, την μαυρίλα που με ντύνεις και την καταπόνηση που με κερνάς.

Αν έχεις κολλήσει σε μια κατάσταση δυστυχίας οποιαδήποτε δράση είναι καλύτερη από καθόλου δράση

Δες αν μπορείς να συλλάβεις τον εαυτό σου να παραπονιέται, είτε με τα λόγια είτε με τη σκέψη, για μια κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, για το τι λένε ή κάνουν άλλοι άνθρωποι, για το περιβάλ­λον σου, για την κατάσταση της ζωής σου, ακόμα και για τον καιρό. 

Τα παράπονα σημαίνουν πάντα ότι δεν αποδέχεσαι αυτό που υπάρ­χει. Μεταφέρουν διαρκώς μια ασυνείδητη αρνητική φόρτιση. Όταν παραπονιέσαι, κάνεις τον εαυτό σου θύμα. Όταν υψώνεις το ανάστη­μά σου, τη δύναμη την έχεις εσύ. Αλλαξε λοιπόν την κατάσταση αναλαμβάνοντας δράση ή υψώνοντας το ανάστημά σου αν χρειάζεται ή αν είναι δυνατόν φύγε από αυτή την κατάσταση ή αποδέξου την. Όλα τα άλλα είναι τρέλα. 
Η συνηθισμένη ασυνειδησία συνδέεται πάντα, με κάποιον τρόπο, με την άρνηση του Τώρα. Το Τώρα, φυσικά, υπονοεί επίσης και το εδώ. Μήπως αντιστέκεσαι στο εδώ και τώρα σου; Κάποιοι άν­θρωποι θα προτιμούσαν πάντα να είναι κάπου αλλού. Το "εδώ" τους δεν είναι ποτέ αρκετά καλό γι' αυτούς. Μέσα από την αυτοπαρατή­ρηση, βρες αν αυτό συμβαίνει στη ζωή σου. Όπου κι αν είσαι, να είσαι εκεί ολοκληρωτικά.

Η δυστυχία είναι μια κατάσταση του μυαλού σου

Αν είσαι δυστυχισμένος, σημαίνει απλώς ότι έχεις μάθει κόλπα για να γίνεσαι δυστυχισμένος. Τίποτε άλλο! 

Η δυστυχία εξαρτάται από το πλαίσιο του νου σου. 

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι δυστυχισμένοι σε κάθε είδους καταστάσεις. Έχουν ένα ορισμένο πρόγραμμα μέσα στο νου τους το οποίο μεταμορφώνει τα πάντα σε δυστυχία. 

Αν τους μιλήσεις για την ομορφιά του τριαντάφυλλου, αρχίζουν αμέσως να μετρούν τα αγκάθια. Αν τους πεις, "Τι ωραίο πρωινό, τι ηλιόλουστη ημέρα!" θα πουν, "Δεν είναι παρά μια μέρα ανάμεσα σε δυο σκοτεινές νύχτες, γιατί υπερβάλλεις λοιπόν;"

"Πότε ήταν η τελευταία φορά που ΔΕΝ γκρίνιαξες;".

Αναμφισβήτητα δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει γκρινιάξει ποτέ. Ακόμα και αν κάποιος θεωρεί πως δεν έχει κανένα λόγο να παραπονιέται, πάλι γκρινιάζει. Πολλές φορές γκρινιάζουμε χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε. Παραπονιόμαστε για τον καιρό, την κίνηση, το λεωφορείο που άργησε, τις τιμές που συνεχώς ανεβαίνουν, τα περιττά κιλά, τη δουλειά που έχουμε, τις καθημερινές υποχρεώσεις, τους γείτονες που κάνουν πολλή φασαρία. Θυμηθείτε εκείνες τις φορές που όλα πήγαιναν στραβά και η γκρίνια αποτελούσε την πιο εύκολη αντίδραση σε όλα αυτά που βιώνατε. 

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να γκρινιάζουμε για μία κατάσταση από το να προσπαθούμε να την επιλύσουμε, να παραπονιόμαστε συνεχώς για ό,τι άσχημο συμβαίνει από το να βλέπουμε ό,τι καλό συμβαίνει στη ζωή μας. Γιατί όμως η γκρίνια δεν μας βοηθά σε τίποτα; Καλλιεργεί μία αρνητική στάση απέναντι στη ζωή. Η γκρίνια μας βοηθά να εστιάζουμε την προσοχή μας σε ό,τι αρνητικό συμβαίνει γύρω μας, παραβλέποντας τις θετικές εμπειρίες. Και αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη μιζέρια και δυστυχία.

Το μυαλό σου, είναι η δύναμη και η αδυναμία σου!

Αν ψάχνεις για "εχθρούς" τότε ψαξ’ τους μέσα στο μυαλό σου. Οι σκέψεις σου είναι ο εχθρός σου και είναι εκείνες που σου περιορίζουν την ζωή. Που στέκονται εμπόδιο ανάμεσα σε σένα και την ελευθερία σου. 

Κοίταξε γύρω σου και δες:

Ποιος είναι αυτός που κρατά τα δεσμά σου; 

Ποιος είναι αυτός που ορίζει τις επιθυμίες σου; 

Ποιος είναι αυτός που σου λέει τι πρέπει και τι δεν πρέπει;

Ποιος είναι αυτός που σε υποχρεώνει να μένεις όταν όλα μέσα σου ουρλιάζουν ΦΥΓΕ;

Ποιος είναι αυτός που ψαλιδίζει τα φτερά σου και δεν μπορείς να πετάξεις;
Και μη μου πεις, ο γάμος, τα παιδιά, ο μπαμπάς σου, η μαμά σου… Πόσο ακόμα θα διαφεντεύουν τη ζωή σου ο μπαμπάς και η μαμά σου; Είσαι ενήλικας πια κι όχι ένα μικρό παιδάκι που εξαρτάται από εκείνους. 

Τα χρήματα ποτέ δεν δεν υπήρξαν εμπόδιο για τη χαρά. Είναι όμως, μια καλή δικαιολογία για την εμμονή μας στη δυστυχία…

Σχόλιο από άγνωστη: Αναφέρατε, "Μην ανησυχείτε για τα χρήματα… Τα χρήματα δεν αγοράζουν την ευτυχία. Κάντε κάτι που θέλετε πολύ…"

Εγώ θέλω πολύ να κάνω εκδρομές και περιπάτους με διάφορους συλλόγους… Αναβάσεις, διασχίσεις… Μπορείτε να μου πείτε πως θα το κάνω όταν τις πιο πολλές φορές δεν έχω ούτε τα χρήματα για το ελάχιστο αντίτιμο του εισιτηρίου; Πόσο μάλλον να έχω και κάτι λίγο να ξοδέψω για το φαγητό και τον καφέ ή το ξενοδοχείο; Θα μου πείτε ίσως να αρχίσω με περιπάτους γύρω από το σπίτι μου; Ή σε δωρεάν εκδηλώσεις του δήμου Αθηναίων; 

Συγγνώμη που θα πω το για χιλιοστή φόρα ειπωμένο: Αυτά τα λένε κάποιοι απαίδευτοι (εννοώ χρηματικά) που ποτέ ίσως δεν είχαν να αντιμετωπίσουν πρόβλημα καθαρά επιβίωσης. Δεν θα επεκταθώ… Αν έγινα κατανοητή ή όχι, δεν ξέρω αλλά μου βγήκε αυθόρμητα.

Διάβασα στο άρθρο για τους πόνους (https://pulseoflove.blogspot.gr/2017/09/blog-post_16.html?spref=fb). Όλους τους πόνους που περιγράφετε τους έχω και το αποδέχομαι… Αλλά αυτά τα χρήματα πια, το ίδιο τσιτάτο κάθε φορά.....

Απάντηση: Τα χρήματα ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξαν εμπόδιο για τη χαρά. Σίγουρα όμως υπάρχουν σαν δικαιολογία για την εμμονή μας στη δυστυχία…

Αν κάποιος είναι δυστυχισμένος, βοήθησέ τον, αλλά μην του δείχνεις οίκτο

Osho: Ευτυχία; Ξέρεις τι είναι η ευτυχία; 

Η ευτυχία είναι απλώς ευτυχία. Μεταφέρεται κανείς σε έναν άλλο κόσμο. Δεν είναι πια μέρος του κόσμου που έχει δημιουργήσει ο νους του ανθρώπου. Δεν είναι πια μέρος του παρελθόντος, της άσχημης ιστορίας. Δεν είναι πια μέρος του χρόνου. 

Όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος, ευδαιμονικός, ο χρόνος εξαφανίζεται, ο χώρος εξαφανίζεται...

Η ευτυχία είναι ένα συμπαντικό φαινόμενο. Δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο σ’ αυτήν. Τα δέντρα είναι ευτυχισμένα και τα ζώα είναι ευτυχισμένα και τα πουλιά είναι ευτυχισμένα. Ολόκληρη η ύπαρξη είναι ευτυχισμένη, εκτός από τον άνθρωπο. 
Με το να είναι δυστυχισμένος, ο άνθρωπος γίνεται πολύ ιδιαίτερος, ξεχωριστός. Η δυστυχία σου δίνει την ικανότητα να προσελκύεις την προσοχή των ανθρώπων. Όποτε είσαι δυστυχισμένος, σε προσέχουν, σε συμπαθούν, σ’ αγαπούν. Οι πάντες αρχίζουν να σε φροντίζουν. Ποιος θέλει να πληγώσει έναν άνθρωπο δυστυχισμένο; 

Πότε επιτέλους θα καταλάβεις ότι η δυστυχία σου δεν σε κάνει ξεχωριστό, δυστυχισμένο σε κάνει...

Εμένα η δυστυχία μου είναι τοόση!

Εσένα η δυστυχία σου πόσο μεγάλη είναι;

Κι αναρωτιέμαι: Από πότε η δυστυχία δίνει πτυχίο σπουδαιότητας;

Από πότε η ζωή σου εξαρτάται από το πόσο μικρή ή μεγάλη είναι η δυστυχία σου; 

Από πότε λίγη ή πολύ δυστυχία σε κάνει να νιώθεις σημαντικός; Και τι νομίζεις ότι κερδίζεις μετρώντας και ξαναμετρώντας την;

"Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες" λέει ο σοφός λαός. Έτσι κι όποιος ανακατεύει, υπολογίζει, μετρά και ξαναμετρά την δυστυχία του, της δίνει το δικαίωμα να τον καταπιεί ολοκληρωτικά. Και δημιουργεί όλο αυτό το σκηνικό αυτολύπησης επειδή θέλει να νιώθει σημαντικός, ιδιαίτερος, μοναδικός… 

Εσύ Είσαι ο Κυρίαρχος κι όχι το μυαλό σου.

Λένε ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που δεν θα ήθελε οι μέρες του να είναι ντυμένες από ομορφιά, χαρά, καλοσύνη, ειλικρίνεια, ελευθερία…

Κι όμως η αλήθεια είναι τελείως αντίθετη με αυτή την πεποίθηση. Αν θέλαμε οι μέρες μας να είναι ανάλαφρες και να βιώνουμε πραγματικά την Αγάπη στη Ζωή μας τότε οι σκέψεις μας δεν θα είχαν σκοτεινιά, δυστυχία, αμφισβήτηση, καχυποψία, ζήλια, αντιπαλότητα, θυμό, κακία και τόσα άλλα φοβικά γεννήματα μιας στερημένης ζωής.

Γιατί χρειάζεται να ξέρουμε ότι οι σκέψεις μας χτίζουν το μέλλον μας. Η ενέργειά τους δημιουργεί το αντίστοιχο συναίσθημα που καθρεφτίζεται μέσα στην συμπαντική καρδιά. Το σύμπαν λαμβάνει το μήνυμα και μας ανταποδίδει απλόχερα ό,τι παίρνει. 

Τι επιλέγεις να ζεις, μια ελεύθερη Ζωή ή μια νεκρή ζωή;

Έχουμε μάθει να περιφερόμαστε στα σκοτάδια του φόβου και να αναπνέουμε ρηχά, άηχα μήπως και αντιληφθούν την παρουσία μας…

Έχουμε κλείσει τα παράθυρα της ψυχής μας και κοιτάζουμε τα πάντα γύρω μας με το βλέμμα της ανελευθερίας…

Εγωικές σχέσεις μας απομονώνουν στη μοναξιά… 

Μια στραπατσαρισμένη καρέκλα μας καθηλώνει σε μια ακίνητη ζωή…

Λίγα αργύρια κλείνουν το στόμα μας και ευνουχίζουν την δύναμη μας…

Ως πότε θα γινόμαστε ο Ιούδας του εαυτού μας;

Ως πότε θα κτίζουμε έναν συμβατικό ανελεύθερο κόσμο για τα παιδιά μας;

Ως πότε θα περιμένουμε, θα υπομένουμε και θα ρίχνουμε στους άλλους την ευθύνη της ζωής μας;

Το ερώτημα είναι τι επιλέγει ο καθένας μας: Να ζει μια ελεύθερη Ζωή ή μια νεκρή Ζωή;

Εχθρός του θάρρους δεν είναι η δειλία αλλά το βόλεμα…

Τη Ζωή δεν την φτιάχνουμε με λέξεις τη φτιάχνουμε με πράξεις!!!

Κι αν κάτι σε κρατά και μένεις δέσμιος στις σκέψεις… και βολοδέρνεις μέσα στη κύματα της αναποφασιστικότητας, θυμήσου: 

Εχθρός του θάρρους δεν είναι η δειλία αλλά το βόλεμα…

Βόλεμα σε μια θέση, σε μια σχέση, σε μια κατάσταση, σε ένα ρόλο, σε ένα προσωπείο…

Και καθώς έχεις απλωθεί και σαν γάτα γουργουρίζεις στα παχιά μαξιλάρια της συνήθειας, νομίζοντας ότι οι μέρες σου θα κυλήσουν ήρεμα, ήσυχα, βολεμένα έρχεται ο μεγαλύτερος εχθρός του βολέματος, η Ζωή, για να σε ταρακουνήσει…. 

Κι αν είσαι τυχερός, αν δεν είσαι πολύ βολεμένος δηλαδή, θα έρθει με έναν ήπιο τρόπο… Θα τη δεις να σεργιανίζει δίπλα σου, αγκαλιά με μια οικονομική αναποδιά, με έναν χωρισμό, με μια συγκυρία που θα σε βγάλει από το βόλεμα…

Η Ηδονή της Γκρίνιας...

…Υπάρχει μια κοφτή και καθαρή, σαν όμορφος κρύσταλλος, κουβέντα του Αριστοτέλη, που συμβουλεύει: «Πίσω από κάθε πόνο σου, στέκει ένα λάθος σου». 

Και από την άλλη συμπληρωματικά, η καλοσυνάτη εξυπνάδα του Γέροντα Παϊσιου να λέει: «Να ζητάτε από τον Θεό, αφού εσείς έχετε εξαντλήσει το ανθρωπίνως δυνατό, για την υπόθεσή σας... Με λεβεντιά να πηγαίνετε στον Θεό, όχι σαν κλαψιάρηδες ζήτουλες».

Η θεωρία, πως η ζωή είναι μια ατέλειωτη, βασανιστική και ανερμήνευτη περιπέτεια, δεν είναι πάντα μια τίμια θεωρία... Έχω προσέξει, πως γύρω μου οι πιο γκρινιάρηδες είναι συνήθως, εκείνοι που έχουν τα περισσότερα αγαθά, τις μεγαλύτερες ευκολίες. 

Δεν υπάρχει συνταγή ή μέθοδος για την Αγάπη. Μαθαίνεις να αγαπάς αγαπώντας.

Είναι ΑΤΥΧΕΣ, αλλά είναι αλήθεια ότι ζούμε σε έναν κόσμο η κατακλύζεται από ανθρώπους κυνικούς και σκεπτικιστές. 
Πρόκειται για μια κατηγορία ατόμων που δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από το να προβάλλουν την ανειλικρίνεια και την ανεντιμότητά τους και είναι σίγουροι ότι αποτελούν κοινό χαρακτηριστικό όλων των ανθρώπων. 
Είναι πεπεισμένοι ότι κάθε πράξη καλοσύνης και αγάπης υποκρύπτει κάποια υστεροβουλία.

Δυστυχώς, πολλοί από εμάς έχουμε αναπτύξει ένα σκληρό εξωτερικό κέλυφος. Όταν κάποιος μας προσφέρει ένα τριαντάφυλλο και αμέσως μετά μας ζητήσει να κάνουμε μια δωρεά, είναι βέβαιο ότι στο μέλλον θα αντιμετωπίζουμε με αρκετή επιφύλαξη κάθε τέτοια πράξη αβροφροσύνης. Από εκείνη τη φορά και μετά, κάθε λουλούδι που θα μας προσφέρεται θα συνιστά λόγο καχυποψίας.

Η Αλλαγή χρειάζεται Θετική σκέψη και Συνειδητή Πράξη.

Πόσες φορές έχουμε ακούσει: Δεν είναι ζωή αυτή που ζω. Δεν αντέχω άλλο πόνο, δυστυχία, δεν αντέχω άλλη μιζέρια… 
Θέλω να αλλάξει η ζωή μου… Θέλω αγάπη, ελευθερία. Θέλω να πετάξω σαν πουλί σε έναν ελεύθερο ουρανό…

Και οι περισσότεροι από αυτούς που τα λένε αυτά μένουν προσκολλημένοι σε ότι τους απαγορεύει το “πέταγμα” και τους κρατά βαθιά δεμένους στη γη. Και συνεχίζουν να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, να σπέρνουν τους ίδιους σπόρους, να ποτίζουν τις ίδιες ιδέες, να βάζουν τις ίδιες ταμπέλες και να κατηγορούν όλους τους άλλους για ότι κι αν συμβαίνει περιμένοντας με αγωνία να βρεθεί κάποιος εκεί έξω που με έναν μαγικό τρόπο θα τους σώσει.

Πότε θα ξεριζώσεις τη δυστυχία από το μυαλό σου;

Η ζωή δεν είναι ένα καρουζέλ που όλο γυρνά και ξαναγυρνά και εσύ, κάθεσαι εκεί, ασυνείδητος και απλά στριφογυρνάς μαζί της…

Νομίζεις ότι είσαι μέρος της ζωής σου επειδή προσπαθείς; Επειδή κοπιάζεις; Επειδή τρέχεις να προλάβεις;

Τι όνομα έχεις δώσει εσύ στο καρουζέλ σου;

Δουλειά, οικογένεια, σχέση, ναρκωτικά, αλκοόλ, εμμονές, πρέπει…

Όλα αυτά σε οδηγούν στο λήθαργο…

Όλα νεκρώνουν τις αισθήσεις σου, το μυαλό σου, την καρδιά σου και χρειάζεσαι ενέσεις δυστυχίας και άγχους για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι κάτι κάνεις. Ότι κάπως ζεις…

Κανένας δεν σου απαγορεύει να είσαι ελεύθερος.

Osho: Είναι πολύ δύσκολο να βρεις έναν άνθρωπο που η καρδιά του να μη θέλει να πετάξει σαν πουλί στον ουρανό, που να μη θέλει να φτάσει στα πιο μακρινά αστέρια, αν και ταυτόχρονα γνωρίζει πόσο βαθιά είναι δεμένος με τη γη. 

Ο διχασμός του είναι ότι από τη μία είναι προσκολλημένος πάνω στη φυλακή του κι από την άλλη, αυτό που λαχταράει βαθιά μέσα του είναι η ελευθερία.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη αγωνία. 
Δεν μπορείς να αφήσεις όλα εκείνα που έχουν γίνει εμπόδια στη ζωή, επειδή αυτά τα ίδια είναι επίσης και οι χαρές σου. Έχεις προσκολληθεί πάνω σ' αυτά, επειδή κατά κάποιον τρόπο τρέφουν την περηφάνια σου. 

Δεν μπορείς να τα αφήσεις, μα δεν μπορείς ούτε και να ξεχάσεις ότι εσύ δεν ανήκεις σε αυτόν τον κόσμο, ότι το σπίτι σου πρέπει να βρίσκεται κάπου αλλού, επειδή στα όνειρά σου πετάς - συνεχώς πετάς σε μακρινούς τόπους.

Βίλχελμ Ράϊχ : Άκου ανθρωπάκο

Δεν έχεις κανένα αισθητήριο για να διακρίνεις τον πραγματικά μεγάλο άνθρωπο… Ο χαρακτήρας του, τα βάσανά του, η λαχτάρα του, η οργή του κι ο αγώνας του για σένα σου είναι άγνωστα.

Αγνοείς εντελώς πως υπάρχουν άντρες και γυναίκες που, από φύση τους, είναι ανίκανοι να σε καταπιέσουν και να σε εκμεταλλευτούν… άντρες και γυναίκες που θέλουν να είσαι ελεύθερος, πραγματικά κι αληθινά ελεύθερος.

Μα αντιπαθείς τούτους τους άντρες και τις γυναίκες, επειδή είναι έξω από τη φύση σου. Είναι απλοί και ειλικρινείς. Εκτιμούν την αλήθεια, όσο εκτιμάς εσύ την κομπίνα…

Βλέπουν μέσα σου σα να “σαι διάφανος, αλλά δε σε περιφρονούν. Θλίβονται για την κατάντια του ανθρώπου. Μα διαισθάνεσαι πως βλέπουν μέσα σου και νιώθεις να απειλείσαι…

Κουράστηκα πια από τη μίζερη δυστυχία μου

Πλέον δε μου κάνει εντύπωση και αίσθηση τίποτα. 
Η αθλιότητα δεν κατάφερε να με κερδίσει, να με λυγίσει, να με ρίξει. Το μόνο που κατάφερε είναι να με κάνει να υποτιμήσω την αξία της ζωής μου, αλλά αντίστοιχα να καταλάβω πόσο σημαντική είναι γενικότερα η ανθρώπινη ζωή. Να εκτιμήσω τι σημαίνει να έχεις μια ζωή και να την θέλεις. Μέσα από τη δική μου δυστυχία εκτίμησα αυτό που δεν έχω. Αυτό που πιθανόν να έχεις εσύ αλλά δεν το καταλαβαίνεις και πιθανόν να μην το σέβεσαι τόσο όσο του αξίζει.

Κουράστηκα πια, από τη μίζερη δυστυχία μου άρχισε να πονάει το κεφάλι μου. Κατάλαβες, διαπέρασε ο πόνος τον υμένα που διαχωρίζει την ψυχή με το σώμα και το μόλυνε και αυτό, πέρασε στο μυαλό μου και το καίει. Αλλά δε με τσάκισε, απλώς με έκανε απαθή, αναίσθητο, να δέχομαι τα πάντα χωρίς να με νοιάζει, χωρίς να τα σκέφτομαι, χωρίς να με πειράζει, σταμάτησα πλέον να παραπονιέμαι, να εύχομαι μη συμβεί κάτι, να ελπίζω ότι θα αλλάξει οτιδήποτε.