Υποκριτής ή “καλό παιδί”, ιδού η απορία

Έβαλες το πιο καλό σου χαμόγελο και περιφέρεσαι αυτάρεσκα. Κινείσαι ανάμεσά μας μαλακά, ήσυχα, σχεδόν διακριτικά, φροντίζοντας όμως να κάνεις αισθητή την παρουσία σου…

Γνέφεις συγκαταβατικά και συνεχίζεις να χαμογελάς…

Μην ανησυχείς λες, εγώ είμαι εδώ, άστο επάνω μου… Και μόλις περάσει λίγος καιρός και νιώσεις τον άλλον να χαλαρώνει, να εμπιστεύεται αρχίζεις τα: Αυτό να κάνεις… Αυτό που σου λέω εγώ… Εσύ δεν ξέρεις… 

Και σταδιακά παίρνεις τα ηνία, τον έλεγχο και αρχίζεις να διαφεντεύεις τις ζωές όλων των ανθρώπων γύρω σου χωρίς να χάσεις ούτε μια στιγμή το χαμόγελό σου… 

Εμένα όμως δεν με ξεγελάς! 

Δεν μπορεί να με ξεγελάσει αυτό το χαμόγελο και ξέρεις γιατί; Γιατί πάντα παραμένει ίδιο. Έχει πάντα το ίδιο μέγεθος, το ίδιο σχήμα…. Ούτε μεγαλώνει, ούτε μικραίνει… Δίνει πάντα το ίδιο χρώμα, τον ίδιο ήχο… 

Το χαμόγελο του “υποκριτή”. 

Πάντα το ίδιο. Δεν το αγγίζουν οι διαφορετικές στιγμές, τα διαφορετικά συναισθήματα, δεν ρέει με τη ζωή… Όλα ίδια, όλα με στόχο, με σκοπό την δύναμη, την κυριαρχία, τον έλεγχο… 

Δεν έχει καμιά σημασία για σένα αν ο άλλος είναι φίλος σου ή κάποιος ξένος. Δεν έχει καμιά σημασία αν είναι σύντροφος, γονιός, αδελφός ή το παιδί σου… Σημασία έχει μόνο η δύναμη, η εξουσία… Τρέφεσαι μέσα από τον χειρισμό και την καθοδήγηση. 

Χαμογελάς και βρίσκεις τα θύματά σου… τα κακόμοιρα τα θυματάκια σου… 

Στην αρχή νομίζουν ότι βρήκαν τον τέλειο άνθρωπο. Σε τρέφουν με το θαυμασμό και την “αφοσίωση” τους. Μετά αφήνονται στις οδηγίες σου. Δεν μπορεί, σκέφτονται, ένας τόσο καλός άνθρωπος μόνο το καλό μας θα θέλει… 

Και καθώς παραδίνονται στις οδηγίες σου, καθώς παραδίνουν σε σένα την ευθύνη του εαυτού τους δεν καταλαβαίνουν τα “κακόμοιρα” τα θυματάκια σου ότι ταυτόχρονα σου παραδίνουν και τη δύναμή τους. 

Την ανεξαρτησία τους… Την ελευθερία να είναι ο εαυτός τους και να κάνουν τις επιλογές τους. Να γουστάρουν όχι μόνο τα σωστά αλλά και τα λάθη τους. Να μαθαίνουν μέσα από κάθε διαδρομή μια καινούρια πτυχή του εαυτού τους και να μεστώνουν αγκαλιάζοντας την ψυχή τους. Αντίθετα παραδίνονται σε σένα και χωρίς να το καταλάβουν γίνονται η “τροφή” σου.

Τα ευνουχίζεις με το χαμόγελό σου…

Τους στερείς το μεγάλωμά τους, την ανάπτυξή τους απλά και μόνο για να μη δεις τη δική σου αδυναμία. Ρουφάς την ενέργειά τους αναζητώντας μέσα από την κυριαρχία την δύναμη και δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι μια ψευδαίσθηση.

Ο πραγματικά δυνατός μπορεί να ξεδιπλώνεται. Να δέχεται τις προκλήσεις της Ζωής. Να τολμά να τσαλακώνεται… Να μπορεί να γίνεται με την ίδια ευκολία το “καλό” και το “κακό” παιδί. Να μην τον ενδιαφέρει η εικόνα του, η γνώμη των άλλων… Να μη ζει ούτε για τους άλλους ούτε από τους άλλους…

Ο πραγματικά δυνατός δεν “δηλητηριάζει” κανέναν ούτε με το λόγο ούτε με το χαμόγελό του. Θεωρεί τη “Δηθενιά” αρρώστια και τη Δυστυχία την πιο ύπουλη ίωση που κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Όσο για τον έλεγχο τον έχει γραμμένο στα παλιά του τα παπούτσια. Περιδιαβαίνει στις στιγμές του  και απολαμβάνει τον εαυτό του.

Σέβεται το ίδιο την δύναμη και την αδυναμία του άλλου και πάντα του δίνει χώρο για να αναπτύξει τα ταλέντα του και την ομορφιά του. 

Βλέπω το χαμόγελό σου και λυπάμαι…

Οι μεγαλύτερες δολοφονίες δεν γίνονται με τα όπλα αλλά με αυτά τα κατασκευασμένα χαμόγελα που στοχεύουν την Ψυχή. 

Γι' αυτό, πάρε το κουβαδάκι σου μαζί και το χαμογελάκι σου και τραβήξου σ΄ άλλη παραλία… 

Εδώ συχνάζουν μόνο οι ελεύθερες ψυχές…

namaste

despoina palamari