Ποιος ορίζει το σωστό και το λάθος; Ποιος μπορεί να σου πει πως να ζήσεις την Ζωή σου;

Η αποδοχή και η επιδοκιμασία του εαυτού μας είναι το μαγικό κλειδί που ανοίγει την πόρτα για τις θετικές αλλαγές μας.

"Μα πώς θα αλλάξω αν δεν κάνω την αυτοκριτική μου"; σε άκουσα να λες.
Δεν χρειάζεσαι αυτοκριτική μάτια μου αλλά κατανόηση και αποδοχή. Χρειάζεσαι αυτοαγάπη...

Η αυτοκριτική δεν είναι παρά σκέψεις που ακολουθούν την παλιά τους τακτική. Μας έχουν υψώσει πολλές φορές το δάχτυλο, όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μας. Μας έχουν κρίνει, επικρίνει, τιμωρήσει και στο τέλος μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι μόνο αν συμμορφωνόμαστε και αν υψώνουμε και εμείς με τη σειρά μας το δάχτυλο στον εαυτό μας γινόμαστε καλοί άνθρωποι.

Και σε ρωτώ ποιος ορίζει το σωστό και το λάθος; Ποιος είναι ικανός να σου πει ποιο είναι το λάθος και το σωστό για σένα. Κανένας δεν φοράει τα δικά σου παπούτσια ούτε περπατάει στα δικα σου βήματα Κανένας δεν χρησιμοποιεί τα δικά σου φτερά για να πετάξει και κανένας δεν δονείται στους χτύπους της δικής σου καρδιάς...
Εγώ ένα πράγμα έμαθα περπατώντας στο μονοπάτι της ζωής μου. Αυτό που είναι σωστό φέρνει γαλήνη στο μυαλό και την καρδιά μου ενώ αντίθετα το λάθος μόνο αναστάτωση με πλημμυρίζει. Κι αν υψώσω το δάχτυλο φέρνω επιπλέον σύγχυση και αναστάτωση. Όταν κριτικάρω τον εαυτό μου και τον αρνούμαι φέρνω διάσπαση γιατί διαχωρίζω το σώμα, το μυαλό και την καρδιά μου. 

Ενώ αν αντικρύσω με ξεκάθαρο βλέμμα το τι έχει συμβεί,
Αν κατανοήσω τις πράξεις μου αλλά και τι με παρακίνησε σε αυτές,
Αν συγχωρήσω όχι μόνο τους άλλους αλλά και τον εαυτό μου για το δικό του μερίδιο ευθύνης,
Αν έχω το θάρρος να ζητήσω συγνώμη εκεί που νιώθω ότι έσφαλλα κι όλα αυτά χωρίς κρίσεις, επικρίσεις, με ηρεμία και πολλή αγάπη και αποδοχή, για ό,τι εχει συμβεί και για όσους εμπλέκονται σε κάθε γεγονός, τότε... 
Τότε μπορώ να έχω τη συνειδητότητα του ποιος/α είμαι και που θέλω να πάω. Τότε μπορώ να βαδίζω συνειδητά το μονοπάτι της ζωής μου νιώθοντας πληρότητα. 

Η αυτοκριτική και το υψωμένο δάχτυλο ενισχύουν το: Αξίζω; -Δεν αξίζω! 

Οι πεποιθήσεις και οι χτισμένες σκέψεις είναι η πιο σκληρή φυλακή και οδηγούν μόνο στην ανελευθερία. Ενώ η ελευθερία συμβαδίζει με την πληρότητα και η πληρότητα συμβαδίζει με την καλή υγεία. Και η καλή υγεία με την αγάπη για τον εαυτό μας. Και η αγάπη για τον εαυτό μας συμβαδίζει με την ευημερία, τη δημιουργική έκφραση, την αφθονία και την Αγάπη...

Αν θες να είσαι ένας άνθρωπος ολόκληρος, ένας άνθρωπος ελεύθερος τότε άρχισε αυτήν εδώ τη στιγμή αγαπώντας τον εαυτό σου. Κοιτάξου στον καθρέφτη και πες: "Σε Αγαπώ και σε αποδέχομαι οπως ακριβώς είσαι". 

Παρατήρησε πώς νιώθεις και πες το ξανά ! 
Ξανά και ξανά... Όσες φορές χρειαστεί... 
Συνέχισε και την επόμενη μέρα... 

Άρχισε να αγαπάς στην αρχή εκείνα τα στοιχεία που θεωρείς "καλά" και σιγά, σιγά προσέγγισε με αγάπη και εκείνα τα στοιχεία του χαρακτήρα σου που δεν τα αποδέχεσαι και τα καταχωνιάζεις στα υπόγεια της κοιλιάς σου. Εκείνα που ντρέπεσαι για την ύπαρξη τους. Είναι και αυτά όμορφα, έχουν την δική τους ξεχωριστή ομορφιά και το μόνο που χρειάζονται από εσένα είναι αποδοχή για να μπορέσουν να μετουσιωθούν.
Κι όταν αρχίζεις να αλλάζεις τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου, όταν αρχίζεις να υποδέχεσαι τη σκοτεινιά σου και να τη φωτίζεις τότε θα θυμώνεις, λιγότερο, θα επικρίνεις λιγότερο, θα κάνεις μαύρες και απαισιόδοξες σκέψεις λιγότερο, θα φοβάσαι λιγότερο και θα εμπιστεύεσαι και θα αγαπάς περισσότερο...

namaste
despoina palamari