Βαδιζοντας στο Αγνωστο...

Βιωματική εμπειρία

Η πρώτη φορά που βρέθηκα σε ομαδικό σεμινάριο αυτογνωσίας ήταν κυριολεκτικά πρωτόγνωρη εμπειρία. Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να σημειώσω ότι δεν ήξερα καν τι ήταν αυτό στο οποίο επρόκειτο να συμμετάσχω. Το μόνο που γνώριζα ήταν το θέμα του -«ο θυμός»- καθώς και οι οδηγίες της συντονίστριας: άνετα ρούχα (κατά προτίμηση αθλητική φόρμα), ένα δεύτερο μπλουζάκι, μια πετσέτα και ένα μπουκαλάκι με νερό, άν ήθελα. 

Με λίγα λόγια, το μόνο που ήξερα ήταν πως δεν θα είναι σίγουρα μία συγκέντρωση όπου οι συμμετέχοντες κάθονται και συζητούν ό,τι τους απασχολεί σχετικά με το θέμα του σεμιναρίου και ο συντονιστής απλώς καθοδηγεί τη συζήτηση.

Και είχα απόλυτο δίκο! Σεμινάριο που συντονίζει η Δέσποινα Παλαμάρη χωρίς κίνηση και ολοκληρωτική συμμετοχή του σώματος δε γίνεται! Γι’ αυτό και πάντα η αρχή είναι ένας κινητικός διαλογισμός, προσεκτικά επιλεγμένος, που ενεργοποιεί το σώμα και σταδιακά το ξεκλειδώνει.

Αυτό συνέβη και στο συγκεκριμένο σεμινάριο: η κίνηση, με τη βοήθεια της κατάλληλης μουσικής επένδυσης, άρχισε να απελευθερώνει τη συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια και τα μπλοκαρισμένα συναισθήματα και, πάνω απ’ όλα, άρχισε να βγάζει από το προσκήνιο το μυαλό και τη μεγάλη δύναμη που έχει πάνω στο σώμα και την ψυχή.

Στην πορεία του σεμιναρίου ασκήσεις ατομικές, σε ζευγάρια και ομαδικές, σχεδιασμένες με προσοχή και τοποθετημένες με τον κατάλληλο τρόπο η μία μετά την άλλη, βοήθησαν να εκτονωθεί ο θυμός που κουβαλούσε καθένας από μας. Παράλληλα μας δόθηκε η ευκαιρία να αναζητήσουμε, στο βάθος και στην έκταση που ήθελε και μπορούσε κάθε συμμετέχων, τις αιτίες που μας θυμώνουν και κυρίως τρόπους με τους οποίους μπορούμε αυτό το αρνητικό συναίσθημα να το μετασχηματίσουμε σε δημιουργία και όχι σε επιθετικότητα και βία.

Η  ιεράρχηση των ασκήσεων ήταν τέτοια ώστε την κλιμάκωση και κορύφωση της έντασης να ακολουθήσει η εκτόνωση και η μετατροπή της αρνητικής ενέργειας που είχε γεμίσει το χώρο (12 ή 14 άτομα, αν θυμάμαι καλά, είχαν βγάλει όλο τους το θυμό και την επιθετικότητα εκεί μέσα!) σε ανακούφιση, μοίρασμα και αγάπη. Και το εντυπωσιακό ήταν ότι όλοι φύγαμε προβληματισμένοι, καθένας για τους δικούς του λόγους, αλλά και με την αίσθηση ότι ένα μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω μας.

Ποιο ήταν το κέρδος για μένα; Κατά πρώτον, μου προκάλεσε κατάπληξη το γεγονός ότι οι ώρες του σεμιναρίου (πάνω από 5) πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Δεν μου ήταν εύκολο σε όλες του τις φάσεις και υπήρξαν στιγμές που κατέβαλα ειλικρινή προσπάθεια για να βγάλω το μυαλό μου απέξω και να μπω ολοκληρωτικά στη συγκεκριμένη κάθε φορά άσκηση. Παρ’ όλ’ αυτά, βγήκα από το χώρο του σεμιναρίου πολύ πιο ανάλαφρη (δεδομένου ότι πριν μπω στο σεμινάριο είχα έναν ανεκδιήγητο καυγά με τον αδερφό μου!). 

Επίσης, είχα πια τη βεβαιότητα ότι το μυαλό μου ευθύνεται για πολλά από τα προβλήματα της ζωής μου και πως ο μόνος τρόπος να αλλάξω τα πράγματα ήταν να δώσω περισσότερο χώρο στο σώμα και την ψυχή μου. Το πιο ενδιαφέρον όμως από όλα ήταν ότι από την επόμενη μέρα διαπίστωσα πως όσα συνέβησαν στο σεμινάριο δεν τελείωσαν με την ολοκλήρωσή του αλλά συνέχισαν να δουλεύουν μέσα μου με αποτέλεσμα αργά μα σταθερά να εμφανίζονται αλλαγές στη συμπεριφορά μου, στη συναναστροφή μου με άλλους ανθρώπους, στην καθημερινότητά μου! Γι’ αυτό και η απόφασή μου ήταν να συνεχίσω να παρακολουθώ τέτοια σεμινάρια, όπως και έκανα και εξακολουθώ να κάνω εδώ και τέσσερα χρόνια.

Άφησα για το τέλος, όχι γιατί υπολείπεται αλλά ως ουσιαστική κατακλείδα και επιστέγασμα όσων έχω βιώσει σε σεμινάρια, το ρόλο του συντονιστή. Όταν αντιμετωπίζει αυτό που κάνει με σοβαρότητα και σεβασμό προς την ψυχή όσων συμμετέχουν, τότε αποτελεί το μέσο που θα ανοίξει δρόμους στη ζωή όσων, φυσικά, θέλουν να τους ακολουθήσουν. Από το σχεδιασμό και το στήσιμο κάθε σεμιναρίου (ποιες ασκήσεις θα επιλέξει, με ποια σειρά, με ποια μουσική επένδυση, ποια θα είναι η διάρκεια κάθε μέρους, ποιος είναι ο κατάλληλος αριθμός συμμετεχόντων για κάθε τύπο σεμιναρίου κτλ.) έως την πραγματοποίησή του καταθέτει την ψυχή του. 

Η συμβολή του μάλιστα τη στιγμή του σεμιναρίου είναι καθοριστικής σημασίας. Βρίσκεται πάντα εκεί με αγάπη, με σθένος, με ενέργεια για να στηρίξει, να φροντίσει, να αγκαλιάσει αλλά και να κινητoποιήσει, να ξεσηκώσει, να βγάλει το καλύτερο από καθέναν μας –ακόμη κι αν αυτό, προς στιγμήν, φανεί σκληρό και δημιουργήσει την αίσθηση ότι δεν κατανοεί ή ότι είναι αυστηρός κριτής. Κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει: είναι εκεί με ψυχή και διάθεση πάντα να βοηθήσει. Και βοήθεια πολλές φορές σημαίνει να μας κάνει να δούμε την αλήθεια μας όσο κι αν αυτή πονάει.

Όταν λοιπόν ένας τέτοιος συντονιστής βρίσκεται στο δρόμο μας, το  καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι ...να τον εκμεταλλευτούμε! Και πάνω από όλα να τον ευχαριστήσουμε για όσα μας προσφέρει (όταν φυσικά είμαστε και εμείς έτοιμοι να τα αξιοποιήσουμε)

Σε ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου, Δέσποινα!

Γ. Μ