Αν πάρω χρώματα από την παλέτα της ομορφιάς για να ζωγραφίσω τον άνθρωπο, δεν θα αφήσω απέξω κανένα συναίσθημα και δεν θα παραλείψω κανένα ελάττωμα, καμιά αδυναμία…
Όλα έχουν γοητεία, ομορφιά και όλα μπορούν να γίνουν γόνιμα, μεταμορφωτικά, αρκεί καθημερινά να κοινωνούμε τη ΖΩΗ με την ΨΥΧΗ μας και να της επιτρέπουμε κάπου- κάπου να μας ψιθυρίζει…
despoina palamari
Πριν αρκετό καιρό, σε ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο Ηχοθεραπείας, ο δάσκαλός, μας ζήτησε να χωριστούμε σε ζευγάρια και καθώς ο ένας έκρουε τις ηχογαβάθες ο άλλος κλείνοντας τα μάτια, ένιωθε τι δεν του άρεσε στον εαυτό του και χρειαζόταν να το αλλάξει…
Η συγχρονικότητα τα έφερε έτσι ώστε να κάνω ζευγάρι με έναν αγαπημένο φίλο, που πια δεν βρίσκεται σε αυτή τη ζωή. Καθώς με τύλιγε ο ήχος από τις ηχογαβάθες, είδα τον εαυτό μου να κινείται στην καθημερινότητά του με πολύ μεγάλη ταχύτητα…
Σκεφτόμουν γρήγορα, αποφάσιζα γρήγορα, κινιόμουν γρήγορα… Οι στιγμές μου είχαν εκπληκτικές εναλλαγές και τα συναισθήματα μου… πως μπορούσαν τα συναισθήματα μου να αγγίξουν την καρδιά μου όταν έτρεχα κυριολεκτικά με τέτοιες ταχύτητες…
Όλα τα ήθελα… και τα ήθελα Χθες…
Έτρεχα να προλάβω… Να προλάβω τι; Το Χρόνο; Τη ΖΩΗ; ΕΜΕΝΑ; Ούτε εγώ η ίδια δεν ήξερα…
Είπα τότε: θέλω να μειώσω την ταχύτητά μου… να κινούμαι πιο αργά… να αισθάνομαι περισσότερο… να απολαμβάνω τις στιγμές μου… δεν χρειάζεται να αποφασίζω γρήγορα… ας αφήσω τα πράγματα, τις καταστάσεις να μου δείξουν… να με ωριμάσουν… διακρίνω μέσα στην ταχύτητα μου τον φόβο, τον έλεγχο… ας μάθω να εμπιστεύομαι τη ροή…
Όταν αλλάξαμε ρόλους στην άσκηση ο Φίλος μου είπε: Θέλω να σταματήσω να είμαι αργός, αναποφάσιστος, αναβλητικός… να μην τρελαίνω το μυαλό μου με σκέψεις, αναλύσεις, υπέρ και κατά… Θέλω να ζω τις στιγμές μου χωρίς να σκέφτομαι το αποτέλεσμα… χωρίς να αφήνω τον φόβο, τον έλεγχο να καθορίζουν τις στιγμές μου….
Μόλις τελείωσε το δεύτερο στάδιο της άσκησης κοιταχτήκαμε με μάτια δακρυσμένα. Το ελάττωμα του καθενός μας ήταν προτέρημα για τον άλλον…
Σε αυτή τη συνειδητοποίηση δεν χρειαζόταν λόγια…
Μόνο μια μεγάλη αγκαλιά γεμάτη Αποδοχή και Αγάπη.
Αποδοχή για την Ύπαρξη του άλλου, Αγάπη για τον εαυτό μας και Σεβασμό για τον Δάσκαλο που αντικρίζαμε ο καθένας ξεχωριστά, μέσα στα δακρυσμένα μάτια που μας κοίταζαν…
namaste
despoina palamari
