Σε κάθε άσκηση διαλογισμού φέρνουμε τον εαυτό μας

Ο καθένας μας προσεγγίζει την άσκηση του διαλογισμού έχοντας πίσω του τη δική του ξεχωριστή ιστορία. Φέρνουμε τα δικά μας προτερήματα και μειονεκτήματα. Φέρνουμε τον εαυτό μας. Και αυτό κατά ένα τρόπο αποτελεί το κλειδί του διαλογισμού, το να φέρνει κανείς αυτό που έχει τον εαυτό του.

Αλλά τι ακριβώς σημαίνει να φέρνουμε ολόκληρο τον εαυτό μας στο μαξιλάρι του διαλογισμού; 

Συχνά στη ζωή μας βρίσκουμε τον εαυτό μας να παίζει ένα ρόλο και να αποκαλύπτει μόνο ένα μέρος του εαυτού του. Στη δουλειά μπορεί να είμαστε ο υπεύθυνος εργαζόμενος, στο σπίτι ο στοργικός γονέας, με τους φίλους ο καλός ακροατής ή ο ευφυής συνομιλητής. Πολύ σπάνια βγάζουμε από πάνω μας κάποιο ρόλο. Όταν όμως καθόμαστε για να κάνουμε διαλογισμό έχουμε την ευκαιρία να τους αφήσουμε πίσω μας.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να βιώσουμε τον εαυτό μας, να αισθανθούμε αυτό που βρίσκεται ενώπιον μας. Επιτέλους, μπορούμε να ξεχάσουμε κάθε ιδέα ερμηνείας ενός κάποιου ρόλου. Μπορεί να νιώσουμε ότι δεν είμαστε ακριβώς η ενσάρκωση του πνευματικού τύπου ανθρώπου ή ότι δεν τα καταφέρνουμε και πολύ καλά με διαδικασίες όπως ο διαλογισμός. Δεν αγχωνόμαστε όμως για αυτό, απλά φέρνουμε στην άσκησή μας και αυτές τις σκέψεις!

Για τους περισσότερους από μας απαιτείται αρκετός χρόνος για να φέρουμε όλο μας τον εαυτό στο μαξιλάρι του διαλογισμού. Μερικές φορές είμαστε πολύ καλοί στο να φέρνουμε τις πλευρές του εαυτού μας που μας αρέσουν, ενώ κάποιες άλλες φορές απλά φέρνουμε εκείνες τις πλευρές που δε μας αρέσουν. 

Όλοι μας το κάνουμε αυτό και απαιτείται μια σταθερή αλλά αβίαστη επιμονή για να μαζέψουμε κάθε κομμάτι του εαυτού μας. Αλλά από τη στιγμή που είμαστε εκεί, συμπεριλαμβανομένων των μειονεκτημάτων και των προτερημάτων μας, θα συνειδητοποιήσουμε ότι διαθέτουμε απεριόριστα αποθέματα ενέργειας στη διάθεσή μας.

Μερικές φορές η προσπάθεια του διαλογισμού αποκαλείται «ιππεύοντας τον δράκο». Μπορεί να είναι τρομακτικό αλλά είναι και αναζωογονητικό. Αρχίζουμε να νιώθουμε περισσότερο ζωντανοί, περισσότερο ο εαυτός μας. Πρέπει όμως να μάθουμε το όνομα του δράκου, πρέπει δηλαδή να μάθουμε να κοιτάμε στις κρυφές πλευρές της ζωής μας για ν’ ανακαλύψουμε ότι η δύναμη του δράκου δε μας απειλεί, αλλά αντίθετα αποτελεί μια πηγή ενέργειας που λειτουργεί προς όφελός μας.

Ο αντικειμενικός σκοπός του κάθε διαλογιζόμενου ανθρώπου είναι να πάρει το νου του και να τον στρέψει στον νέο του έργο, το έργο του διαλογισμού. Για να το κάνει με επιτυχία και άνεση θα χρειαστεί να δει καθαρά το στόχο του και να αντιληφθεί σωστά τα αποτελέσματα που τελικά θα προκύψουν. Θα χρειαστεί μια σαφή διατύπωση των εφοδίων με τα οποία αναλαμβάνει την προσπάθειά του και μια εξίσου καθαρή εκτίμηση των ελλείψεων και των ελαττωμάτων του. 

Πρέπει να αποκτήσει μια άποψη, όσο το δυνατό πιο ισορροπημένη, για τον εαυτό του και τις περιστάσεις. Παράλληλα όμως, πρέπει να υπάρχει μια εξίσου ισορροπημένη αντίληψη του στόχου και μια κατανόηση του θαύματος των αντιλήψεων και των δώρων που θα γίνουν κτήμα του, όταν το ενδιαφέρον του μετατοπισθεί από τα πράγματα που τώρα απορροφούν την προσοχή του και τα συναισθήματά του, στις πιο εσωτερικές αξίες και πρότυπα.

Συνεπώς ο διαλογισμός είναι μια μεθοδική διαδικασία. Είναι ένα σύστημα πολυδοκιμασμένο και πολυχρησιμοποιημένο. Οι σημαντικές λέξεις εδώ είναι «η μεθοδική διαδικασία». Χωρίς αυτήν, δεν μπορούμε να περιμένουμε θετικά αποτελέσματα.

Η επιστήμη του Διαλογισμού, 
Χαρουτίν Τορκόμ Σαραϊνταριάν