Αν ήρθες σε αυτήν την ζωή μόνο για να μετρήσεις τα χρόνια σου και να ζήσεις μια ήσυχη και φρόνιμη ζωή δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα από τους γύρω σου…
Αν ήρθες σε αυτήν τη ζωή για να μετρήσεις τις στιγμές σου, για να μετρήσεις τις εκστατικές ανάσες σου τότε σίγουρα έχεις να φοβηθείς τον Εαυτό σου αν διάλεξες να ζεις μια πλαισιωμένη, μια φρόνιμη ζωή…
Γιατί πόσο ακόμα νομίζεις θα αντέξει να καταπίνει τα όχι σου, τα θέλω σου, τα όνειρά σου, την αλήθεια σου και να σκύβει το κεφάλι ή να βγάζει προς τα έξω ένα παγωμένο χαμόγελο που δεν ξεγελά κανέναν. Ούτε ακόμα κι εσένα τον ίδιο, κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια ανοχής.
Γιατί εσύ μπορεί να νομίζεις ότι έχεις κι άλλη αντοχή αλλά εκείνος δεν έχει άλλη ανοχή…
Κουράστηκε από τον ατελείωτο έλεγχο, από τις ψεύτικες εσωτερικές σου παρουσίες, από τις νοητικές σου παγίδες που στήνουν ξόβεργα στο γλυκό πουλί της ελευθερίας σου… Εκείνο που μπορεί να σε ταξιδέψει πίσω στο χρόνο και να σου υπενθυμίσει πως ένιωθες όταν "κύτταζες" αγέρωχα την ζωή.
Όταν ένιωθες τον αέρα της ελευθερίας να σου αναποδογυρίζει τα σπλάχνα και ακολουθούσες την πνοή του για να μην ζήσεις μια συμβατική και φρόνιμη ζωή…
Όταν δεν μετρούσαν τα ματωμένα γόνατα, τα ματωμένα όχι, γιατί δεν τους έδινες χώρο μέσα σου…
Όταν τολμούσες να φωνάξεις ΑΕΡΑ και να νιώθεις την καρδιά σου να ανατριχιάζει…
Τώρα πια δεν ματώνουν τα γόνατα σου, πώς να ματώσουν άλλωστε αφού περπατάς σκυφτά, αργά, κοντά στο χώμα για να μην διαταράξεις την ισορροπία κανενός ακόμα και αυτών που σε καταδικάζουν ερήμην σου σε μια ανούσια ζωή… Και γιατί να μην το κάνουν αναρωτιέμαι όταν εσύ τους το επιτρέπεις με την παγωμένη αδιαφορία που σε διακατέχει για την ζωή σου γενικά.
Και αν πιστεύεις ότι επειδή φοβάσαι, με αυτόν τον τρόπο προστατεύεσαι απλά ξεγελιέσαι ελπίζοντας να πάρεις άλλοθι μην τυχόν ξυπνήσει ο κλειδαμπαρωμένος εαυτός σου και ουρλιάξει ότι ΕΖΗΣΕΣ ΑΔΙΚΑ…
Γι' αυτό και δεν κοιτάζεις μέσα σου αλλά κοιτάζεις μόνο γύρω σου. Ασχολείσαι με το τί κάνει ο ένας κι ο άλλος. Φροντίζεις πάντα τα βήματά σου να είναι μικρά και οι επιλογές σου πάντα λογικές, υπό την σκιά των φόβων σου. Αποτάσσεσαι την ευθύνη ων πράξεων σου και τα λίγα παγοχαμόγελα που στολίζουν το πρόσωπό σου δεν φτάνουν για να ξυπνήσουν την ζωή μέσα σου…
Έχεις γαντΖωθεί στο έδαφος Άνθρωπε και δεν το ‘χεις καταλάβει…
Και μπορεί, τώρα πια να προσέχεις να μην ματώνουν τα γόνατά σου αλλά σίγουρα ματώνει η ψυχή σου. Κι αυτός ο επαναστάτης μέσα σου με κάθε ευκαιρία ουρλιάζει:
ΖΗΣΕ! ΖΗΣΕ γαμ@τη μου…
ΖΗΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΣΟΥ!!
ΖΗΣΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ!!!
ΖΗΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΝΗΚΕΙ!!!!
Ακόμα προβάλλεις δικαιολογίες;
Τι το κακό έχει η λογική; σε ακούω να λες. Και συνεχίζεις με διάφορα νόστιμα όπως:
Ο άνθρωπος δεν είναι πουλί, δεν έχει φτερά...
Η Ψύχη δεν ματώνει. Είναι το ιερό μέρος του εαυτού μας ανέγγιχτο απ’ ότι συμβαίνει…
Σιγά μην γίνω ελαφρόμυαλος!
Τι ξέρεις εσύ από επιβίωση και δυσκολία;
Τώρα πια είναι αργά!
Δικαιολογίες πολλές…
Το μυαλό μπορεί να γίνει πολύ γόνιμο για να αποφύγει το ξεβόλεμα. Να αποφύγει να κινηθεί προς αυτό που δεν γνωρίζει. Προς το άγνωστο. Όμως η χαρά σου, η αγάπη σου, η σχέση σου με τον εαυτό σου εξαρτάται από αυτό.
Κι αν δεν μπορείς να πιάσεις το ΝΟΗΜΑ τώρα, ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα το πιάσεις.
ΤΟ ΠΙΑΣΕΣ;
namaste
despoina palamari
κυττάζω: παλιά γραφή του κοιτάζω
Την χρησιμοποιώ όταν θέλω να δείξω πως βλέπω μέσα μου.
Όπως και το κύτταρο έχει Υ και δυο Τ
