Είχε κέφια ο θεός κι έφτιαξε τις Κυκλάδες
χορεύοντας στα κύματα λέγοντας μαντινάδες
Κι ο κόσμος όλος έβαλε το γέλιο ρεφενέ
όταν παντρεύτηκαν μαζί το άσπρο και το μπλε
Καμάρες και πλακόστρωτα αμέτρητα σοκάκια
πέτρινες βρύσες, σκαλιστές, μες τα στενά δρομάκια
Μάρμαρα και σκαλίσματα, ψηλοί περιστεριώνες
περίτεχνο το στόλισμα που στέκει στους αιώνες
Αέρας κι ανεμόμυλοι άγρια είν’ η φύση
ρακόμελα και τσικουδιά σε μεθυσμένη δύση
Άγια ηλιοβασιλέματα και κόκκινο το φως τους
εκεί που συναντιούνται η γη και ουρανός τους
Τ Η Ν Ο Σ
Μερικές φορές το μυαλό αφήνει το σώμα και ταξιδεύει.
Εκεί που δεν υπάρχει ο χρόνος...
Εκεί που μυρίζει θάλασσα και ουρανός....
Εκεί που σκιρτάει η καρδιά και χαμογελά η ψυχή....
Αφιερωμένο σε κείνες τις στιγμές...
Σε κείνους τους ανθρώπους....
namaste
despoina palamari
