Όταν ξεκίνησα να λέω ΟΧΙ!!!

 Με μεγάλωσαν για να υπηρετώ.

Υπήρξα ένα παιδί που είχα την ανάγκη να με αναγνωρίζουν, να με επαινούν. Διψούσα για τον έπαινο, διψούσα για κείνο το μπράβο μα αντι γιαυτού εισέπραττα πάντα μια αντίδραση συνυφασμένη με το ποτέ δεν είναι αρκετά τα όσα κάνεις, πάντα χρειάζεται να κάνεις περισσότερα.

Στα πόσα περισσότερα βαφτίζεσαι όμως «καλό παιδί»;

Στο άπειρο! Ναι, δεν υπάρχει όριο στο περισσότερο ούτε στο λιγότερο όταν πρόκειται για το μεγάλωμα ενός παιδιού υπηρέτη.

Και έτσι περνούσαν τα χρόνια και εγώ προσπαθούσα να γίνομαι ολοένα και πιο «καλό» παιδί.

Προσπαθούσα να φροντίζω τους άλλους, να είμαι τέλειος μαθητής, να είμαι υπάκουος, ευγενικός, δεκτικός, πρόθυμος, καλόβουλος. Έγινα ένας υπέροχος υπηρέτης και εισέπραττα ευχαρίστηση όταν έβλεπα τους άλλους να με ευχαριστούν. Αισθανόμουν σημαντικός.

Όταν, ωστόσο, δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στις προσδοκίες των άλλων ένιωθα τρομερή ματαίωση και αυτή η ματαίωση με ισοπέδωνε! Με λίγα λόγια ένιωθα καλά μόνο όταν οι άλλοι με αναγνώριζαν ως «καλόν».

Μεγαλώνοντας ένιωθα ψυχικά εξουθενωμένος καθότι μόνο έδινα. Δεν έπαιρνα τίποτα. Ποτέ δεν ένιωσα πως θα μπορούσε κάποιος να υπηρετεί τις ανάγκες μου όπως μπορούσα εγώ να υπηρετώ τις ανάγκες των άλλων.

Άδειαζα.

Εκείνη την στιγμή του μεγάλου αδειάσματος κοίταξα μέσα μου και βρήκα εκείνο το φοβισμένο παιδί που έψαχνε εναγωνίως ένα μπράβο. Καθόταν κουλουριασμένο μόνο και αβοήθητο σε μια γωνίτσα και προσπαθούσε να τα κάνει όλα να μοιάζουν τέλεια.

Ύστερα κρυβόταν πίσω από τις κουρτίνες για να κρυφακούσει τις αντιδράσεις των γονιών του. Κάποιες φορές τους άκουγε να λένε τόσο θετικά πράγματα γι’αυτόν. Άλλες φορές πάλι δεν έλεγαν τίποτα.

Ποτέ όμως δεν του είπαν στα φανερά αυτά που έλεγαν μεταξύ τους γι’αυτόν στα κρυφά! Εκείνο το μικρό παιδί το λυπήθηκα και αποφάσισα εκείνη ακριβώς την στιγμή να γίνω εγώ ο «γονιός» μου. Με πήρα από το χέρι και μου είπα «Σε θαυμάζω, μπορείς να κάνεις υπέροχα πράγματα και σ' αγαπώ!»

Για να μου μείνει ενέργεια για να δώσω σε μένα έπρεπε να λιγοστέψω την ενέργεια που ξόδευα για τους άλλους.

Έτσι ξεκίνησα να μοιράζω όχι! Να λέω ΟΧΙ!

Να δέχομαι τις ματαιώσεις όχι σαν αποτυχίες.

Να δέχομαι την κατάκριση τους χωρίς να με δηλητηριάζει. Να καταλάβω πως δεν μπορώ να αρέσω σε όλους! Και αυτό είναι εντάξει! 

Να συνειδητοποιήσω πώς όσο καλό παιδί και να είμαι ποτέ δεν θα είναι αρκετό για όλους.

Να μην ακολουθώ -πάντα- τους ψυχαναγκαστικά στείρους κανόνες του συστήματος. 

Να μην αφήνω κανέναν τοξικό να δηλητηριάζει τον πολύτιμο εαυτό μου.

Σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε!

Είναι υπέροχο να καταλαβαίνεις τον εαυτό σου! Να έχεις συναισθηματική επίγνωση επειδή μπορείς.

Της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου.

Πηγή: http://writersgang.com/





ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΤΟ:
https://pulseoflove.blogspot.com/2018/11/blog-post_2.html#more