Κουράστηκα πια από τη μίζερη δυστυχία μου

Πλέον δε μου κάνει εντύπωση και αίσθηση τίποτα. 
Η αθλιότητα δεν κατάφερε να με κερδίσει, να με λυγίσει, να με ρίξει. Το μόνο που κατάφερε είναι να με κάνει να υποτιμήσω την αξία της ζωής μου, αλλά αντίστοιχα να καταλάβω πόσο σημαντική είναι γενικότερα η ανθρώπινη ζωή. Να εκτιμήσω τι σημαίνει να έχεις μια ζωή και να την θέλεις. Μέσα από τη δική μου δυστυχία εκτίμησα αυτό που δεν έχω. Αυτό που πιθανόν να έχεις εσύ αλλά δεν το καταλαβαίνεις και πιθανόν να μην το σέβεσαι τόσο όσο του αξίζει.

Κουράστηκα πια, από τη μίζερη δυστυχία μου άρχισε να πονάει το κεφάλι μου. Κατάλαβες, διαπέρασε ο πόνος τον υμένα που διαχωρίζει την ψυχή με το σώμα και το μόλυνε και αυτό, πέρασε στο μυαλό μου και το καίει. Αλλά δε με τσάκισε, απλώς με έκανε απαθή, αναίσθητο, να δέχομαι τα πάντα χωρίς να με νοιάζει, χωρίς να τα σκέφτομαι, χωρίς να με πειράζει, σταμάτησα πλέον να παραπονιέμαι, να εύχομαι μη συμβεί κάτι, να ελπίζω ότι θα αλλάξει οτιδήποτε.

Είμαι σε μια κατάσταση σα ναρκωμένος που δέχομαι ό,τι μου φέρει ο αέρας που αναπνέω για να κυλίσει στο αίμα μου. 'Ο,τι και να έρθει δε με νοιάζει, ειλικρινά. Είμαι σίγουρος γι' (χυτό που θα μου συμβεί όσο απίθανο και αν είναι, δεν το (σκέφτομαι πια ούτε και νευριάζω, μόνο απαντώ για πλάκα στον εαυτό μου, «το περίμενα ότι θα γίνει έτσι, αφού είμαι εγώ!»

Άλλωστε το είπαμε και νωρίτερα, δεν ελπίζω και δεν περιμένω τίποτα, η ελπίδα μόνο απογοήτευση θα φέρει και η αναμονή κατάρρευση. Αν ήταν δώρα και αρετές, απλώς δεν θα υπήρχαν. Σκεπτόμενος μηδενιστικά ξέρω ότι μόνος μου ορίζω αυτό που αξίζει. Γνωρίζω ότι το μόνο που μπορώ να περιμένω και για το μόνο που αξίζει να ελπίζω είναι ό,τι περνά αποκλειστικά από εμένα. Όλα τα άλλα δεν υπάρχουν. Αν έρθει να με βρει οτιδήποτε εννοείται ότι είναι καλοδεχούμενο, δεν είναι όμως κάτι που θα το περιμένω και θα σε συμβούλευα να κάνεις το ίδιο.

Θέλω να σου μιλήσω αλλά δεν έχω τι να πω, θέλω να σου πω αλλά δεν έχω για τι να μιλήσω. Ούτε αίτια ούτε λόγο. Είπα για μια φορά να ζήσω, να πάω κόντρα στον άνεμο μια απειροελάχιστη ρωγμή στο χωροχρονικό συνεχές και ξαναείδα το φως που έλειπε από τα ατροφικά μου μάτια, η ψυχή μου γέμισε χρώματα και το δέρμα μου απέκτησε δομή...

Αχ αυτή η στιγμή...

Ευτυχώς μπορώ να την περιγράψω γιατί ήμουν μάρτυράς της. Ήταν η απάντηση στα χρόνια απραξίας που δικαιώνουν τον αγώνα για επιβίωση στη φυλακή της μέρας. Η επιβράβευση που δεν κατέρρευσα στα χτυπήματά  του/της, που έρχονταν με περιοδική σειρά προσπαθώντας να με αποτελειώσουν στοιχηματίζοντας ποιος θα επιφέρει το τελικό χτύπημα. Αντέχω... Απλώς με κάνουν σκληρότερο.

Έζησα τη στιγμή στο ακέραιο καθώς δε γνώριζα πότε το σάπιο μέλλον μου θα ξαναέστελνε σε εμένα, τον μικρό χαμένο εραστή, μια τέτοιαν αναπάντεχη διακοπή από την, δε θα χαρακτηρίσω την ποιότητά της, βαρετή και μονότονη πραγματικότητά μου. Αλλά μην είμαι αχάριστος ούτε και πλεονέκτης: Φτάνει, έζησα αυτό που μου αναλογούσε, άλλος τώρα έχει σειρά, ο επόμενος «εγώ».

Ελπίζω να μην υπάρχουν πολλοί σαν εμένα ώστε η σειρά μου να ξαναέρθει γρήγορα, αλλά ακόμη και εάν υπάρχουν, ελπίζω να μην τα καταφέρουν και να πεθάνουν προκειμένου να λιγοστεύουν αυτοί που καθυστερούν την «στιγμή» να επανέλθει στην αρχή της ακολουθίας των μίζερων πλέον εραστών και να με ξανασυναντήσει στην πορεία του απείρου...

Ανώνυμος Ξένος

"διόρθωση"