Δεν είναι για τους δειλούς ο φόβος, επιτρέψτε του να υπάρχει!

Κοιτάξτε τον παραλογισμό των ερωτήσεων που κάνουν οι άνθρωποι: Πώς να αγαπήσω, πώς να χορέψω, πώς να διαλογιστώ; Πώς να ζήσω; 

Παράλογες ερωτήσεις, αλλά δείχνουν τη φτώχια, την εσωτερική φτώχια του ανθρώπου. Ανέβαλε τα πάντα και σιγά-σιγά λησμόνησε.

Κάθε παιδί γνωρίζει πώς ν’ αγαπά, και κάθε παιδί γνωρίζει να χορεύει, και κάθε παιδί γνωρίζει πώς να ζει. Κάθε παιδί έρχεται στον κόσμο αυτόν πλήρες, με όλα πάνω του έτοιμα. Απλώς πρέπει ν’ αρχίσει να ζει.

Το έχετε παρατηρήσει; 

Εάν κλαίτε και ένα μικρό παιδί σας πα­ρακολουθεί, θα σας πλησιάσει. Δεν μπορεί να πει πολλά, δεν μπο­ρεί να σας πείσει να σταματήσετε να κλαίτε, αλλά θα βάλει το χέρι του στο χέρι σας. Έχετε αισθανθεί το άγγιγμα;


Κανείς δεν θα σας ακουμπήσει ποτέ έτσι όπως μπορεί να ακουμπήσει ένα παιδί - γνωρίζει πώς ν’ ακουμπά. Αργότερα, οι άνθρωποι απλώς παγώ­νουν, σκληραίνουν. Αγγίζουν, αλλά τίποτε δεν ρέει από τα χέρια τους. Όταν σας αγγίζει ένα παιδί -με την τρυφερότητά του, την απαλότητά του, το μήνυμα- σας μεταφέρει ολόκληρη την ύπαρξή του μέσ’ απ’ αυτό.

Όλοι γεννιούνται με όλα όσα χρειάζονται για να ζήσουν. Και όσο περισσότερο ζείτε τόσο πιο ικανοί γίνεστε για την ζωή. Αυτή είναι η ανταμοιβή. Όσο λιγότερο ζείτε, τόσο λιγότερο ικανοί γί­νεστε. Αυτή είναι η τιμωρία.

Η ολότητα που πρέπει ν’ αναζητήσετε υπάρχει μέσα σας. Θα πρέπει να παρατηρείτε την ζωή σας από τη μια στιγμή στην επόμενη, και να πετάξετε όλα όσα φαίνονται προσωρινά, αποσπα­σματικά. Μπορεί να σας ενθουσιάζουν, αλλά στο τέλος είναι μά­ταια. Πετάξτε τα! Κοιτάξτε βαθιά εκείνες τις στιγμές που μπορεί να μην σας ενθουσιάζουν τόσο πολύ. Το αιώνιο δεν μπορεί να ενθουσιάζει πολύ, επειδή αυτό που θα πρέπει να υπάρχει για πάντα θα πρέπει να είναι πολύ σιωπηλό, ειρηνικό. Ευδαιμονικό, φυσικά, αλλά δεν ενθουσιάζει. Βαθιά ευδαιμονικό, αλλά χωρίς φασαρία γύρω του. Περισσότερο σαν μια σιωπή παρά σαν ήχος. Θα πρέπει να αναπτυχθείτε μέσα στη συνειδητότητα για να μπορέσετε να απαλλαγείτε από τα περιττά στοιχεία.

Ο φόβος είναι μέρος της ευφυΐας σας· δεν είναι κάτι κακό. Ο φόβος απλώς δείχνει ότι υπάρχει θάνατος, και εμείς, τα ανθρώπινα πλά­σματα, είμαστε εδώ μόνο για μερικά λεπτά. Αυτό το ρίγος λέει ότι δεν θα είμαστε εδώ για πάντα, δεν είμαστε εδώ αιώνια, μερικές ημέρες ακόμη, και θα έχετε φύγει.

Στην πραγματικότητα λόγω του φόβου του θανάτου τα ανθρώ­πινα πλάσματα αναζητούν σε βάθος τι σημαίνει η θρησκευτικό­τητα· διαφορετικά δεν θα είχε κανένα νόημα. Κανένα ζώο δεν είναι θρησκευόμενο, επειδή κανένα ζώο δεν ζει στον φόβο. Κανένα ζώο δεν μπορεί να είναι θρησκευόμενο, επειδή κανένα ζώο δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τον θάνατο. 
Τα ανθρώπινα πλάσματα έχουν συνείδηση του θανάτου. Κάθε λεπτό ο θάνατος είναι εκεί, σας πε­ριβάλλει από παντού - οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να φύγετε. Αυ­τό σας δίνει ένα ρίγος. Γιατί να αισθάνεστε αμηχανία, ριγήστε! Αλλά και πάλι το εγώ λέει, ‘Όχι - εσύ, φοβάσαι; Όχι, αυτό δεν είναι για εσένα, αυτά είναι για τους δειλούς. Εσύ είσαι γενναίος”.

Δεν είναι για τους δειλούς ο φόβος, επιτρέψτε του να υπάρχει: επιτρέψτε τον φόβο. Μόνο ένα πράγμα θα πρέπει να γίνει κατα­νοητό, και αυτό είναι το τι αισθάνεστε όταν επιτρέπετε στον φόβο να εκδηλωθεί και τρέμετε. Παρατηρήστε τον, απολαύστε τον. 

Με αυτήν την παρατήρηση θα μπορέσετε να τον υπερβείτε. Θα δείτε το σώμα να τρέμει, θα δείτε τον νου να τρέμει, αλλά θα καταλήξετε να αισθάνεστε ένα σημείο μέσα σας, ένα βαθύ κέντρο, που παρα­μένει ανεπηρέαστο. Η καταιγίδα περνάει, αλλά κάπου βαθιά μέσα σας υπάρχει ένα κέντρο που είναι ανέγγιχτο, το κέντρο του κυ­κλώνα.

Επιτρέψτε στον φόβο να εκδηλωθεί, μην τον παλεύετε. Παρα­τηρήστε αυτό που συμβαίνει. Συνεχίστε να παρατηρείτε. Καθώς το μάτι σας που παρατηρεί γίνεται όλο και πιο διεισδυτικό και έντονο, το σώμα θα τρέμει, ο νους θα τρέμει, αλλά βαθιά μέσα σας θα υπάρχει μια συνείδηση που είναι απλώς ένας μάρτυρας, που απλώς παρατηρεί. Παραμένει ανέγγιχτη, όπως ένα λουλούδι λωτού στο νερό. Μόνο όταν φθάσετε σ’ αυτή τη συνειδητοποίηση, μόνον τότε θα φθάσετε στην αφοβία.

Αλλά αυτή η αφοβία δεν είναι έλλειψη φόβου, αυτή η αφοβία δεν είναι γενναιότητα. Αυτή η αφοβία είναι μια συνειδητοποίηση ότι είστε δύο πράγματα: ένα μέρος σας θα πεθάνει, και ένα μέρος σας είναι αιώνιο. Εκείνο το κομμάτι που θα πεθάνει θα παραμείνει πάντοτε φοβισμένο, και για το κομμάτι που δεν θα πεθάνει, που είναι αθάνατο, δεν υπάρχει λόγος φόβου. Τότε επικρατεί μια βαθιά αρμονία. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον φόβο για διαλογισμό. Χρησιμοποιήστε όλα όσα έχετε για διαλογισμό για να πάτε πιο πέρα.

OSHO

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ