Πόσες φορές έχουμε αφήσει τα δάκρυα να κυλήσουν από τα μάτια μας και αυτό που έχουμε συναντήσει είναι αμφισβήτηση, θυμό, υπεκφυγή, απαίτηση, έλλειψη αποδοχής, ανάλυση και λύσεις που δεν είναι καθόλου μα καθόλου κατάλληλες για μας....
Μυαλουδίλα και μόνο μυαλουδίλα....
Και η ενσυναίσθηση, η κατανόηση παγωμένες κάπου εκεί στην άκρη του μυαλού ή ακόμα καταχωνιασμένες στο μπαούλο της ανυπαρξίας...
Πόσες φορές θέλουμε απλά να κλάψουμε χωρίς να χρειαστεί να τους μιλήσουμε και αυτό το απλό «τι συμβαίνει;» που ξεστομίζουν μας βάζει στο μυαλό μας και μας κάνει να εκλογικεύσουμε αυτό που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή για να τους το επικοινωνήσουμε.
Πόσο πιο ανακουφιστικό θα ήταν να μας επιτρέψουν πρώτα να εκφράσουμε το συναίσθημα μας και μετά χωρίς γιατί και πως, με μια απλή διατύπωση του τύπου «είσαι λυπημένος!» να μας αφήσουν να επικοινωνήσουμε με τον δικό μας τρόπο, αυτό που μας συμβαίνει και μας μπολοκάρει.
Όμως πώς να συμβεί αυτό όταν οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να ακούνε αλλά βιάζονται να δώσουν λύσεις και να βοηθήσουν για να μην αντιμετωπίσουν εκείνο το τρομερό συναίσθημα της αδυναμίας. Όταν μιλάμε για το πώς αισθανόμαστε έχουμε την ανάγκη ο άλλος να στέκεται δίπλα μας με ένα τρόπο που θα μας κάνει να νιώσουμε ότι είναι παρών, ότι μας κοιτάει στα μάτια και μας ακούει, ότι μας καταλαβαίνει και έτσι σιγά, σιγά να οδηγηθούμε στο να ξεφορτωθούμε το ασήκωτο βάρος που μας έχει προκαλέσει η συναισθηματική μας κατάσταση, βλέποντας καθαρότερα αυτό που συμβαίνει μέσα μας ώστε να οδηγηθούμε, εμείς οι ίδιοι, στο να βρούμε τις λύσεις που μας ταιριάζουν...
Τι συμβαίνει;
Τι σου λείπει πιο πολύ;
Τι σε απασχολεί περισσότερο;
Τι έχεις περισσότερο ανάγκη;
Τι φοβάσαι πιο πολύ;
Γιατί αυτές είναι οι φράσεις –κλειδιά που μπορούν να μας ξεκλειδώσουν και να μας ελευθερώσουν. Και αργότερα όταν έχουμε ποια εκφραστεί να έρθει σαν χάδι στα αυτιά μας το:
Πως μπορώ να σε βοηθήσω;
Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας από εμάς πάντα μπαίνει στον πειρασμό να προβάλλει τις εμπειρίες του και τα βιώματα του πάνω στην εμπειρία του άλλου. Όμως κάθε άνθρωπος έχει διαφορετική άποψη για το τι είναι καλό και τι κακό και οφείλει να αποφασίζει μόνος του για την ζωή του. Οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματα μας ώστε να μπορέσουμε κάποια στιγμή να σεβαστούμε την ιδιαιτερότητα αλλά και τον δρόμο του άλλου δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο σεβασμό στην ίδια την Ύπαρξη.
Ο Ευριπίδης είχε πει: «Μίλησε αν οι λέξεις είναι πιο δυνατές από τη σιωπή, αλλιώς σώπασε...»
Αν μπορεί κάποιος να μείνει στη σιωπή ακούγοντας, χωρίς να στέκεται επιφανειακά σε μια κατάσταση τότε δείχνει σεβασμό όχι μόνο σε αυτόν που του ανοίγει την καρδιά του, αλλά και στο συναίσθημα που έχει γεννηθεί μέσα του. Αντίθετα από ότι πιστεύουμε αυτό που έχει πραγματική σημασία δεν είναι τα γεγονότα αλλά τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα μας εξαιτίας τους.
Αυτός είναι ο τρόπος για να εκδηλώνεται η ψυχή μας...
namaste
despoina palamari
