Πως καταλαβαίνουμε ότι λειτουργούμε με υγιή τρόπο στις σχέσεις μας;
Καθένας μας έχει μάθει στο δικό του μοντέλο αγάπης. Αν, για παράδειγμα, νιώσαμε επίκριση, ονομάζουμε αγάπη την επίκριση. Είτε επικρίνουμε είτε κάνουμε τον άλλον να μας επικρίνει, χωρίς να το συνειδητοποιούμε.
Αν νιώθαμε ότι δεν μας άκουγαν, είτε δεν ακούμε το πραγματικό αίτημα του άλλου, είτε όπου δεν ακουγόμαστε προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλον, είτε τους κάνουμε να μην ακούνε μεταφέροντας άλλα μηνύματα από αυτό που πραγματικά θέλουμε να πούμε.
Αν αισθανθήκαμε ότι δεν εκτιμηθήκαμε αρκετά, είτε υποτιμάμε με διάφορους τρόπους, είτε νιώθουμε υπερδιέγερση στην υποτίμηση και το χαρακτηρίζουμε πάθος, είτε υποτιμάμε το ενδιαφέρον που δεν εκδηλώνεται με ένταση, αλλά με έμπρακτο ενδιαφέρον για αυτό που είμαστε.
Αν αισθανθήκαμε αδιαφορία, είτε αδιαφορούμε είτε εξιδανικεύουμε την αδιαφορία είτε με την συμπεριφορά μας την προκαλούμε. Και ο άλλος άνθρωπος, φυσικά, έχει το δικό του μοντέλο αγάπης, που μπορεί να είναι η απόρριψη, η απαξίωση, η απουσία κ.α. Οπότε φέρεται και εκείνος με τον τρόπο που γνωρίζει, νοηματοδοτώντας τον ως αγάπη.
Αγαπάμε όπως αγαπηθήκαμε από ανθρώπους με δυσκολίες, αδυναμίες και έλλειψη γνώσης. Και φυσικά αυτό γίνεται χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Όσο κι αν λέμε ότι αγαπάμε, κουβαλάμε τις αποσκευές μας και αυτές δεν έχουν πάντα αγαπητικά στοιχεία.
Αδειάζουμε, δηλαδή, υποσυνείδητα το επώδυνό μας συναίσθημα στον άλλον, κάνοντας τον να αισθανθεί όπως αισθανθήκαμε στο παρελθόν, όπως το μικρό παιδί που αντιδρά και θυμώνει με τον συμμαθητή του, απαιτώντας να τον καταλάβει και να τον δικαιολογήσει, γιατί στο σπίτι μάλωσε με τον γονιό του.
Όσο πιο συνειδητοποιημένοι είμαστε, αναγνωρίζουμε ότι ο τρόπος που αγαπάμε μπορεί να πληγώνει, όπως πληγωθήκαμε στο παρελθόν. Αλλάζοντας τις εγγραφές μας, σεβόμαστε αυτό που είμαστε. Επιδιώκουμε την αρμονία στις επιλογές και στις συνδέσεις μας.
Στην πορεία της ζωής μας εκπληρώνουμε αυτό που είμαστε. Ωριμάζουμε, αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, επωμιζόμαστε τις συνέπειες των επιλογών μας. Εκτιμάμε κάθε άνθρωπο στη ζωή μας, την οικογένειά μας, τους φίλους μας, κάθε επιλογή μας όπου αυτό που θέλουμε για τον εαυτό μας το συζητάμε, το βελτιώνουμε, το εξυγιαίνουμε, ωριμάζουμε στη σύνδεση στις σχέσεις μας. Προσεγγίζουμε με κατανόηση και καλοπροαίρετη διάθεση.
Όσο περισσότερη αποδοχή νιώθουμε για τον εαυτό μας, αγκαλιάζουμε τον άλλον άνθρωπο και συζητάμε τη συμπεριφορά του, κάτι που κάνει και τους δυο μας να αισθανόμαστε καλά.
Νιώθοντας ευγνωμοσύνη στις σχέσεις μας, μπαίνουμε στη διαδικασία εκμάθησης μιας νέας προσέγγισης, που είναι η προσέγγιση που χρειαζόμαστε για νιώθουμε ισότιμα στις σχέσεις μας. Μια προσέγγιση όπου τα όρια εκτιμώνται κι οι αλήθειες εξελίσσουν, όπου αλληλεπιδρώντας ωφελούμαστε από τη διαφορετικότητά εκείνη που φέρνει αρμονία στο είναι μας, αρμονία στη ζωή μας.
Αγγελική Μπολουδάκη
