Έχω μεγαλώσει σε έναν κόσμο που λέει ιστορίες για το πώς η ηλικία ισοδυναμεί με το πώς κυλά ο χρόνος, πως αποδυναμώνεσαι, πως εξαρτάσαι, πως γίνεσαι μοναχικός και απομονώνεσαι, πως γίνεσαι εύθραυστη, πως γίνεσαι λιγότερο...
Λιγότερο όμορφη, λιγότερο χρήσιμη, με λιγότερη δύναμη…
Αυτό πάντα με βάραινε, το ένιωθα αναληθές κάτι σαν ατίμωση, όχι μόνο των πρεσβυτέρων μας, αλλά και της ίδιας της ζωής. Με κάποιο τρόπο δεν μπορούσα να καταλάβω πώς μπορούμε να αποστασιοποιηθούμε από τους μεγαλύτερους μας, πώς μπορούμε να φοβόμαστε να γεράσουμε κι εμείς τόσο πολύ.
Το 2020 ακουσα να λένε αυτές τις ιστορίες πιο δυνατά από ποτέ...
Δηλώνουν ότι οι πρεσβύτεροι του κόσμου μας είναι ′′αδύναμοι και εύθραυστοι′′
Δηλώνουν ότι οι πρεσβύτεροι του κόσμου μας είναι ′′αδύναμοι και εύθραυστοι′′
Αφήνοντάς τους μόνους δείχνουμε ότι ′′αγάπη′′ σημαίνει να φοβάσαι τον θάνατο, να φοβάσαι την απώλεια, να φοβάσαι τη ζωή...
Τους απομονώνουμε δηλώνοντας ότι είναι για το ′′καλό′′ τους
Αλλά είναι για το καλό τους?
Ή μήπως εξυπηρετεί τον δικό μας φόβο;
Γιατί το μόνο που ακούω και βλέπω, είναι ο φόβος του κόσμου μεταμφιεσμένος σε ′′αγάπη′′
Μήπως θέλουμε απεγνωσμένα να αποφύγουμε να αντιμετωπίσουμε το πιο ισχυρό μάθημα της ζωής;
Γιατί η σοφία που κρατούν οι πρεσβύτεροι μας, έχει τη δύναμη να μας αλλάξει και να μας προσκαλέσει ξανά στη ζωή!!!
Βλέπετε...
Καταλαβαίνω τώρα τι κρατά τον κόσμο αποστασιοποιημένο από τους μεγαλύτερους!
Δεν είναι η αντανάκλασή τους για τον θάνατο, είναι η αντανάκλασή τους για το πώς ο χρόνος μας εδώ είναι περιορισμένος και μας φέρνει αντιμέτωπους με το μεγαλύτερο ερώτημα όλων αυτών:
Ζούμε με πληρότητα;
Κρατούν μέσα τους τις απαντήσεις, κρατούν το κλειδί για να μας δείξουν πώς να ζήσουμε, πώς να απελευθερωθούμε από τον φόβο.
Μπορούν να μας δείξουν πώς να ζωντανέψουμε...
Αλλά είμαστε έτοιμοι για αυτό;
Οι πρεσβύτεροί μας ξέρουν γιατί έχουν γευτεί τη μετάνοια, έχουν γευτεί χρόνο, έχουν χορέψει με τα όνειρά τους μια ολόκληρη ζωή και ξέρουν τον πόνο που έχει το να μην ζει κανείς τη ζωή στο έπακρο!
Κρατούν τους χρυσούς σπόρους, τα μυστικά για μια ζωή καλοζωισμένη, μια ζωή γεμάτη εκπλήρωση, μια ζωή γεμάτη θάρρος…
Θα σου δείξουν το πώς, αν τολμήσεις να ρωτήσεις.
Είμαστε λοιπόν έτοιμοι να αγκαλιάσουμε τη μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου; Να αγκαλιάσουμε τη ζωή με θάρρος και να τη ζήσουμε στο έπακρο;
Θα τολμήσουμε να αφήσουμε τους μεγαλύτερούς μας να μας δείξουν τον δρόμο; Ή θα συνεχίσουμε να ψιθυρίζουμε τις ιστορίες για το πώς πρέπει να ζούμε με φόβο, και να κρύβουμε τη μεγαλύτερη δύναμή μας μακριά;
Θα συνεχίσουμε να λέμε στους εαυτούς μας ότι το ′′ παλιό ′′ ισοδυναμεί με αδυναμία και πόνο;
Γιατί, η ζωή δεν περιμένει κανέναν παράμερα.
Ούτε άντρα ούτε γυναίκα.
Ειναι εδώ.
Συμβαίνει Τώρα!
Αν τολμάς βούτηξε, αν τολμάς ξεκίνησε! ΤΩΡΑ!! ❤
~
zoe johansen
