Αυτή η φράση ξεπήδησε από την καρδιά μου καθώς περπατούσα στους δρόμους και έβλεπα τα μασκοφορεμένα στόματα… τα μασκοφορεμένα βλέμματα…
Τόσος φόβος… τόση λίγη επιθυμία για ζωή…
Μην αφήνεσαι… μην εγκαταλείπεις την ζωή… φωνάζει η καρδιά μου. Το χαμόγελό σου μπορεί να γίνει η επανάστασή σου… Η βαθιά συνειδητή αναπνοή, μπορεί να γίνει η επανάστασή σου…
Μην εθίζεσαι στον φόβο και την δυστυχία…
ΠΑΝΤΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ!!!
ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ!!!
Το τι είσαι, το ποια είσαι, δεν μπορεί να στο καθορίσει κανένας…
Βούτα μέσα σου, συνάντησε στα βάθη σου αυτό που ήδη γνωρίζεις και πάρε τις αποφάσεις σου… κάνε τις επιλογές σου…
Αν επιλέξεις την Χαρά, επιλέγεις ταυτόχρονα και την Αγάπη!
Και η αγάπη, μπορεί μόνο να χαμογελά, να κάνει σκέψεις φωτεινές, να αγκαλιάζει, να τραγουδά, να αφήνεται στα χάδια του Ήλιου, να παιχνιδίζει και να μεγαλώνει μέσα στην Ζωή.
Γιατί η Αγάπη όπως και η Ζωή δεν φοβούνται τον θάνατο. Όποιος πεθαίνει μέσα του ενώ είναι "ζωντανός", αυτός φοβάται!!!
namaste
despoina palamari
