Τα κορίτσια των φτηνών συνοικιών έσωσαν τον κόσμο στις μέρες της καραντίνας. Έσωσαν τη ματιά του, το χαμόγελό του, την αισιοδοξία του. Έστησαν ελπίδες, υπομονή, αντοχή. Πριν από κάθε μικρό τέλος των περασμένων εβδομάδων, τα κορίτσια των φτηνών συνοικιών, έδιναν λόγους να ελπίζουμε σε νέες αρχές, σε ξεκινήματα που θα ‘ρθουν όταν όλα ετούτα τα άσχημα καινούρια θα έχουν τελειώσει.
Στο άγχος των κλειστών κομμωτηρίων, στα παρατημένα χειμωνιάτικα στις βιτρίνες, στα άβαφα νύχια των κλειστών παπουτσιών, τα κορίτσια των φτηνών συνοικιών έπιαναν τα μαλλιά τους κότσο κι έβγαιναν περπατώντας βιαστικά, συνεχίζοντας σε δουλειές που ποτέ δε σταμάτησαν. Τα κορίτσια που δυο μήνες κράτησαν ανοιχτά σούπερ μάρκετ, λαϊκές αγορές, πρατήρια ψωμιού, εικοσιτετράωρα μίνι μάρκετ και take-away καφέ, θα είναι οι λυγμικές αναφορές ενός κάποιου μέλλοντος σε όσες στις μέρες μας του έδωσαν πνοή για να υπάρξει.
Δεν ήταν εύκολες οι τελευταίες οχτώ εβδομάδες. Πήραν τις βεβαιότητές μας και τις έκαναν σβούρα που γυρνούσε σαν σε όνειρο μέσα σε όνειρο. Αν συνέχιζε να γυρνάει στο άπειρο, τότε το παιχνίδι θα το είχαμε χάσει. Τότε για πάντα θα ‘χαμε κλειστεί στη δυστοπία του αόρατου τρόμου, της αρρώστιας. Τότε θα είχαμε παραδώσει και μυαλό και γόνατα· ό,τι μας κρατάει όρθιους. Αλλά δεν το κάναμε.
Τα κορίτσια των φτηνών συνοικιών δε μας άφησαν να βυθιστούμε στο μη επιστρέψιμο. Γκρέμισαν τη σβούρα ξανά και ξανά. Έφτιαξαν την τριβή, την έκαναν να πέσει, να μας ταρακουνήσει, να συνειδητοποιήσουμε ότι όλο αυτό που ζούμε είναι απτό, είναι άγριο και είναι αληθινό.
Ότι έπρεπε να αντέξουμε, να βρούμε τρόπους να πάμε παρακάτω, να βρούμε λόγους να μην τρελαθούμε ώσπου να έρθει η ώρα να πάμε παρακάτω.
Στην πίεση των τηλεδιασκέψεων, στα πρωτόκολλα καραντίνας, στις βεβαιώσεις κυκλοφορίας, στα δύο ευρώ η μάσκα μιας χρήσης με μισθό κοντά στα εξακόσια, στα σκασμένα απ’ τα αντισηπτικά χέρια, στα χιλιόμετρα περπάτημα για να αποφευχθούν τα μέσα μεταφοράς, στην απόγνωση, τα κορίτσια των φτηνών συνοικιών έφεραν την άνοιξη πρώτες στα μέρη μας φέτος.
Με ανοιχτόχρωμα μπλουζάκια, με τα πρώτα σορτς που βγήκαν απ’ τις ντουλάπες, με ανοιχτά παπούτσια κατηφόρισαν τα απογεύματα για μια βόλτα στην παραλία, για ένα τσιγάρο με γνωστούς από απόσταση, για ένα φιλί στο ταίρι «γιατί γαμώτο είμαστε μαζί κι ας κολλήσουμε».
Τα κορίτσια των φτηνών συνοικιών, σε ετούτη, την πρώτη καραντίνα των νέων καιρών, υπήρξαν η αναστολή της ήττας μας. Όχι μόνα, αλλά εδώ μιλάω για αυτά. Εδώ είναι το εικονοστάσι τους κι εγώ ο πιστός που συντηρώ τη φλόγα τους.
Δημήτρης Βεργίνης
