Η ερωτική αγάπη διατηρείται στο χρόνο, εξελίσσεται και κρατά δυο ανθρώπους ενωμένους, αν αυτό που επιθυμούμε, αφενός βρίσκει την ανταπόκρισή του στον άνθρωπο που επιλέγουμε, αφετέρου ταιριάζει με αυτό που αληθινά θέλουμε με την έννοια της ουσιαστικής αγάπης.
Αν δηλαδή αυτό που γυρεύουμε, δεν είναι σημεία για να κάνουμε τον προσωπικό μας κόσμο καλύτερο μέσω του άλλου, αλλά αυτό που γυρεύουμε στο πρόσωπο που επιθυμούμε είναι η αγάπη που είμαστε ικανοί να δώσουμε, τότε ενωνόμαστε με τον άνθρωπό μας και αυτή η ένωση μάς προικίζει με τεράστια δύναμη, γιατί εκείνο που την πυροδοτεί είναι η γνησιότητα των συναισθημάτων μας.
Εάν έχουμε επιτρέψει να ξεδιπλώσουμε τον εαυτό μας και να αποδεχτούμε τις προσωπικές μας αλήθειες, μπορούμε να καταφέρουμε να υπάρξουμε μέσω της αγάπης, να δοθούμε ο ένας στον άλλον, απερίσπαστοι από δυσκολίες που θα μπορούσαν να εμποδίσουν την αποδοχή της αγάπης μέσα μας. Εάν νιώθουμε πλήρεις, τολμάμε να αγαπήσουμε βαθιά. Όποιες πλευρές αψηφούσαν, για διάφορους λόγους, το φως έρχονται στην επιφάνεια και ο εαυτός μας διάφανος μάς αποκαλύπτεται για να αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί.
Ο ερωτικός πόθος γεννά μέσα μας φωτεινές πολύχρωμες εικόνες, που η σκέψη τους προκαλεί δόνηση στα συναισθήματά μας. Βρισκόμαστε μπροστά σε στοιχεία, όπου, παρόλο που προϋπήρχαν και διψούσαν για το φανέρωμά τους, τρομάζουμε στη θέαση τους. Θεωρούμε λοιπόν το άλλο πρόσωπο ως πηγή απόλυτης χαράς, μοναδικής ευτυχίας για να καθησυχάσουμε τους φόβους μας, τον τρόμο της εξερεύνησης ενός νέου πρωτοφανέρωτου κόσμου που προβάλει μπροστά μας. Χάρη στην τόλμη μας ν’ αποδεχτούμε τα συναισθήματά μας για εκείνον και να συνδεθούμε μαζί του, ανοίγεται διάπλατα ο εσωτερικός μας κόσμος.
Φαντασιωνόμαστε το πρόσωπο που ερωτευόμαστε ως τη μοναδική πηγή σωτηρίας, γιατί γνωρίζουμε στο βάθος της καρδιάς μας πως μόνο η αγάπη μας για κείνον μπορεί να μας σώσει, αν και η ιδέα πως εξαρτιόμαστε από εκείνον και βρισκόμαστε στο έλεος του μας προκαλεί τρόμο.
Για να ανοίξει το όστρακό μας, χρειάζεται να δοθούμε στην ορμή του έρωτα ώστε να μεταλλάξουμε αυτό που υπάρχει μέσα μας σε μαργαριτάρι. Αν αφεθούμε στους ανέμους του βέβαια, υπάρχει ο κίνδυνος να στροβιλιστούμε, να χάσουμε τα προηγούμενα σημεία αναφοράς μας, αλλά αυτό που κερδίζουμε είναι ο εαυτός μας αναγεννημένος. Η τρέλα του έρωτα μάς φέρνει σε επαφή με την ψυχική μας υγεία. Ο θάνατος εκείνων των κομματιών μας που υιοθετήσαμε από ανάγκη προσκαλεί τη γέννησή μας.
Ο νοσηρός ναρκισσισμός μας, που είχαμε φτιάξει ως άμυνα για να εξαρτιόμαστε μόνο από τον εαυτό μας, όπου έκανε το εγώ μας να παρουσιάζει παντοδύναμες ιδιότητες για να μπορέσει να επιβιώσει, σπάει και αναζητά το άλλο πρόσωπο ώστε να πορευτούμε μαζί σε ένα νέο δρόμο, όπου το εγώ δεν αποτελεί μονόδρομο αλλά οδηγεί στο εμείς.
Η μετάβαση όμως δεν γίνεται ανώδυνα, κάθε αλλαγή προκαλεί ρήξη και κάθε ρήγμα ανασύρει φόβους, τρόμο ψυχικής κατάρρευσης. Ο έρωτας για τον άλλον επιφέρει τον θάνατο σε σχήματα που άκαμπτα είχαμε υιοθετήσει και εκείνα απαιτούν την κοινοκτημοσύνη τους. Προσπαθεί να κάνει κατοχή σε απαλλοτριωμένα εδάφη και οι καταπατητές του τον πλήττουν αμείλικτα. Κάθε διαφοροποίηση επιφέρει μια θύελλα συναισθημάτων, γιατί κάθε αποχωρισμός θεωρείται αποσκίρτηση και επιφέρει τον κίνδυνο τιμωρίας ή θανάτου.
Όλα αυτά τα θυελλώδη συναισθήματα είναι δικά μας γεννήματα και δεν μας τα προκαλεί ο άνθρωπος που ερωτευόμαστε, αλλά η ανάγκη της αλλαγής και η επιθυμία μας ν’ αλλάξουμε για να αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε. Όσο πιο πλήρεις αισθανόμαστε, όσο πιο εποικοδομητικά έχουμε αξιοποιήσει τις εμπειρίες της ζωής μας, τόσο πιο εύκολα συνομιλούμε με τους φόβους μας και δεν τους αποδίδουμε αλλού, αλλά τους μεταβολίζουμε και τους εξυγιαίνουμε, γνωρίζοντας πως μόνο η αγάπη μπορεί να μας κάνει κοινωνούς της ζωής.
Αγγελική Μπολουδάκη
