Κάπως έτσι ξεκίνησα…
Δειλά-δειλά θα έλεγε κάποιος, όμως δεν περπάτησα ποτέ δειλά. Ούτε στα εύκολα, ούτε στα δύσκολα..
Πάντα κοιτάζω μπροστά με αισιόδοξο βλέμμα γιατί η ζωή με έμαθε από πολύ μικρή να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο…
Να γεμίζω από την εμπειρία και να συνεχίζω…
Να προχωρώ, να πέφτω, να ματώνω, να σηκώνομαι, να φορώ στραβά το καπελάκι μου και να γελάω…
Να γελάω με τη ζωή, με μένα, με το μυαλό μου, με τις ψευδαισθήσεις μου…
Και πάντα να τολμώ να κάνω το βήμα στο άγνωστο…
Να με κυττάζω στον καθρέφτη μου γυμνή, τσαλακωμένη,..
Να λατρεύω τα ψεγάδια μου και να συνεχίζω…
Να ομορφαίνω τη Ζωή για να με ομορφαίνει κι εκείνη…
Να γεμίζουν οι ρυτίδες μου εμπειρίες μα πάντα
Χώμα και πέτρα, βράχος και θάλασσα, καρδιοχτύπια…
Μα πάνω απ’ όλα ανοικτή καρδιά…
Να έρχονται άνθρωποι να γεμίζουν τη ζωή μου…
Άλλοι να φεύγουν, άλλοι να μένουν, μα όλοι να αφήνουν κάτι
Κάτι από μένα που δεν το ήξερα, δεν το αναγνώριζα…
Να ανοίγουν αγκαλιές για να τυλίξουν το δάκρυ μου
και χαμόγελα να ζωγραφίζουν το δικό μου γέλιο…
Και μέσα σε όλα αυτά η Έλενα κι ο Μιχάλης
να κάνουν τη ζωή μου λαμπερή, ατόφια, αυθεντική…
Και η ζωή να συνεχίζει τα παιχνίδια της…
"Αποχαιρετώ" ανθρώπους και όμως συνεχίζω να τους έχω στην καρδιά μου.
Τι κι αν δεν μπορώ να τους αγγίξω, είμαι γεμάτη από αυτούς.
Συντονίζομαι με την Ψυχή τους και ξέρω ότι με ακούνε…
Λέω "μπαμπά" και ξέρω ότι εκείνος χαμογελάει…
Όπως χαμογελάει κι ζωή κι ας με δοκιμάζει…
Κι ας μου βάζει τρικλοποδιές για να δει αν έμαθα, αν αναγνωρίζω…
Μα ότι κι αν συμβαίνει εγώ ξέρω:
Δεν υπάρχει δεν μπορώ, δεν υπάρχει μπορώ, μόνο ΖΩ…
ΕΥΓΝΩΜΟΝΩ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ…
ΕΥΓΝΩΜΟΝΩ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΖΗΣΑ ΚΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΘΑ ΖΗΣΩ…
namaste
despoina palamari
