Τη δική μας ευτυχία. Κανενός άλλου.
Με κάθε τίμημα.
Με κακή συνείδηση.
Με το αίσθημα προδοσίας να μας πνίγει.
Με το φόβο του να μην ανήκουμε ποτέ ξανά.
Και να μην γυρίσουμε να κοιτάξουμε όλα αυτά που γκρεμίζονται πίσω μας.
Ακόμα κι αν ακούμε φωνές οικείες κι αγαπημένες, που μας καλούν να γυρίσουμε πίσω.
Άλλοτε ουρλιάζοντας και άλλοτε σωπαίνοντας
Ακόμα κι αν ακούμε τις Ερινύες που μας ρίχνουν βέλη φαρμακωμένα με δηλητήριο παλιό, γνώριμο και γλυκό.
Ακόμα κι αν το πίσω το ξέρουμε κι έχει γίνει ένα με το πετσί μας.
Ένα με τη Ζωή μας.
Και το μπροστά, μας είναι άγνωστο και μας γεμίζει τρόμο.
Και το μόνο που μας τάζει είναι να ανταμώσουμε εμάς τους ίδιους και τίποτα και κανέναν άλλο.
Θέλει γενναιότητα να ακολουθήσουμε το μονοπάτι μας.
Και να τραγουδήσουμε το δικό μας τραγούδι.
Μυριάδες Ψυχές στέκουν πίσω μας, πλάι μας και μέσα μας.
Ένας στρατός ολόκληρος.
Προγονικός και παντοδύναμος.
Ψυχές αγαπημένες.
Αρματωμένες με όλη την Αγάπη.
Τόση Αγάπη...
Περιμένουν καρτερικά να τις τιμήσουμε.
Να τις ελευθερώσουμε.
Όχι με το θρήνο μας.
Μήτε με την πτώση μας.
Μα με τη Χαρά μας.
Με το δικό μας το Λευτέρωμα.
Το δικό μας το τραγούδι.
Περπάτα Ψυχή μου
Ένα βήμα τη φορά
Γιώργος Δ. Νάσιος
