Γνωρίζεις ποιος είναι ο δρόμος για την ελευθερία;

Τι σημαίνει για κάποιον/α να έχει ανοικτή καρδιά, να λέει αλήθειες και να διακινδυνεύει να πηγαίνει ολοένα και πιο βαθιά; 

Η καρδιά μας διδάσκει την ακεραιότητα, μας μαθαίνει να μη συμβιβαζόμαστε όταν πρόκειται για την αλήθεια μας, να ενώνουμε τη δύναμη με την αγάπη και την αγάπη με το σεβασμό. Μια επιλογή που, αρχικά, φαίνεται δύσκολη, στη συνέχεια συχνά αποδεικνύεται πως ήταν η καλύτερη. 

Οι δύσκολες απαιτήσεις, μας ωθούν να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς μας και να γνωρίσουμε μια νέα ελευθερία. Γνωρίζουμε τον αυθεντικό εαυτό μας και μαθαίνουμε να τον ακολου­θούμε ανεξάρτητα από τις συνθήκες.

Τι σημαίνει παράδοση 
Η παράδοση αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο της ανοι­χτής καρδιάς. Πολλοί άνθρωποι, λανθασμένα, ταυτίζουν την παράδο­ση με την απώλεια της ελεύθερης θέλησης ή της προσωπικής δύνα­μης. Παράδοση, όμως, σημαίνει «να διαλύεσαι σε κάτι ανώτερο». Σημαίνει να σέβεσαι και να καλωσορίζεις το ανώτερο δυναμικό σου.

Η παράδοση δεν έρχεται με κάποια συμφωνία με το Θεό ή με το να εγκαταλείψουμε τη δύναμή μας, αλλά με το να αγκαλιάσουμε το είναι. Η αγάπη μας είναι το μεγάλο άλμα της καρδιάς μας. Και ονομάζουμε παράδοση την πληρότητά της. Είναι ένα άλμα στην πί­στη και, παρά τους φόβους μας, στην αθωότητα των νέων ξεκινημά­των. Κάθε φορά που τολμάμε με την καρδιά μας και ανοιγόμαστε στην αγάπη, γευόμαστε την αληθινή ελευθερία και χαρά.

Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην παράδοση της καρδιάς μας και στις εγκόσμιες ανάγκες, υποχρεώσεις και φιλοδοξίες που, παρότι απειλούν τη στενή σχέση των εραστών και διαταράσσουν το εύθραυστο δίκτυο των σχέσεων, αυτά τα ίδια εί­ναι τα εμπόδια και οι δοκιμασίες που ο έρωτας πρέπει να ξεπεράσει για να επιβιώσει. 

Ο έρωτας είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος. Μας κα­λεί να παραδοθούμε άνευ όρων και προκαθορισμένων ιδεών στην αχαρτογράφητη ελευθερία της αφυπνισμένης καρδιάς: την πόρτα που οδηγεί στο Θεό και στη Θεά, σε όλα τα ακατονόμαστα και απερί­γραπτα. Όταν η καρδιά μας ανοίγει και η αγάπη μας γίνεται παράδοση, μπορούμε να αγαπήσουμε με κάθε τρόπο, σε κάθε διάσταση, πέρα από τις εξαρτήσεις και τους φόβους μας. Και ο πόνος μας θα μας διδάξει τη σοφία. Τότε είναι που θα έχουμε φτάσει στο σπίτι.

Η παράδοση είναι ο δρόμος της ελευθερίας. Μας συνδέει με την Πηγή μας και μας επιτρέπει να ανθήσουμε σαν εκστατικά όντα. Δεν χρειάζεται χρόνια θεραπείας ή περίπλοκων πνευματικών πρακτικών. Μπορείτε να παραδοθείτε εκεί που βρίσκεστε. Ακριβώς εδώ. Τώρα αμέσως. Πώς; Ξεκινάμε εγκαταλείποντας την προσκόλλησή μας στην ορθότητα μας, εμπιστευόμενοι ότι η ζωή είναι μαζί μας,  αποδε­χόμενοι ως διδασκαλία το είναι. 

Όταν βρισκόμαστε βαθιά στο κέντρο της καρδιάς μας και αποδε­χόμαστε αυτό που ζούμε εκεί, ανακαλύπτουμε ένα χώρο χωρίς σύνο­ρα, όπου τίποτα δεν χρειάζεται να επιλυθεί, να εξηγηθεί ή να αλλά­ξει. Στην αρχή μπορεί να νιώσουμε λύπη ή πόνο ή φόβο. Αν, όμως, θελήσουμε να δεχτούμε αυτό που νιώθουμε, η σχέση μας με αυτά τα συναισθήματα θα αρχίσει να αλλάζει και μια λαχτάρα θα παρουσια­στεί: η λαχτάρα να ζήσουμε στον κόσμο με ανοιχτή καρδιά, να στα­θούμε ανυπεράσπιστοι απέναντι στη ζωή, να είμαστε παρόντες όταν οι φίλοι μας έχουν προβλήματα και μας χρειάζονται.

Η νέα αυτή επιθυμία είναι οδυνηρή και τρυφερή και, μερικές φο­ρές, μας προξενεί λύπη, αλλά περικλείει ένα τεράστιο δυναμικό. Στην πραγματικότητα είναι οι πληγές μας που μας δίνουν την ευκαιρία να καλλιεργήσουμε την υπομονή και την ευγέ­νεια. Έτσι καταφέρνουμε να μεταμορφώσουμε όλο αυτό το μπερ­δεμένο υλικό που συνήθως απωθούμε, και να μαλακώσουμε την καρδιά μας. Να επανακτήσουμε διαυγή σκέψη και να ξαναβρούμε την ικανότητά μας να ανοίγουμε όλο και περισσότερο.

Όταν μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας έτσι όπως εί­ναι, μπορούμε να προσεγγίσουμε τη ζωή με περιέργεια, θαυμασμό και ευχαρίστηση. Αντιλαμβανόμαστε ότι μπορούμε να αγαπήσουμε και να παραδοθούμε στη στιγμή, όπως ακριβώς είναι. Υπέροχη. Οδυνηρή. Άθλια. Ανεξάρτητα από το αν ταιριάζει ή όχι στην εικόνα μας.

Εφόσον είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε τη στιγμή όπως είναι και να μάθουμε αυτό που έχει να μας διδάξει, είμαστε ελεύθεροι. Δεν χρειαζόμαστε κάτι ιδιαίτερο, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πετύχουμε μια συγκεκριμένη κατάσταση, να διατηρήσουμε μια συγκεκριμένη ει­κόνα στο μυαλό μας, ούτε να επιβάλουμε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα στον κόσμο. Εφόσον είμαστε παρόντες στη στιγμή και κρατάμε την καρδιά μας ανοιχτή, αρχίζουμε να εκτιμούμε τον εαυτό μας και να καλωσορίζουμε ο ένας τον άλλο. Ερωτευόμαστε τη ζωή.

Margot Anand