Απόσπασμα από το βιβλίο της δέσποινας παλαμάρη
"το φιλί της πεταλούδας"
Η Ηδονική σχέση με την θλίψη
με τραβάει μακριά από τα συνηθισμένα μοτίβα
μιας άδειας επαναλαμβανόμενης ζωής.
Δεν υπάρχει κίνδυνος
όσο το αδηφάγο τέρας της συνήθειας
δεν ενώνεται, δεν γίνεται ένα με την θλίψη.
_
Έντονα συναισθήματα,
απουσία φωτός μαγνητίζει τον πόνο.
Δικαστήρια, εισαγγελείς,
πρόεδροι, γραμματείς και Φαρισαίοι…
Όλα εγώ.
Έτοιμη η ετυμηγορία: Ένοχη.
Καταδικάζεσαι να μείνεις μακριά από τη χαρά.
Να βουλιάξεις στον πόνο και στη θλίψη
μέχρι να μην αισθάνεσαι Τίποτα.
Χαίρομαι.
Επιτέλους δικαιώνομαι.
Αξίζω και εγώ κάτι.
Η τιμωρία είναι η ανταμοιβή, η δικαίωση.
Άλλωστε η σταύρωση οδηγεί στον παράδεισο.
_
Σκέψεις πνίγονται,
πεθαίνουν εκλιπαρώντας
στο αχάραγο της μέρας
_
Η Επιθυμία,
νέο ξεπεταρούδι, ανταριάζει.
Γίνεται απίστευτα ενοχλητική
με τις χρωματιστές κραυγές της.
Ανάσες με ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο
τότε που σαν παιδί αναζητούσα το παιχνίδι
Εικόνες ασφάλειας, ηρεμίας, ανεμελιάς και γέλιου…
Κάποτε ζούσα έτσι.
Τι άλλαξε που με οδήγησε στο «δεν αξίζω την χαρά».
Δόλια ανάγκη
επιθυμία επαφής, αγκαλιάς, αποδοχής.
Ιούδας του Εαυτού μου
προσπαθώ να βρω τον δρόμο,
ανάμεσα στα αστραπόβροντα
της θύελλας της προδοσίας.
Στον κυκλώνα της θλίψης κλωθογυρίζω,
προσπαθώντας να απλώσω φτερά,
διεκδικώντας να χαράξω την δική μου πορεία.
Γιατί άραγε ψάχνω ένα δρόμο
που υπάρχει κάπου εκεί έξω για να σωθώ;
Γιατί δεν κοιτάζω μέσα μου;
Γιατί δεν αποζητώ το μάτι του κυκλώνα,
αφηνόμενη στην εσωτερική αταραξία
Συνήθεια.
Πάντα συμβαίνει κάτι εκεί έξω.
Πάντα φταίει κάποιος εκεί έξω.
Πάντα χρειάζεται να μάχομαι κάτι,
κάποιον, εκεί έξω.
Σιωπή…
Σκοτείνιασα και δεν μπορώ να ακούσω
την φωνή μου.
Σιωπή…
Ταξιδεύω στην θάλασσα της συνειδητότητας
για να συναντήσω την Αλλαγή.
Ώρια θεά, χωρίς μαγικό ραβδάκι.
Παίρνω τον χρησμό της:
- Στον ήχο του νερού την λύπη ξεκουράζω
- Στο φως του ήλιου το συναίσθημα απλώνω
Άπλετο φως διεισδύει μέσα μου.
Ακούω την φωνή μου να λέει:
Κατάδυσης ανταμοιβή είναι η Ελευθερία.
