Αν το καρδιοχτύπι της καρδιάς σου δεν σε παρασύρει να τολμήσεις, να γευτείς, να νιώσεις, να ξεπεράσεις τον εαυτό σου… τι σόι άνθρωπος είσαι;
Αν δεν πηδάς με θάρρος στο άγνωστο χωρίς να σε νοιάζουν τα αποτελέσματα και τα παντοτινά συμβόλαια αγάπης… τι σόι άνθρωπος είσαι;
Αν δεν ξεχνάς τις δηθενιές και δεν αφήνεσαι να νιώσεις σαν παιδί που του ανακαλύπτεται ο κόσμος… τι σόι άνθρωπος είσαι;
Αν παρόλο τον πόνο και τις πληγές που σπαρταράνε μέσα σου δεν παρατάς τις συμβάσεις και τις εκπτώσεις… τι σόι άνθρωπος είσαι;
Αν τα λόγια σου χτίζουν τις ψευδαισθήσεις σου… τι σόι άνθρωπος είσαι;
«Άμα φοβάσαι τη φωτιά με κάρβουνα γιατί παίζεις;»…
Αυτοί που τρελαίνονται και δεν καθυστερούν να ζήσουν τη ζωή τους, που Ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, που δεν τους κρατά τίποτα πίσω και βουτάνε στην εμπειρία…
Που δεν κουβαλούν το παρελθόν τους και κάθε μέρα τούς φαντάζει διαφορετική…
Που δεν βάριουνται, δεν χασμουριούνται, που δεν αναμασάνε τα λόγια κάποιου άλλου, αλλά έχουν να μοιραστούν απλόχερα, τις δικές τους εμπειρίες, τη δική τους σοφία…
Που αφήνουν να τρέξει το δάκρυ τους καθάριο και το γέλιο τους να πλημμυρίσει το χρόνο…
Που τρελαίνονται να ζήσουν, να σωθούν, να κοινωνήσουν την Ζωή…
Που το φως της καρδιάς τους ξεχειλίζει σε κάθε τους βήμα, σε κάθε τους λόγο, σε κάθε τους βλέμμα, σε κάθε τους άγγιγμα…
Που κάνουν τους δειλούς να φοβούνται περισσότερο και τους βολεμένους να λουφάζουν μαρτυρικά στο αιώνιο βασανιστήριο της παχιάς πολυθρόνας…
Που χορεύουν αλήτικα το ζεϊμπέκικο της καρδιάς τους και φλερτάρουν συνέχεια με την απεραντοσύνη της Ύπαρξης…
Ας πιούμε λοιπόν στην υγειά των τρελών…
Τζακ Κέρουακ: "Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών.
Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη…
Μπορεί να τους επαινέσεις, να διαφωνήσεις, να τους τσιτάρεις, να δυσπιστήσεις, να τους δοξάσεις ή να τους κακολογήσεις. Αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις.
Γιατί αλλάζουν πράγματα.
Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν. Σπρώχνουν μπροστά τα πάντα.
Ίσως, πρέπει να είναι τρελοί. Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν ένα άδειο καμβά και θα δουν έργο τέχνης; Ή θα καθίσουν στη σιωπή και θ’ ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί; Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες.
Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ό,τι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν."
namaste
despoina palamari
