Άραγε είμαστε οι επαναστάτες του "καναπέ"...

Οι περισσότεροι από εμάς ήταν από τα τυχερά παιδιά. Αυτά που δεν τα είχαν εύκολα στη ζωή τους. Και δεν μιλάω για λεφτά, ρούχα, δασκάλους και σχολεία... 
Μιλάω για ελευθερία, για ανεξαρτησία...

Έπρεπε να παλέψουμε εκεί μέσα στις αλάνες για να κερδίσουμε την ικανοποίηση, τη νίκη, τη ζωή μας. Έπρεπε να πέσουμε και να σηκωθούμε αμέσως, χιλιάδες φορές. Να ορμίσουμε, να σπρώξουμε, να ματώσουμε, να αγκαλιάσουμε και να γελάσουμε άλλες τόσες... 

Κανένας δεν καθάριζε για πάρτη μας...   
Η τόλμη σπινθήριζε στη ματιά μας... 

Όλος ο κόσμος στα πόδια μας κι όλα τα γράφαμε στα παλιά μας τα παπούτσια, Που να φτάσει να μείνει καινούριο το παπούτσι με τόσο τρέξιμο, τόσα σκαρφαλώματα...

Δεν μας σταματούσε τίποτα. 


Ποιος μπορεί να σταματήσει ένα παιδί από το παιχνίδι; Γιατί όλα αυτά για μας ήταν παιχνίδι. Κι ο θυμός κι οι φωνές και τα σπρωξίματα και τα γέλια, ακόμα και οι δυσκολίες και τα κλάματα... 

Και το βράδυ κοιμόμασταν τον "ύπνο του δικαίου" γιατί μέσα στη μέρα μας είχαμε νιώσει κι είχαμε αφήσει να εκδηλωθούν όλες οι ποιότητες της καρδιάς μας. Όλα τα συναισθήματα... 

Δυναμώναμε το μυαλό μας με την εφευρετικότητα μας. Δυναμώναμε την καρδιά μας γιατί όλα τα εκφράζαμε όπως τα νιώθαμε και δυναμώναμε και την κοιλιά μας, το κέντρο της θέλησης, γιατί τότε κατακτούσαμε τον κόσμο. 

Κι αναρωτιέμαι που είναι εκείνα τα παιδιά με την κοφτερή ματιά; Τι έγινε η αποφασιστικότητα μας, η τόλμη μας; 

Γιατί τώρα νοιαζόμαστε τόσο πολύ για τα καινούρια μας παπούτσια; 

Γιατί τώρα, όχι μόνο δεν τα λερώνουμε, δεν τα γρατζουνάμε αλλά δεν επιτρέπουμε και κανένα μελάνι να γράψει πάνω τους....

Γιατί τώρα αφήνουμε τους άλλους να καθαρίζουν για πάρτη μας και με όποιον τρόπο θέλουν εκείνοι; 

Γιατί εμείς έχουμε γίνει οι επαναστάτες του καναπέ;

Τι είναι αυτό που μας κρατάει ακίνητους και ξεχάσαμε ότι η ζωή είναι παιχνίδι; 

Το μόνο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό σαν απάντηση είναι ο θάνατος. Και φοβόμαστε τόσο πολύ τον θάνατο γιατί ξεχάσαμε τη ζωή. Συμβιβαστήκαμε και φυλακίσαμε το αγέρωχο πνεύμα μας μέσα στις φυλακές του πρέπει, του εγώ είμαι και του εγώ έχω. Ψαλιδίσαμε τα φτερά μας και κοντύναμε τις ανάσες μας γιατί πιστέψαμε ότι είναι επικίνδυνο να πετάμε και να αναπνέουμε βαθιά...

Έτσι ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε και δυστυχώς πέσαμε στην παγίδα τους. Και ξεχάσαμε ότι όλοι οι θησαυροί, όλες οι δυνατότητες, όλο αυτό το αγέρωχο πνεύμα δεν βρίσκετε στο μυαλό αλλά στην κοιλιά και το συναντάμε κάθε φορά που αναπνέουμε βαθιά. Κάθε φορά που δεν σκεφτόμαστε τη ζωή αλλά την αισθανόμαστε να κυλά βαθιά, μέχρι το μεδούλι μας...

Ποτέ όμως δεν είναι αργά και είμαστε πραγματικά τυχεροί γιατί ότι έχουμε βιώσει υπάρχει σαν εμπειρία μέσα στα κύτταρα μας. 

Αν θέλουμε να είμαστε αγέρωχα πλάσματα, να πετάμε στους ουρανούς του Σύμπαντος και να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να μας κυβερνά με τον τρόπο που θέλει εκείνος χρειάζεται απλά να ανακαλέσουμε εκείνες τις μνήμες από το τότε, που έχουμε σαν παιδιά. 

Να ξανανιώσουμε όλη αυτή την ελευθερία και την αφοβία να μας πλημμυρίζει... 

Να ξανανιώσουμε τη ζωή να κυλάει πάλι μέσα στο μεδούλι μας και να ξεχυθούμε για "παιχνίδι". 

Τότε κανένας δεν θα μπορεί να μας ορίσει και κανένας δεν θα μπορεί να πει για μας ότι είμαστε οι επαναστάτες του καναπέ...

namaste

despoina palamari